جامعه پزشکی و آینده آزادی بیان

شفا آنلاین: پزشکان به‌عنوان صنفى که وظیفه ارائه خدمات بهداشتی و درمانی به مردم و حفظ و احیا سلامت مردم را به عهده دارند، برای انجام این خدمت سختی‌ها و مشقت‌های زیادی متحمل می‌شوند و تا سنین میانسالی باید عمر خود را سرمایه‌گذاری کنند، از این رو پزشکی قابل مقایسه با سایر رشته‌های علمی نیست.

 با همه این اوصاف باید بپذیریم ما پزشکان هم مانند سایر افراد جامعه منافعی داریم و ممکن است منافع مادی، صنفى و حرفه‌اى ما با منافع برخى دیگر از اقشار جامعه همسو نباشد. از طرف دیگر بدیهى است مانند هر صنف دیگرى، در جامعه پزشکی ما هم افرادی فقط به فکر خویش بوده و گاهی، تعداد معدوی از این صنف ارزشمند حقوق بیماران و حتی همکاران خود را رعایت نکنند. حال آیا اگر رسانه‌ای، فردی یا مسئولی بگوید در جامعه پزشکی افرادی معدودی هستند که ضوابط علمی، اخلاقی، حرفه‌ای و قانونی را رعایت نمی‌کنند و این گزاره رسانه‌ای شود (اگرچه بعضی اوقات لحن منتقدان را مناسب نمی‌دانم) باید تعداد زیادی از همکاران ما به دفاع از صنف خود برخاسته و تلاش کنند که جامعه پزشکی را از هر خطایی مبرا ساخته و بگویند در بین مردم حرمت جامعه پزشکی رعایت نشده و اعتماد مردم از پزشکان سلب شده است؟

در صورتى که پاسخ این پرسش را مثبت بدانیم، آیا فقط این قداست برای جامعه پزشکی است؟ اگر قوه قضائیه اعلام می‌کند ده‌ها قاضی به‌دلیل تخلف برکنار و چند تن از وکلا به‌خاطر عدم رعایت شئونات حرفه‌اى بازداشت شده‌اند، یا رئیس پلیس اعلام می‌کند تعدادی از نیروهای پلیس به‌دلیل اخذ رشوه و تخلف از ضوابط قانونى و اداری برکنار شده‌اند، باید دیگر قضات و وکلای شریف و یا اکثریت پرسنل خدوم نیروی انتظامی این اخبار را بی‌حرمتی به صنف  قضات و پلیس تلقی کنند و اعلام کنند کسی حق بیان اعلام عمومی خطا‌های صنف ما را ندارد چون نباید اعتماد عمومی جامعه از ما قضات و پلیس‌ها سلب شود؟ اگر این موضوع به همه صنوف و اقشار (مانند معلمان، روحانیون، مدیران، نظامیان، مهندسان، هنرمندان ورزشکاران و...) تسرى یابد، دیگر می‌توان به مفهومى به‌نام اصلاح جامعه معتقد بود؟ دیگر مطبوعات و رسانه‌ها می‌توانند عملکرد صنفی را نقد کرده و یا هنرمندان فیلم وطن بسازند؟

 برای تقریب به ذهن، به‌یاد بیاوریم که جامعه پزشکى براى جلوگیری از نمایش سریال طنز آقای مدیری چه بیانیه‌ها و سخنرانی‌ها که انجام نداد، در حالی‌که در فیلم مارمولک یک دزد با لباس روحانیت آن همه انتقاد طنزآلود را به نمایش گذاشت و بالاخره جامعه روحانی کشور اجازه اکران و پخش آن فیلم را داد و آن‌را تحمل کرد. اگر دانستن حق مردم است چرا فقط آن را مختص امور سیاسی بدانیم؟ چرا مذاکرات مجلس به‌طور زنده به گوش مردم برسد، حقوق مدیران باید به‌صورت شفاف درمعرض دید مردم قرار بگیرد، خطاهاى مدیران و فسادهاى ادارى رسانه‌اى شود اما هیچ‌کس حق ندارد بگوید در جامعه پزشکی فلان خطا صورت گرفته و باید رسیدگی شود و یا تعداد محدودی از پزشکان در بخش دولتی کارانه بالای ١٠٠ میلیون تومانى می‌گیرند و تعداد زیادی از دیگر پزشکان کارانه یک میلیونی یا حتی کمتر دریافت می‌کنند و این نوع پرداخت‌ها خلاف عدالت و انصاف است و درکشورهای دیگر چنین بی‌عدالتی وجود ندارد و باید سیستم پرداخت پزشکان در بخش دولتی اصلاح شود.

       چرا باید به محض پخش این چند جمله، طوفانى از واکنش‌هاى تند و به دور از منطق و به‌ویژه در فضای مجازی به‌راه بیفتد و همه با هم فریاد برآوریم که حرمت جامعه پزشکی خدشه‌دار شده و اعتماد مردم به جامعه پزشکی از بین رفت؟! مگر با اعلام دریافتی تعداد محدودی پزشک در بخش دولتی یا خصوصی حرمت جامعه پزشکی که  احترام و ارزش آنها در عمق فرهنگ جامعه ما جا دارد خدشه‌دار می‌شود؟ اگر این سانسور در تمام صنوف مرجع جامعه، که پزشکان یکی از آنها هستند هم تسری یابد، پس تکلیف دموکراسی آزادی بیان، رسانه و استفاده از پتانسیل نظارت افکارعمومى براى حل معضلات جامعه چه خواهد شد؟ بنابراین جامعه پزشکی ایران که جزء بهترین فرزندان این مرز وبوم بوده و هستند و درشکل‌گیری نهضت‌های آزادی و استقلال‌خواهی به‌ویژه انقلاب اسلامی نقش‌آفرینی کرده و در دفاع از حریم این کشور در زمان جنگ تحمیلی جانفشانی‌ها کرده‌اند و اکنون اکثریت قریب به اتفاق آنها علی‌رغم همه نامهربانی‌ها و با عدم دریافت حقوق و دستمزد‌های قانونی خود، بزرگوارنه مشغول خدمت صادقانه به مردم شریف در اقصی نقاط کشور هستند، از نظر پذیرش انتقاد و تحمل صداى مخالف و احترام به منتقد  نیز باید سرآمد سایر اقشار باشد و ضمن احترام به منتقدین خود، با سعه صدر و تحمل ، الگوی مناسبی برای سایر اقشار در بسط و گسترش آزادی بیان، حق‌طلبی، عدالت‌خواهی، تضارب آرا، فضای گفت‌وگو و اصلاح امور بدون توجه به تعلقات و وابستگى‌هاى صنفی و حرفه‌اى به جامعه ارائه دهد.سپید