سیستم درمانی سنگاپور را به ایران توصیه می کنم

به گزارش شفا آنلاین،به نقل از سپید از تبعات روانی و مدیریت درد که بگذریم، عدم بازیابی توانایی‌های سابق فرد می‌تواند تاثیراتی بیش از آنچه انتظار می‌رود روی جامعه بگذارد. عدم توانایی فرد در ایفای نقش خانوادگی، فرزندی، والدی، کاری و اجتماعی خود باعث می‌شود اطرافیان وی نیز کارایی گذشته را نداشته باشند و تجمیع همه این افراد با یکدیگر نتایج نگران‌کننده‌ای در پی خواهد داشت.

       به همین علت است که توجه به توانبخشی می‌تواند میانبر بسیار خوبی برای رسیدن به جامعه‌ای سالم‌تر باشد. در کنگره توانبخشی عصبی که ابتدای هفته جاری در دانشگاه شهید بهشتی برگزار شد، چنین مباحثی به اشتراک گذاشته شد.

       در این گردهمایی همچنین پروفسور لئونارد وای‌لی، رئیس فدراسیون بین‌المللی توانبخشی حضور داشت. وی در بیمارستان تاگ‌وای هنگ‌کنگ چین در حال فعالیت و تدریس است و فلوشیپش را از دانشگاه سلطنتی انگلستان دریافت کرده. این سومین دیدار وی از ایران بود، اما به گفته وی اطلاعات وی از امکانات و تاسیسات توانبخشی ایران بسیار محدود است. پروفسور وای‌لی در این زمینه به خبرنگار سپید گفت: «تا به حال پیش نیامده وارد مرکز توانبخشی در ایران شوم و تنها فرصت شده در کنگره‌ها و سمپوزیوم‌ها شرکت کنم. با این حال آنچه از دیگران در این گردهمایی‌ها به گوشم می‌رسد نشان‌دهنده این است که ایران چیزی کم از باقی کشورهای در حال توسعه ندارد.

 گاه دانش محققین این رشته به قدری مناسب و خوب است که می‌توان با آنها تبادل دانش کرد و مقالاتی را ارسال و دریافت کرد. با اینکه چیزی ندیده‌ام اما می‌توانم تخمین بزنم ایران در وضعیت مناسبی نسبت به کشورهای اطرافش قرار دارد. البته امیدوار هستم در پایان این سفرم بتوانم از حداقل یکی از این مراکز تخصصی که در تهران هست دیدن کنم.» اما زمانی که از او پرسیده شد مقاله‌ای هم در مورد وضعیت توانبخشی در ایران نخوانده به شوخی گفت: «مقاله انگلیسی ایرانی نداریم!» وی در ادامه توضیح داد: «البته آنچه اهمیت دارد این نیست که ایران چند دستگاه به روز دارد یا چطور می‌تواند از این امکانات استفاده کند.

 آموزش دانشجویان و انتقال مهارت به آنها موضوع مهم‌تری است که در همه جای دنیا به آن توجه می‌شود. توانبخشی علمی است که تا همین چند دهه پیش توجه زیادی به آن نمی‌شد و دغدغه اصلی پزشکان این بود که فقط بیماران را زنده نگه دارند اما بعد تعداد بالای معلولین جنگ‌های ویتنام یا افغانستان و جنگ اخیر که بین کشور شما و عراق بوده، باعث شده تا توجه زیادی به خدمات توانبخشی شود و این علم فرصت رشد و توسعه زیادی پیدا کرد. هم دولت‌ها این دسته از خدمات را تحت پوشش گرفتند و هم بخش خصوصی توانبخشی راه افتاد.» اما بین خدمات دولتی و خصوصی کدام بهتر می‌تواند سیستم مناسبی برای بازیابی توانایی مردم باشد؟ لی‌وای معتقد بود: «این موضوع به سیستم سیاسی و در نتیجه درمانی هر کشور برمی‌گردد. گاه کلیت درمان‌های باکیفیت در یک کشور به خدمات دولتی آن باز می‌گردد و گاه تنها بخش خصوصی است که می‌تواند سلامت جامعه را آنطور که ایده‌آل است تضمین کند. به این بستگی دارد که کشور تا چه اندازه به بخش دولتی یا خصوصی بها دهد. به صورت عمومی، بخش خصوصی همیشه توانسته خدمات پیشرفته‌تری را ارائه دهد، ولی هزینه زیادی برای بیماران در پی داشته و به لحاظ اقتصادی آنها را حمایت نمی‌کند. با این همه به این بخش امید بیشتری وجود دارد و پیشنهاد ما هم این است که روی بخش‌های خصوصی بیشتر سرمایه‌گذاری شود.» وی در پاسخ به اینکه بخش خصوصی نمی‌تواند مردم را از همه اقشار درمان کند، گفت: «این یکی از مشکلات توجه به بخش خصوصی در سیستم سرمایه‌داری است. تنها راه حل آن توجه بیشتر به بیمه‌ها است اما همیشه رویارویی با بیمه‌ها کار مشکلی بوده و همچنان هم هست.» پروفسور لی‌وای در پرسش که چه سیستم درمانی می‌تواند بهتر از سیستم‌های دیگر باشد، گفت: «من با سیستم‌های درمانی همه کشورها آشنا نیستم اما یکی از سیستم‌هایی که به نظرم اقتصادی است، سیستم درمانی سنگاپور است.

در این کشور هر فرد یک صندوق دارد. با ورود وی به جامعه و آغاز شغل و دریافت درآمد، بخشی از درآمد وی به صورت ماهانه از او گرفته می‌شود و وارد صندوق درمانش می‎شود. این صندوق به خود فرد تعلق دارد و در صورتی که بیماری برایش به وجود بیاید، می‌تواند با میزان پولی که در آن جمع شده خودش را درمان کند. این کار باعث می‌شود تا مردم تلاش کنند بیشتر سالم بماننند و کمتر مریض شوند تا پول بیشتری هم ذخیره کنند. اگر هم فردی بیمار شد و با وجود هزینه تمام بودجه خود در صندوق بیماری‌اش درمان نشد، دولت به کمک خواهد آمد و هزینه بخشی از درمان وی را به عهده خواهد گرفت.»وای‌لی گفت: «هیچ مسئول دولتی ایرانی را در طی سفرهایش ندیده است و هیچ‌گاه از سوی آنان دعوت نشده است. اما اطمینان داد که در صورت دیدار با آنها حتماً این مدل سیستم درمانی را پیشنهاد خواهد کرد.»