» حوادث
یک کمبود جهانی در شمار کارکنان مراقبت بهداشتی وجود دارد و این وضعیت در حال بدتر شدن است.
شفا آنلاین:سازمان جهانی بهداشت پیش‌بینی می‌کند تا سال ۲۰۳۰ میزان
کمبود جهانی کارکنان بهداشتی به ۱۸ میلیون نفر برسد. زنگ هشدار درباره
میزان‌های ناکافی کارکنان پزشکی یک دهه پیش در «گزارش جهانی بهداشت ۲۰۰۶:
همکاری برای بهداشت» به صدا در آمد که در آن کمبود جهانی نیروی کار در بخش
بهداشت به‌عنوان یک «بحران» توصیف شده بود این موقعیت اکنون حتی بدتر شده
است. اما برای حل این مشکل چه می‌توان کرد؟به گزارش شفا آنلاین: اجماع جهانی فزاینده‌ای بر سر این موضوع به وجود آمده است که سرمایه‌گذاری در حوزه بهداشت و پرورش کارکنان بهداشتی نه‌تنها باعث بهبود زندگی و افزایش طول عمر انسان‌ها می‌شود، بلکه منافع اقتصادی فراوانی را هم به بار می‌آورد. بررسی‌ها نشان می‌دهد که سرمایه‌گذاری در بخش بهداشت بر اساس ارزش سال‌های زندگی در فاصله ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۱ باعث بازگشت سرمایه به نسبت ۱۰ به یک می‌شود. با وجود گوناگونی گسترده در میان کشورها- کارکنان بهداشتی کمتر از ۴ درصد نیروی کار در مکزیک، ۱۴ درصد نیروی کار در بریتانیا و تقریبا ۲۰ درصد نیروی کار در نروژ را تشکیل می‌دهند- در طول زمان بخش بهداشت سهم فزاینده‌ای از کل نیروی کار را به خود اختصاص می‌دهد. برای مثال، در میان کشورهای ثروتمند سازمان همکاری و توسعه اقتصادی (OECD) نسبت کارکنان بهداشتی به کل نیروی کار در فاصله سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۴ از ۸ درصد به ۱۰ درصد افزایش یافته است.
تامین کارکنان پزشکی بر اساس تقاضاهای بازار کار شکل می‌گیرد. درآمد یک متخصص قلب در آمریکا در سال ۲۰۰۸ دو برابر درآمد یک پزشکی عمومی تخمین زده شد. در اروپا در فاصله سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۳، در هشت کشور از میان ۱۱ کشور افزایش درآمد متخصصان بیش از افزایش درآمد پزشکان عمومی بوده است. بنابراین جای تعجب نیست که گرایش فزاینده‌ای در میان دانشجویان پزشکی برای دنبال کردن حرفه پزشکی در تخصص‌های داخلی و جراحی و جود داشته باشد، در مقابل تمایل به انجام طبابت عمومی در همه دنیا در حال کاهش است. آموزش خصوصی پزشکی به‌سرعت در حال افزایش بوده است و در همان حال دولت‌ها در پاسخ‌دهی به این گرایش‌ها در تقاضا برای کارکنان پزشکی ناتوان مانده‌اند. ادامه این روند باعث افزایش نگرانی‌ها درباره کیفیت پایین آموزش پزشکی، بودجه ناکافی برای آموزش پزشک و ایجاد موانع در برابر فقیرترین دانشجویان برای تحصیل در رشته پزشکی شده است.
۵۷ درصد دانشکده‌های پزشکی در اندونزی در اواخر دهه ۲۰۰۰ خصوصی بودند و یک‌سوم آنها اعتبارسنجی نشده بودند. از طرف دیگر سازوکارهای نظارتی بر آموزش پزشکی یا ناکافی هستند یا فاسد و ناکارآمد هستند.
مشابهت شگفت‌آوری ازلحاظ مشکلات در بسیاری از کشورها با پس‌زمینه‌های متفاوت دیده می‌شود. اما می‌توان این مشکلات را با اتخاذ یک برنامه کاری بر اساس «پوشش همگانی بهداشتی» حل کرد که فرصتی عالی برای توسعه نیروی کار در حوزه بهداشت و معقول کردن نیازهای مراقبت‌های بهداشتی فراهم می‌آورد..
این رویکرد در گزارشی به‌وسیله یک گروه کاری بین‌المللی مورد تاکید قرارگرفته است که قرار است در اجلاس ابداعات جهانی برای بهداشت (WISH) در دوحه قطر در ۲۹ تا ۳۰ نوامبر ۲۰۱۶ ارائه شود. این گزارش این موضوع را برجسته می‌کند که چگونه سرویس‌های مراقبت بهداشتی و نظام‌های آموزش پزشکی نمی‌توانند به نیازهای عموم مردم پاسخ دهند. در این گزارش به‌طور مشروح بیان می‌شود که در غیاب پوشش همگانی بهداشتی، نظام‌های آموزش کارکنان بهداشتی بهترین دانشجویان را جذب می‌کنند و نیازهای بهداشتی افشار ثروتمندتر، تحصیل‌کرده‌تر و ساکن شهرها را برآورده می‌کنند.
سرویس‌های مراقبت‌های بهداشتی به سمت ارائه مراقبت‌های درمانی تخصصی گرایش یافته‌اند که اغلب هزینه‌شان را بیماران متمکن از جیبشان می‌پردازند و عموما در بیمارستان خصوصی فراهم می‌شوند. گرچه مراقبت همگانی بهداشتی همه مشکلات را رفع نمی‌کند، اما سازوکاری برای اصلاح تامین مالی نظام‌های مراقبت‌های بهداشتی ایجاد می‌کند. این نظام باعث جایگزینی پرداخت موردی با پرداخت از منابع تجمع یافته می‌شود و تصمیمات پرداخت مالی را با نیازهای بهداشتی جمعیت پیوند می‌دهد و درمان‌ها را به ارزان‌ترین قیمت خریداری می‌کند.
نظام همگانی بهداشتی بر خدماتی متمرکز می‌شود که همه جمعیت را پوشش می‌دهند، نه‌فقط بر خدمات بیمارستانی و نظام‌های اولویت‌بندی را ایجاد می‌کند که می‌توانند باعث ایجاد مزیت ازلحاظ کارآمدی شوند.
انجام هیچ‌کدام از این کارها آسان نیست. چالش‌ها در این زمینه در تلاش مداوم بسیاری از کشورها برای برطرف کردن کمبود نیروی کار بهداشتی و جذب نیروی کار از کشورهای کمتر مرفه، بازتاب می‌یابد. برای مثال نظام بهداشتی در کانادا بااینکه از دهه ۱۹۶۰ مراقبت بهداشتی همگانی را فراهم کرده است، هنوز وابسته به کارکنان بهداشتی تعلیم‌دیده در کشورهای خارجی است. بریتانیا و آمریکا نیز به‌طور مشابهی به نیروی کار خارجی وابسته هستند. هیچ نظام مراقبت بهداشتی کارآمدی نمی‌تواند مراقبت‌های با کیفیت بالا را بدون فراهم‌آوری کارکنان تعلیم‌دیده برای ارائه آن فراهم آورد. موفقیت در ایجاد تعادل مجدد در نیروی کار بهداشتی به اصلاحات در آموزش کارکنان بهداشتی نیاز دارد که هدف آن تربیت نسل بعدی کارکنان بهداشتی از طریق یک فرآیند عادلانه جذب نیرو باشد.سپیبد
منبع: Lancet
مطالب مرتبط
نظرشما
آخرین اخبار