آیا دعا قدرت شفابخشی دارد؟

شفا آنلاین:آیا این امکان وجود دارد که دعا باعث شفای دیگران شود؟ آیا دعاهای چند فرد می‌تواند به یک شخص دارای عمل جراحی قلب <Heart surgery>کمک کند، حتی اگر این چند نفر در آن‌سوی جهان باشند؟

به گزارش شفا آنلاین:چند سال قبل آقای رویال در شرف انجام سومین عمل جراحی قلب خود (آنژیوپلاستی و جایگزینی استنت) بود.

 در این عمل جراحی پزشک بالون کوچکی را در داخل شریان‌های لخته شده باد می‌کند و سپس ابزار کوچکی معروف به استنت (Stent) را درون شریان‌ها قرار می‌دهد تا آن‌ها را باز نگه دارد. این‌یک عمل جراحی بسیار خطرناک است، حتی اگر بهترین شرایط عمل جراحی فراهم باشد.
دکتر میشل کروکوف، پزشک آقای رویال و متخصص قلب و عروق در دانشکده پزشکی دانشگاه دوک می‌گوید: «مرگ، سکته مغزی و سکته قلبی از خطرهای احتمالی این عمل جراحی هستند.» آقای رویال می‌گوید: «اگر شخصی از این عمل جراحی جان سالم به درببرد باید بسیار شکرگزار باشد.» اگرچه آقای رول آل حقایق مربوط به این روش جراحی را نمی‌دانست، اما احتمالا توانسته است با یک کمک غیرپزشکی این عمل جراحی را به‌سلامت به سرانجام برساند. مدتی بعد از عمل جراحی آقای رویال دریافت که قبل از عمل جراحی، در طول عمل جراحی و پس از عمل جراحی دعاهایی از سوی راهب‌ها، روحانیون و کشیش‌ها و خاخام‌های سراسر دنیا برای سلامتی او خوانده می‌شده است.
آقای رویال می‌گوید: «من به کلیسا نمی‌روم، اما به خدا اعتقاد دارم و اگر کسی برای من دعا کند، قطعا از او قدردانی می‌کنم.» اکنون آقای رویال حال خوبی دارد، هرچند مشکلات قلبی نیز دارد. در حال حاضر تنها چیزی که آقای رویال را کلافه کرده است شروع بیماری دیابت است. آقای رویال بخشی از یک تحقیق آزمایشی بود که در آن محققان اثرات «دعای دور» (Distanprayer) را روی نتایج عمل‌های جراحی پرخطر بررسی می‌کردند.
باوجوداین، آیا دعا به آقای رویال کمک کرد تا از آنژیوپلاستی جان سالم به درببرد؟ آیا دعا باعث تسکین استرس ناشی از انجام چنین جراحی پیچیده‌ای شده است؟ یا آیا اعتقادهای مذهبی یا دعاهای شخصی خود فرد روی سلامتی و رفاه او تاثیر دارند؟ آیا آن‌طور که نتایج تحقیقات عصب‌شناختی اخیر ظاهرا نشان می‌دهند واقعا پیوندی میان انسان‌ها و خداوند وجود دارد؟
این‌ها سوالاتی هستند که دکتر کروکوف و دیگران با انجام تحقیقات خود تلاش می‌کنند تا به آن‌ها پاسخ دهند.
خداوند در سرخط این مسائل قرار دارد
دکتر دیوید لارسون، رئیس موسسه ملی تحقیقات مراقبت از سلامتی (Nationa- Institute for Healthcare Research) می‌گوید: «در 10 سال اخیر تحقیقات مربوط به قدرت دعا در شفابخشی تقریبا دو برابر شده است.» همین موسسه تا چهار سال قبل هیچ علاقه‌ای به انجام تحقیق‌هایی در این زمینه نداشت، اما اکنون بودجه لازم را برای انجام تحقیقی در این زمینه فراهم آورده است. دکتر کروکوف می‌گوید: «افزایش تعداد مقالات مربوط به تاثیر دعا در شفابخشی نشان می‌دهد که نگرش به تاثیر دعا در شفابخشی در حال تغیر است.»
از سال 1996 آقای دکتر کروکوف تحقیق درزمینه دعا و معنویت را شروع کرده است و از دعا و معنویت برای مراقبت از بیماران خود استفاده می‌کند. او می‌گوید که تحقیقات اولیه او کوچک بودند و غالبا نقص‌هایی داشتند. بعضی از تحقیق‌های او حالت گزارش‌های داستانی داشتند و در آن‌ها به معجزه‌های صورت گرفته در درمان بیماران مبتلابه سرطان، سندروم‌های درد و بیماری قلبی اشاره می‌شد. دکتر کروکوف می‌گوید: «امروزه با بررسی‌های نظام‌مند یا همان تحقیقات بالینی در این زمینه مواجه هستیم و جوامع حرفه‌ای مختلفی من‌جمله کنگره و موسسه‌های سلامت از انجام این تحقیق‌ها حمایت می‌کنند.» او ادامه می‌دهد: «تمام این تحقیق‌ها و تمام این گزارش‌ها به این اشاره می‌کنند که دعا یا مداخله‌های معنوی با مزیت سلامتی چشمگیر بالقوه در ارتباط است.»
یکی از دانشمندان دانشگاه هاروارد به نام دکتر هربرت بنسون به مدت 30 سال است که در حال انجام تحقیقاتی درزمینه دعا است. او تمرکز ویژه خود را روی مدیتیشن (شکل بودایی دعا) قرار داده است تا دریابد که مغز چگونه روی بدن تاثیر می‌گذارد. او می‌گوید که تمام انواع مختلف دعاها باعث یک واکنش آرام‌سازی می‌شوند که استرس را فرومی‌نشاند، بدن را آرام می‌کند و باعث التیام می‌شود.
او می‌گوید که دعا شامل تکرار صداها یا کلماتی است که همین تکرار اثرات شفابخشی دارد. دکتر بنسون بیان می‌دارد: «مدیتیشن دعای بودایی‌ها است. ذکر یا تسبیح دعای کاتولیک‌ها است. داون (Daven) یا همان نماز دعای یهودیان است. دعای مرکزیت (Centering prayer) دعای پروتستان‌ها است. به‌طورکلی، هر مذهبی شیوه خاص دعا کردن را دارد.»
با استناد به اسکن‌های مغزی MRI دکتر بنسون می‌گوید که وقتی یک شخص مدیتیشن یا مراقبه می‌کند، تغییرات فیزیکی در مغز رخ می‌دهد. با در نظر گرفتن این اسکن‌های مغزی و تحقیق اخیری که محققان دانشگاه پنسیلوانیا انجام داده‌اند می‌توان تصویری از فعالیت مغزی پیچیده در حین مراقبه به دست آورد: وقتی‌که یک شخص تمرکزش عمیق‌تر و عمیق‌تر می‌شود، فعالیت فشرده در مدارهای لوب آهیانه‌ای مغز شروع می‌شود. وظیفه این مدارها کنترل جهت‌یابی فرد در مکان و ایجاد تشخیص‌های میان خود و جهان است. دکتر بنسون بیان می‌دارد که پس‌ازاین امر سکوت یا آرامشی تمام مغز را دربرمی‌گیرد.
در همین زمان مدارهای لوب پیشانی و لوب گیجگاهی که زمان را دنبال می‌کنند و باعث خودآگاهی می‌شوند جدا یا آزاد می‌شوند. و سیستم لیمبیک (Limbic system) که مسئول بروز هیجان و احساس است نیز فعال می‌شود. دکتر بنسون می‌گوید که علاوه بر این، سیستم لیمبیک آرام‌سازی را منظم می‌سازد و درنهایت سیستم عصبی خودگردان، ضربان قلب، فشارخون، متابولیسم و... را کنترل می‌کند. نتیجه تمام این رخدادها این می‌شود که بدن آرام‌تر می‌شود و فعالیت فیزیولوژیکی بدن منظم‌تر می‌گردد. سپید