درد و مشقت بیماری، هزینه‌ها و نگاه‌های پرسشگر جامعه خودش درد بود و حالا بی‌جایی هم اضافه شده بود، خانه‌ای که امیدشان برای آموزش و توانبخشی کودکان بیمارشان بود
شفا آنلاین>سلامت>چند ماه پیش بود که صاحب خانه جوابشان کرد؛ یکماه فرصت داشتند برای رفتن و آنها مانده بودند با اضطراب بی‌خانمانی...
به گزارش شفا آنلاین، درد و مشقت بیماری، هزینه‌ها و نگاه‌های پرسشگر جامعه خودش درد بود و حالا بی‌جایی هم اضافه شده بود، خانه‌ای که امیدشان برای آموزش و توانبخشی کودکان بیمارشان بود، در حال بسته شدن بود، سراغ مسوولان، هنرمندان و خیرین رفتند و کمپین "20 روز مانده به ..." را با کمک هنرمندانی که کنار مردم قرار گرفته بودند، راه‌اندازی کردند و چه زود این کمپین به بار نشست.
امروز بعد از چند ماه کودکان مبتلا به اوتیسم و خانواده‌هایشان آرام شدند و خانه‌شان افتتاح شد.
اشکان خطیبی بازیگر سینما و تلوزیون کشورمان که در روزهای سخت کنار
کودکان اوتیسم بوده است، حالا در خانه اوتیسمی‌ها ایستاده و میگوید"مطمئنم
روزی می آید که بچه های مبتلا به اوتیسم مدارس استاندارد خود را داشته
باشند و یا آموزش و پرورش تمهیدی برای آنها بسنجد. مطئنم روزی می آید که
سند ملی اوتیسم اجرا می‌شود، مشکل بیمه کودکان اتیسم حل می‌شود و معضل
کلینیک‌های دندان پزشکی این بیماران هم رفع می‌شود.
او میگوید "پس به امید این روز هستیم و امیدواریم این روز هرچه زودتر از راه برسد."
یکی از مادرانی که فرزندش مبتلا به اوتیسم است، درد دل‌هایش را بازگو می‌کند و میگوید: در 18 ماهگی فرزندم متوجه رفتارهای کلیشه‌ای و پس رونده دخترم شدم و به هر دری که شد زدم تا ببینم او چه مشکلی دارد، اما علاوه بر جامعه، پزشکان هم از این بیماری اطلاعی نداشتند. شش ماه طول کشید تا متوجه شدم که مشکل دخترم اوتیسم است.
او عنوان "خانه امید" را برازنده انجمن اوتیسم می‌داند و میگوید: خدارا شکر که اینجا را پیدا کردم. چرا که الان دخترم در کارگاه‌هایش شرکت می‌کند و تحت یک پروژه آموزشی و توانبخشی قرار گرفته و ما را از نظر مالی و درمانی کمک می‌کنند.
او میگوید: اینجا خانه امیدمان است و از مسوولان می‌خواهم که چراغ این خانه امید را روشن نگه دارند.
او میگوید "پس به امید این روز هستیم و امیدواریم این روز هرچه زودتر از راه برسد."
یکی از مادرانی که فرزندش مبتلا به اوتیسم است، درد دل‌هایش را بازگو می‌کند و میگوید: در 18 ماهگی فرزندم متوجه رفتارهای کلیشه‌ای و پس رونده دخترم شدم و به هر دری که شد زدم تا ببینم او چه مشکلی دارد، اما علاوه بر جامعه، پزشکان هم از این بیماری اطلاعی نداشتند. شش ماه طول کشید تا متوجه شدم که مشکل دخترم اوتیسم است.
او عنوان "خانه امید" را برازنده انجمن اوتیسم می‌داند و میگوید: خدارا شکر که اینجا را پیدا کردم. چرا که الان دخترم در کارگاه‌هایش شرکت می‌کند و تحت یک پروژه آموزشی و توانبخشی قرار گرفته و ما را از نظر مالی و درمانی کمک می‌کنند.
او میگوید: اینجا خانه امیدمان است و از مسوولان می‌خواهم که چراغ این خانه امید را روشن نگه دارند.
نظرشما
آخرین اخبار