بی توجهی و سکوت دائمی

تا حدود یک سالگی همه چیز طبیعی و خوب به نظر می رسید تا این که کم کم، بی توجهی به محیط اطراف، دوری کردن از اطرافیان، سکوت دائمی، توجه نکردن به عواطف و احساسات دیگران به خودش، سرگرم نشدن با وسایلی که برای همسالانش جذاب بود، تمرکز طولانی مدت بر روی اشیایی مانند چرخ ماشین اسباب بازی اش، برای من و پدرش نگران کننده و باعث شده بود بیشتر به جزییات رفتارهایش توجه کنیم.
خیلی از کودکانی که اوتیسم خفیف دارند، به مدارس عادی راه پیدا می کنند و اتفاقا برایشان بهتر است زیرا حضور آن ها در کنار کودکان دچار اوتیسم که علائم شدید دارند، می تواند باعث بروز رفتارهای کلیشه ای در آن ها شود.ماهنامه همشهری تندرستی