اگر
اختلافی بین شما و دیگران به خصوص شما و همسرتان ایجاد شده، پیشنهاد
می‌شود یک قلم و کاغذ بردارید و بنویسید که چگونه اختلاف آغاز شد؟ چه چیزی
بین شما رد و بدل شد؟ و برای بهبود رابطه چه باید انجام داده شود؟لابد با خواندن این پاراگراف پوزخندی می‌زنید و می‌گویید نوشتن چه سودی دارد. ولی بد نیست بدانید به گفته روانشناسان و مشاوران خانواده بهترین روش برای رسیدن به هدف مورد نظر یعنی یافتن علت اختلاف بین خود و همسرتان، نوشتن است. در این خصوص در پایگاه خبری «سلامانه» نظر نسرین ابراهیم‌زاده، مشاور و زوج‌درمانگر را پرسیده‌ایم.
نوشتن مشکلات می‌تواند در بهبود روابط صمیمانه موثر باشد؟
در روان‌شناسی اصطلاحی به نام self monitoring یعنی نظارت بر
خود وجود دارد. دقیقا مانند کسی که یک فیلم از خود بگیرد و بنشیند آن را با
دقت تماشا کند. در این حالت فرد می‌تواند بسیاری از حرکات و رفتارهای خود
را بازنگری کند و نقاط مثبت یا منفی رفتار و حرکات خود را متوجه شود.
بنابراین وقتی زوجینی که با هم مشکل دارند، از آنها می‌خواهیم در مورد افکار و رفتار روزانه خود این عمل را انجام دهند و مدام افکار و رفتار خود را زیر نظر بگیرند تا فراوانی و نکات مثبت یا منفی خود را متوجه شوند. در واقع، بهترین روش برای رسیدن به هدف مورد نظر نوشتن است.
در بیشتر موارد شاهد هستیم که زوجین در نوشته‌های خود، از ضمیر (او) استفاده کرده‌اند! «او این کار را انجام داد! او فلان حرف را زد. او اعصاب من را خرد کرد. اگر او این کار را نمی‌کرد یا فلان کار را انجام می‌داد، من که مشکلی نداشتم!» و... خلاصه اینکه انگشت اشاره به سمت دیگری است.
بعد از اینکه از آنها می‌خواهیم که حالا در
مورد خودشان بنویسند، البته منصفانه. در این زمان باید ببینیم که فرد در
مراوده‌های خود بیشتر از ضمیر (تو) استفاده می‌کند؟ یا از ضمیر (من)؟
مثلا تو باید این کار را می‌کردی! تو نباید فلان حرف را می‌زدی! تو .......
اگر در این تکلیف نظارت بر خود، کمتر از ضمیر «من» استفاده شود، جای تأمل و تفکر دارد چراکه بسیاری از مشکلات و ناخشنودی‌های افراد در روابط بین فردی نشأت گرفته از همین امر است. یعنی من خودم و سهم خودم را نادیده می‌گیرم و مسئولیت تمام وقایع را به گردن دیگران می‌اندازم. انتظار دارم دیگران تغییر کنند، دیگران تلاش کنند تا من حس و حال بهتری داشته باشم.
بنابراین اگر زوجین می‌خواهند قدمی برای بهبود روابط‌شان بردارند، از خود بپرسند من برای بهبود رابطه و ایجاد صمیمیت بیشتر، چه کارهایی را باید انجام دهم.
تاکید زیادی بر کلمه (من) است. باید در تمام
مراحل فقط به ضمیر (من) اشاره شود. من چه کارهایی را انجام داده‌ام. من چه
کارهایی را باید انجام دهم. بدون در نظر گرفتن طرف مقابل.
فرض کنید دو نفر به فاصله سه متر از یکدیگر ایستاده‌اند. طرف مقابل هیچ
حرکتی انجام نمی‌دهد، ساکن و ثابت ایستاده است. یکی از آنها برای نزدیک شدن
به دیگری و کم کردن فاصله باید قدم بردارد و به سمت او نزدیک شود.
در یک رابطه اگر فاصله ایجاد شود و هر دو نفر به سمت هم قدم بردارند، بی‌شک زودتر به هم نزدیک می‌شوند ولی اگر یک نفر هم قدم بردارد این اتفاق می‌افتد ولی زمان بیشتری لازم دارد. البته این مشروط به این امر است که خواسته شما چه باشد؟!
اگر برای زوجی رابطه و صمیمیت مهم باشد پس باید برای آن تلاش کنند و اگر این خواسته یکی از طرفین است، باید بدون در نظر گرفتن اقدامات طرف مقابل، تلاش خود را داشته باشد بنابراین این جمله بسیار مهم است: «من می‌خواهم رابطه‌ام را بهتر کنم، بنابراین برای این خواسته چه کارهایی را باید انجام دهم؟»
متاسفانه اکثر افراد می‌گویند من می‌خواهم رابطه‌ام خوب شود ولی در مرحله عمل که می‌رسند توقع دارند طرف مقابل‌شان اقداماتی را انجام دهد. یا شرط و شروط می‌گذارند. برای مثال می‌گویند اگر او این کار را انجام بدهد من نیز فلان کار را انجام خواهم داد! و دقیقا این باور باعث می‌شود که هیچ اقدام موثری انجام نشود. زوجین اگر می‌خواهند عمرشان را تلف نکنند و سریع‌تر به نتیجه برسند فقط باید روی خودشان تمرکز کنند و آنچه را که برای رسیدن به خواسته‌شان لازم است انجام دهند.
باز هم تاکید می‌شود، هر یک از طرفین، باید سهم خود را در رابطه پیدا کند و مدام با خود بگوید (من) برای بهتر شدن رابطه چه کارهایی را باید انجام دهم. بدون گذاشتن شرط و شروط.سلامانه
