گزارش از تیم تروما و تمام حواشی بیماران حادثه‌ای

شفا آنلاین:حادثه خبر نمی‌کند. همین حقیقت بسیاری از آدم‌ها را در سرتاسر دنیا به کار واداشته تا هر در لحظه از شغل خود گوش به زنگ باشند. آماده باشند تا با هرچیزی روبه‌رو شوند. بیماری که تصادف کرده، کارگری که سقوط کرده یا فردی که در منازعه‌ای مجروح شده و چاقو خورده است. گروهی در اورژانس‌های پیش‌بیمارستانی <Prehospital emergency>و گروهی در اورژانس بیمارستان، مسئول رسیدگی به همین حادثه‌ای هستند که بی‌خبر برای کسی اتفاق افتاده است.

به گزارش شفا آنلاین:به نقل از سپید باید در کمترین زمان ممکن بیشترین کارکرد را داشته باشند و با کمترین اطلاعات و بدون پیش زمینه قبلی حیات فرد را تضمین کنند. در همین مورد در این گزارش سعی شده است به بسیاری از بخش‌های پیرامون تیم تروما <Trauma Team>پرداخته شود. از سیستم‌های بهبود کیفیت آن گرفته تا پزشکی قانونی و تجویز داروها، همگی بخشی از نظامی بزرگ هستند که تنها در بالاترین سطح همکاری خود می‌توانند وظیفه حساس‌شان یعنی نجات افراد را انجام دهند.


در ابتدا نخستین بخشی که با مصدوم حادثه مواجه می‌شود اورژانس پیش‌بیمارستانی و تکنسین‌هایی هستند که با آمبولانس به کمک و نجات فرد می‌شتابند.

در رابطه با همین موضوع با بابک مهشیدفر، عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران که تجربه سالها فعالیت در سازمان اورژانس تهران را هم داشته است به گفت و گو نشستیم تا از شرایط حرفه فعالان این بخش اطلاعات بیشتری کسب کنیم. مهشیدفر در ابتدا درباره حوزه فعالیت این بخش می‌گوید: «اورژانس پیش‌بیمارستانی و بخش اورژانس بیمارستان در ادامه همدیگر هستند و چون بخش پیش‌بیمارستانی به صحنه نزدیک‌تر است حساسیت بیشتری دارد، اگر نتواند کارش را درست و یا کامل انجام دهد، مشخصاً مراقبت‌هایی که بعداً در بیمارستان انجام می‌شود، تاثیر و فایده‌ای نخواهد داشت.

 از سوی دیگر امکاناتی که در اختیار تیم اورژانس پیش‌بیمارستانی هم قرار می‌گیرد، در کار آنها تاثیر می‌گذارد. در این سیستم، سعی شده است که تمامی آمبولانس‌ها به بیشترین تجهیزات نجات و انتقال مصدوم به بیمارستان مجهز باشند.» مهشیدفر در ادامه در رابطه با مشکلات و معضلاتی که این افراد در حرفه خود با آن مواجه‌اند می‌گوید: «بزرگ‌ترین مشکل این است تحریم‌ها روی کیفیت وسایل موجود در آمبولانس‌ها تاثیر گذاشته است و شاید با وجود امکانات کم مسئولین اورژانس نتوانند آن طور که باید و شاید، ابزار و امکانات کافی را در اختیار کارکنان خود قرار دهند.

 با این همه مشکل اصلی این است که زمانی که مسئولین آمبولانس کار خود را درست و کامل انجام می‌دهند و مصدوم را کاملا بسته‌بندی شده، بدون اینکه کوچک‌ترین حرکتی کند به بیمارستان تحویل می‌دهند، بیمارستان این امکان را ندارد که همان وسایل را به مسئولین آمبولانس برگرداند و مصدوم را باز نکند. به همین خاطر پزشک اورژانس مجبور است برای پس دادن تجهیزات مصدوم را باز کند که همین موضوع تمام تلاش و زحمات مسئولین را که در آمبولانس انجام داده‌اند هدر می‌دهد. با این همه اگر وسایل را استفاده می‌کردند و همان‌ها یا وسایل دیگری از همان نوع را بعداً به مسئولین اورژانس پیش‌بیمارستانی بازمی‌گرداندند هم خوب بود. ولی متاسفانه در بسیاری از مراکز درمانی پس از باز کردن بیمار، پزشکان به ابزار استفاده شده برای مصدوم توجهی نمی‌کنند و تجهیزات آمبولانس ناقص می‌شود. برای مثال در شکستگی تنه استخوان ران پا، آتل کششی وجود دارد که با کشیدن پا دو استخوان شکسته شده از روی همدیگر برداشته شده و مقابل هم قرار می‌گیرند. این کار، خونریزی درون حفره ران را کاهش می دهد و باعث می‌شود بیمار در شوک نرود. اما با وجود این، زمانی که مصدوم به بیمارستان آورده می‌شود، آتل مصرف شده یا آتل کششی جدیدی به مسئول اورژانس پیش بیمارستانی داده نمی‌شود.

 بنابراین تا زمانی که مسئولین آمبولانس بخواهند ابزار خود را در بخش اورژانس بیمارستان پیدا و پس بگیرند، زمانی را در بیمارستان تلف خواهند کرد. مسئولین اورژانس پیش‌بیمارستانی ابزار زیادی در دست ندارند که جایگزین کنند و وقت زیادی هم ندارند که در بیمارستان به دنبال وسیله اصلی خود یا دریافت جایگزین آن باشند.

چرا که باید در پی نجات باقی مصدومین بیمارستان را ترک کنند.» متخصص طب اورژانس در رابطه با پیشنهاد خود برای راهکار این مسئله می‌گوید: «بهترین راهکار این است که مسئولین بیمارستانی ابزار و امکانات مسئولین آمبولانس را تکمیل کنند. هرچند در اینجا نیز با مشکل مواجه هستیم. اورژانس های بیمارستانی ممکن است از تجهیزاتی با برندی استفاده کنند که بیمارستان مورد نظر از آن وسایل با آن برند استفاده نکند. البته بین امکانات و تجهیزات پایگاه‌های اورژانس با هم هماهنگی وجود دارد. یعنی تمام تجهیزات از یک جنس و یک نوع است.

بنابراین بهترین موقعیت زمانی پیش می‌آید که بیمارستان‌های تهران نیز، حداقل بیمارستان‌هایی که اورژانس تهران برای آنان بیمار می‌برد، این وسایل و تجهیزات را در خود داشته باشد و زمانی که مسئولین بیماری را به بیمارستان می‌آورند بدون باز کردن آن تجهیزات، وسایل را به آنان تحویل دهند. از سوی دیگر این امکانات چه در اورژانس بیمارستان و چه در پایگاه‌های اورژانس پیش بیمارستانی، شماره اموال می‌خورند. این مسئله باید با هماهنگی بیشتر بین سیستم‌های اورژانسی و بیمارستانی با هم حل شود.»