درمان خوراکی یا سیستمیک؟

شفا آنلاین: با توجه به آنکه پاتوژنز درماتیت آتوپیک پیچیده و چندعاملی است، درمان‌های متعددی برای آن وجود دارد. علاوه براین، شواهدی وجود دارد که زیرگروه‌های درماتیت آتوپیک با پاتوژنزهای مجزایی در ارتباط هستند، به همین دلیل رویکردهای متفاوتی در مدیریت آن قابل دسترسی هستند.

    به گزارش شفا آنلاین:  مدیریت درماتیت آتوپیک عوامل زیادی را در بر می‌گیرد، از مدیریت حملات حاد تا اصلاح مواجهات محیطی. گروه‌های مختلف درمانی برای درمان درماتیت آتوپیک استراتژی‌ها و پیامدهای متفاوتی را دنبال می‌کنند. به‌طور مثال، متخصصان آلرژی بیشتر تمایل دارند از طریق تغییرات رژیم غذایی به درمان این وضعیت بپردازند. در حالی که، درماتولوژیست‌ها بیشتر از سایرین از کورتیکواستروئیدهای موضعی، خصوصا با قدرت بالا، استفاده می‌کنند. حتی در میان درماتولوژیست‌ها هم تفاوت نظرهایی دیده می‌شود. مثلا، متخصصان پوست ژاپنی کمتر از همکاران آمریکایی یا بریتانیایی به استفاده از کورتیکواستروئیدهای موضعی تمایل نشان می‌دهند، در حالی که از درمان‌های جایگزین بیشتر استفاده می‌کنند.

       در این مقاله، سعی داریم تا به تفاوت‌های راهنمای بالینی متخصصان آلرژی و پوست در زمینه درمان آنتی‌میکروبیال موضعی این وضعیت بپردازیم.

درمان آنتی‌میکروبیال موضعی
       گروه AAD یا America- Academy of Dermatology نتیجه‌گیری می‌کند که بیماران مبتلا به AD متوسط تا شدید همراه با عفونت‌های مکرر می‌توانند از سفیدکننده‌های رقیق شده حمام سود ببرند. کارگروه اروپایی و گروه آسیا ـ اقیانوسیه نیز بر این موضوع صحه می‌گذارند، اما JTF یا JoinTask Force o- Practice Parameters در مورد این روش درمانی چندان تمایلی نشان نمی‌دهد و معتقد است باید در این زمینه تحقیقات بیشتری انجام شود تا مشخص شود کدام یک از زیرگروه‌های درماتیت آتوپیک از این نوع درمان بیشترین سود را می‌برند. این کارگروه در نهایت نتیجه‌گیری می‌کند که استفاده از آنتی‌سپتیک‌ها مانند تریکلوزان و کلرهگزیدین گلوکونات، ممکن است به بیماران مبتلا به کلونیزاسیون استاف اورئوس گسترده کمک کند. این توصیه همسو با گایدلاین اروپا است که استفاده از آنتی‌سپتیک‌ها را در توصیه‌های خود گنجانده‌اند. AAD مستقیما این توصیه را رد کرده و متذکر می‌شود که هیچ مزیت آشکاری از استفاده از آنتی‌بیوتیک‌های موضعی و آنتی‌سپتیک‌ها به دست نیاورده است. گروه آسیا ـ اقیانوسیه نیز با این نظر موافق است.

دیگر درمان‌های موضعی
       دیگر تفاوت‌ها در توصیه‌های مربوط به درمان‌های موضعی، از جمله JTF و Asia–Pacific group، پیشنهاد می‌کنند که افزودنی‌‌هایی به آب حمام، مانند oatmea- و امولسیون‌ها نیز اثرات مفیدی دارند.

       از سوی دیگر، گروه AAD به تجویز این افزودنی‌ها تمایلی نشان نمی‌دهد، زیرا شواهد حمایت کننده و متقاعد کننده‌ای از اثربخشی آنها نیافته، در حالی که راهنمای بالینی اروپایی اصلا در مورد آنها هیچ بحثی را به میان نیاورده‌اند.

درمان‌های خوراکی و سیستمیک
       گایدلاین‌ها همچنین توصیه‌هایی را در مورد درمان‌های خوراکی و سیستمیک برای درمان AD فراهم آورده‌اند. همه موسسان علمی در این زمینه متفق‌القول هستند که درمان‌های خوراکی و سیستمیک باید برای درمان AD مزمن سرکش تجویز شوند تا مراقبت مناسبی از پوست بیماران فراهم آید. همه گایدلاین‌ها در مورد درمان‌های یکسانی توصیه کرده‌اند که ممکن است استفاده شوند، مانند فوتوتراپی، سیکلوسپورین، متوتروکسات، آزاتیوپرین و کورتیکواستروئیدهای سیستمیک. البته باید این حقیقت را در نظر داشت که مطالعات اندکی تفاوت‌های قابل توجهی را در اثربخشی درمان‌های خوراکی نشان داده‌اند. همه راهنمای بالینی مذکور همچنین موافق هستند که آنتی‌هیستامین‌های خوراکی اغلب تنها درمان اثربخش در AD برای آرامش‌بخشی به بیماران هستند، البته در صورتی که خارش باعث بروز اختلالاتی در خواب بیمار شود یا بیمار مبتلا به کهیر یا دیگر وضعیت‌های آتوپیک باشد، همچون تب یونجه، که از این دسته از داروها منفعت خاص خود را می‌برند.

       از میان تمامی گایدلاین‌ها، فقط AAD توصیه‌های اختصاصی در مورد دوز داروها، عوارض جانبی، تست‌های اولیه و پیگیری، تداخلات دارویی و کنترااندیکاسیون‌های آن دارد.

درمان آنتی‌میکروبیال سیستمیک
       دیگر تفاوت میان گایدلاین‌ها دربرگیرنده درمان‌های آنتی‌میکروبیال خوراکی است. تجویز این دسته از داروها، در صورت وجود علایم بالینی عفونت ثانویه، در همه گروه‌ها توصیه می‌شود، اما JTF همچنین پیشنهاد می‌کند که یک کشت پوستی از نظر وجود استاف مقاوم به متی‌سیلین انجام شود و پس از آن آنتی‌بیوتیک تجویز شود یا اگر در نواحی‌ای هستند که این دسته از باکتری‌ها شیوع دارند، به صورت تجربی، از آنتی‌بیوتیک‌های موثر علیه استاف اورئوس مقاوم به متی‌سیلین استفاده شود. گروه AAD فقط در صورتی کشت پوستی را توصیه می‌کند که درمان آنتی‌بیوتیک اولیه با شکست مواجه شود و در غیر این‌صورت، آنتی‌بیوتیک‌های خاصی را توصیه نمی‌کند. دیگر گروه‌ها در این زمینه توصیه خاصی ندارند. در نهایت آنکه، فقط JTF معتقد است از واکسیناسیون smallpox اجتناب شود، زیرا ممکن است منجر به اگزمای واکسیناتوم شود. البته این نوع از ایمیونیزاسیون اغلب در اقدامات بالینی فعلی جایی، ندارد و فقط در مناطقی که شیوع دارد، استفاده می‌شود.

درمان‌های پیشگیرانه و جایگزین
       تفاوت‌های اساسی میان راهنمای بالینی مختلف در زمینه روش‌های جایگزین و مکمل برای کنترل درماتیت آتوپیک دیده می‌شود.

تغییرات محیطی
       تغییرات محیطی دیگر حوزه با تفاوت قابل توجه میان راهنمای بالینی مختلف است. پارامترهای JTF توصیه می‌کنند تغییرات محیط اطراف برای بیماران، از جمله کنترل دما و رطوبت انجام شود تا خارش پوستی بیماران افزایش پیدا نکند، بیماران از انجام ورزش‌هایی که منجر به تعریق شدید می‌شود یا بازی کردن در محیط‌های گرم اجتناب ورزند. همچنین از ضدآفتاب‌های غیرتحریک کننده استفاده کنند و مدت طولانی در معرض نور آفتاب قرار نگیرند و از لباس‌های مناسب استفاده کنند. البته باز AAD نتیجه‌گیری می‌کند که شواهد کافی وجود ندارد تا از این توصیه‌ها حمایت کند.

ویتامین D
       AAD و گروه اروپایی توصیه‌ای برای مصرف مکمل‌های ویتامین D برای بیماران مبتلا به AD ندارند، در حالی که JTF به تجویز و استفاده از آنها توصیه می‌کند، خصوصا برای بیمارانی که با کمبود سطح این هورمون در خون خود مواجه هستند. گروه Asia–Pacific توصیه‌ای در این زمینه ندارد.

آلرژن‌ها
       گروه AAD می‌گوید نقش آلرژن‌ها در AD مورد بحث است و توصیه می‌کند تشخیص دقیق و ثابت شده‌ای از آلرژن‌های خاص صورت پذیرد، پیش از آنکه مداخله‌ای صورت گیرد.

       در مقابل، JTF و گروه اروپایی پیشنهاد می‌کنند که بدون انجام تست هم، بیماران مبتلا به AD سطح تماس خود را با آلرژن‌ها به حداقل میزان ممکن برسانند و از استراتژی‌هایی که به محدود کردن مایت‌های خانگی می‌پردازند، حمایت می‌کنند. راهنمای بالینی JTF و اروپایی همچنین نتیجه‌گیری می‌کنند که ایمونوتراپی برای آلرژن‌های خاص در مدیریت AD گاهی اثربخش هستند.سپید
منبع: JAMA Dermatology