برنامه دولت محلی برای فراهم آوردن پوشش بهتر مراقبت بهداشتی در محدوده پایتخت هند در میان ساکنان محبوبیت پیدا کرده است.
شفا آنلاین: ناریان
داس، یک مغازه تعمیر دوچرخه کنار جاده را در نزدیکی زاغه‌نشینی در
سلطانپور در شمال غرب دهلی می‌گرداند. او از میزان بالای قند خونش آگاه
نبود تا هنگامی‌که در سر کار از حال رفت و او را به بیمارستان بردند.به گزارش شفا آنلاین: او به یاد می‌آورد: «پس‌ازاینکه دیابتم تشخیص داده شد، مجبور شدم هفته‌ای حدود ۲۰۰ روپیه در ماه برای داروها و آزمایش مرتب قند خون خرج کنم.» اکنون او نگران این موضوع نیست، چراکه در یک کلینیک موهالا (کلینیک اجتماعی) که در نزدیکی خانه‌اش قرار دارد، به‌طور رایگان داروهایش را دریافت می‌کند و قند خونش آزمایش می‌شود.
کلینیک‌هایی برای محرومان
این کلینیک به‌عنوان بخشی از یک برنامه شاخص دولت ایالتی دهلی در ماه ژوئیه ۲۰۱۵ افتتاح شد. هدف از این ابتکار عمل گسترش دسترسی به خدمات بهداشتی و طیف این خدمات در مناطق محروم از خدمات مانند زاغه‌نشین‌ها است. در این کلینیک‌ها بر اساس یک مدل بی‌همتا، همه خدمات (مشاوره، داروها و آزمون‌های تشخیصی) در یک جا ارائه می‌شوند و ارائه آن‌ها برای افراد در همه گروه‌های درآمدی رایگان هستند. مردم، در بیمارستان‌ها و داروخانه‌های دولتی موجود، برای دریافت این خدمات باید به سه محل متفاوت بروند و بیش از یک سفر روزانه انجام دهند. پزشکان و پیراپزشکان فشار کاری بیش‌ازاندازه‌ای دارند و میزان غیبت از محل کار بالا است. برای حل چنین مشکلاتی، دستمزد پزشکان و سایر کارکنان در کلینیک‌های موهالا بر اساس شمار بیمارانی است که می‌بینند.
رامش بنسال، پزشک مسئول کلینیک موهالای سلطانپور می‌گوید: «بیماران ما از نواحی مجاور می‌آیند، حدود ۱۰۰ تا ۱۲۰ بیمار در روز. قبلا آنان به بیمارستان دولتی که خیلی دورتر است یا به درمانگاه‌های خصوصی در این منطقه می‌رفتند و در هر دو مورد مجبور بودند که پول زیادی خرج کنند.» ۱۰۶ کلینیک موهالای مشابه در دهلی وجود دارند و حدود 5/1 میلیون نفر در سال گذشته برای ویزیت به آن‌ها رفتند
نظام بهداشتی غیریکپارچه
ایالت دهلی که جمعیتی ۱۶ میلیون نفری دارد، یک نظام بهداشتی قطعه‌قطعه دارد که چندین سازمان ایالتی و دولت مرکزی و شرکت‌های وابسته به شهرداری و نیز طیفی از ارائه‌کنندگان خصوصی مراقبت‌ها در اداره آن شریک هستند. نظام بهداشتی دولت دهلی به‌تنهایی ۳۶ بیمارستان (با ۱۰۰۰۰ تخت)، ۱۸۵ داروخانه و چندین مرکز درمانی دیگر دارد که هر سال ۳۳ میلیون ویزیت سرپایی انجام می‌دهند. چهار شرکت وابسته به شهرداری شبکه توزیع داروی خاص خودشان را دارند. بااین‌وجود بسیاری از مناطق از دریافت خدمات محروم هستند، برخی از مراکز کمتر از حد ظرفیتشان مورداستفاده قرار می‌گیرند یا دچار کمبود کارکنان هستند، چراکه نظام‌های بهداشتی متفاوت ارتباط بینابینی ندارد.
گرچه کلینیک‌های موهالا لایه دیگری به نظام موجود افزوده‌اند، اما آن‌ها مزیت‌هایی مهم دارند. چاندراکانت لاهاریا، متخصص بهداشت عمومی مقیم دهلی‌نو که در طراحی این مفهوم دخیل نبوده است، می‌گوید: «این کلینیک‌ها بسته تضمین‌شده‌ای از خدمات را فراهم می‌کنند، دسترسی به خدمات پایه را تسهیل می‌کنند، دارای قابلیت پیوند ارجاعی هستند و با کاستن از هزینه‌های غیرمستقیم مانند هزینه رفت‌وآمد و از دست رفتن درآمد باعث ارزان شدن خدمات می‌شوند.» به‌علاوه او می‌گوید این طرح می‌تواند به حل مشکلاتی مانند عدم‌کفایت ارائه‌کنندگان خدمات بهداشتی و شلوغی بیش‌ازاندازه مراکز مراقبت ثالث کمک کند.
چاندراکانت پانداو، کارشناس پزشکی اجتماعی در انستیتوی علوم پزشکی آل ایندیا در دهلی‌نو به این موضوع اشاره می‌کند که «یک محدودیت جدید این است که تمرکز بر مراقبت درمانی یا علاج‌بخش است و مراقبت‌های پیشگیری و ترویجی نادیده گرفته می‌شود. در این کلینیک‌ها تحت فشار سیاست‌های عوام‌گرا مراقبت بهداشتی کل‌گرا با مراقبت درمانی یا علاج‌بخش یکی گرفته می‌شود.»
اما پانداو احساس می‌کند که خدمات فراگیر پیشگیری، ارتباط با مراکز بهداشتی موجود و پایش و تضمین کیفیت خدمات تشخیصی می‌توانند باعث بهبود خدماتی شوند که در این کلینیک‌ها عرضه می‌شوند.
«گروه ارشد کارشناسی پوشش همگانی بهداشتی» که به‌وسیله دولت مرکزی ایجاد شد در سال ۲۰۱۱ توصیه کرد که افزایش عمده‌ای در بودجه دولتی بهداشت ایجاد شود تا دسترسی همگانی رایگان به خدمات بهداشتی اولیه ازجمله داروها و آزمون‌های تشخیصی اساسی فراهم شود.
طرحی که باید گسترش یابد
رابرت ییتس، فلوی ارشد بهداشتی در چتم هاوس در لندن در بازدید اخیری از یکی از این کلینیک‌ها در دهلی گفت:«به نظر می‌رسد که کلینیک‌های موهالا این راهبرد را به مرحله عمل درآورده‌اند. از هم‌اکنون دلایلی قوی برای گسترش این کلینیک‌ها در دهلی و به‌طور بالقوه در سایر ایالت‌های هند وجود دارد، زیرا به نظر می‌رسد مردم از این خدمات راضی باشند.» گرچه برخی از ایالت‌ها این مدل را بررسی کرده‌اند و در آستانه ایجاد کلینیک‌های مشابه هستند، اما افزایش شمار آن‌ها به ۱۰۰۰ کلینیک تا پایان سال در دهلی به یک نزاع سیاسی انجامیده است.
ساتیندار جاین، وزیر بهداشت ایالت دهلی، دولت مرکزی را به مانع‌تراشی بر سر طرح گسترش کلینیک‌های موهالا متهم کرده است. باهاریا جاناتا، حزب حاکم در هند نیز جاین را متهم کرده است که با پارتی‌بازی ساختمان‌های مربوط به اعضای حزبش را برای ایجاد این کلینیک‌ها اجاره کرده است. یک مقام بهداشتی ایالتی در پاسخ گفت:«این کلینیک‌ها در مرحله مقدماتی در ساختمان‌های اجاره‌ای گشایش یافتند. اکنون ما می‌خواهیم به جای آن‌ها، اتاقک‌های قابل‌حمل در زمین‌های دولتی نصب کنیم، اما دولت مرکزی که همه این زمین‌ها را در دهلی کنترل می‌کند، برای اجرای این طرح اشتیاقی نشان نمی‌دهد.» طرح استفاده از بخش‌هایی از ساختمان‌های مدارس دولتی نیز با موانع بوروکراتیک مواجه شده است. بدون اجماع سیاسی درباره منافع این کلینیک‌ها، تلاش‌ها برای بهبود پوشش بهداشتی در دهلی ممکن است متوقف شود.سپید
منبع: Lancet
مطالب مرتبط
نظرشما
آخرین اخبار