اما
مطالعات نشان میدهند که استاتینها میتوانند بر خواب و رفتار ما هم
اثرگذار باشند و شاید حتی دوره وضعیتهای نورودژنراتیو را مانند دمانس هم
تغییر دهند.
شایعترین
عارضه جانبی این دسته از داروها عبارتند از علایم عضلانی، خستگی و مشکلات
شناختی. نسبت کوچکتری از بیماران گزارشهایی از نوروپاتی محیطی دادهاند
که شامل سوزش، بیحسی یا سوزنسوزن شدن در اندام تحتانی، مشکلات خواب و
تحریکپذیری بیشتر و پرخاشگری است.
نکته
جالب توجه آنکه، استاتینها میتوانند پیامدهای بسیار متفاوتی در بیماران
مختلف ایجاد کنند و این مسئله به سابقه شخصی پزشکی بیمار، نوع استاتین و
دوز آنها بستگی دارد.
بهطور
مثال، مطالعات نشان دادهاند که استاتینها بهطور کلی خطر استروکهای
ایسکمیک را کاهش میدهند، اما میتوانند خطر استروکهای هموراژیک یا
خونریزی را به داخل مغز افزایش دهند. استاتینها همچنین میتوانند پرخاشگری
را کاهش یا افزایش دهند.
در
سال 2015، محققان مشاهده کردند زنانی که استاتینها را مصرف میکنند،
بهطور متوسط، دچار افزایش پرخاشگری و مردان به طور معمول دچار کاهش
پرخاشگری میشوند، شاید به این دلیل که استاتینها سطح تستوسترون را در خون
مردان کاهش میدهند. بعضی از مردان در این مطالعه افزایش قابل توجهی را در
پرخاشگری نشان دادند که با بدتر شدن وضعیت خواب آنها منطبق بود.
استاتینها میتواند همچنین بر اختلالات نورودژنراتیو مانند دمانس، بیماری
پارکینسون یا آمیوتروفیک لترال اسکلروزیس (ALS) هم تاثیر گذارند. مثلا،
بعضی بیماران که استاتین مصرف میکنند، مبتلا به ALS یا وضعیتی مشابه آن
میشوند که همراه با از دست دادن پیشرونده عضلات است. این وضعیت اغلب با
قطع مصرف دارو متوقف میشود. داروها ممکن است نقشی در آغاز علایم داشته
باشند، حداقل در این موارد، اما ممکن است از پیشرفت این وضعیتها در بعضی
شرایط هم پیشگیری کنند.
یک
توضیح احتمالی برای این وضعیت آن است که استاتینها باعث کاهش یا افزایش
صدمه بافتی تحت عنوان استرس اکسیداتیو میشوند که در بیماریهای
نورودژنراتیو دیده میشوند.
اثرات
استاتینها بسیار پیچیده هستند. دانشمندان امیدوارند در آینده مطالعات
بیشتر نوری را به سوی مشکلات نورولوژیکی که در اثر مصرف استاتینها ایجاد
میشوند، روشن کنند و روشهای بهتری را برای حافظت از بیمارانی که دچار این
عوارض مشکلساز میشوند، بیابند.