۱. پرورش عصبی-عضلانی
فعالیت های هوازی نیاز به هماهنگی سریع بین بخش های مختلف بدن دارد. به عنوان مثال به هنگام دویدن، مغز شما حرکات پا (تمامی قسمت های فوقانی و تحتانی پا) را با حرکات اصلی و حرکات دست هماهنگ کرده و در عین حال نفس کشیدن و افزایش ضربان قلب را نیز تنظیم می کند.
تمامی این فعالیت ها موجب آغاز نوروژنز (تشکیل سلول های عصبی جدید) در هیپوکامپ، یکی از بخش های مغز که مسئول تحرک و همچنین حافظه و مدیریت استرس است می شود.
۲. اکسیژن و خون
فعالیت هوازی موجب می شود پمپاژ قلب و نفس کشیدن ریه ها بیشتر شود چراکه فعالیت هوازی موجب افزایش نیاز بدن به انرژی فوری می شود. به همین دلیل، قلب خون را سریع تر به گردش درمی آورد تا مواد مغذی به سلول ها برسد و ریه ها اکسیژن بیشتری دریافت کرده (و دی اکسیدکربن بیرون می دهند) تا انرژی لازم برای فرآیند تبدیل قند به ATP تامین شود.
این بدین معناست که مغز میزان بالایی جریان خون و اکسیژن دریافت می کند. در این مواقع، بدن نیاز به پهنای باند بیشتر در سیستم خون را تشخیص داده و مویرگ های بیشتری به مرور زمان تشکیل می شود. این اتفاق در تمامی قسمت های بدن، بخصوص در ماهیچه های درگیر در فعالیت هوازی اتفاق می افتد. همچنین در مغز هم این اتفاق افتاده و امکان می دهد مغز انرژی بیشتری برای تولید اسان تر اکسیژن در تمامی سلول ها داشته باشد.
۳. هورمون ها
فعالیت هوازی همچنین موجب می شود مغز اندورفین های تاثیرگذار بر کاهش استرس تولید کند. استرس مزمن می تواند موجب بروز مشکلات نورولوژیکی شود. ورزش نه تنها بهترین راهکار برای از بین بردن علت استرس است، بلکه می تواند مغز را در رویارویی با استرس های زندگی مقاوم تر کند.
