تفسیر PSA رو به افزایش بعد از شکست در درمان موضعی

به گزارش شفا آنلاین، معیارهای انتخاب اینگونه بیماران به‌وسیله ارزیابی مرحله سرطان، طول عمر، نگرانی‌هایی در مورد کیفیت زندگی و سلامت عمومی آنها است. تعدادی از این عمل‌ها از ناحیه پری‌نئال در زیر بیضه انجام می‌شود. عمل به‌خوبی تحمل می‌شود و بیشتر بیماران فقط 24 ساعت بستری می‌شوند.

 متاسفانه تعداد زیادی از این بیماران که تحت عمل قرار می‌گیرند و قبلا از لحاظ جنسی توانمند بودند، بعد از آن عمل دچار ناتوانی جنسی می‌شوند. این اتفاق به‌علت این واقعیت است که چسبندگی‌های زیادی در اطراف پروستات وجود دارد و انجام عمل جداسازی اعصاب بعد از پرتودرمانی مشکل است. همچنین خطر بی‌اختیاری ادرار نیز وجود دارد و حتی در بیمارانی که در نهایت بی‌اختیاری ادرار پیدا نمی‌کنند، ماه‌ها طول می‌کشد تا کنترل ادرار برگردد.

       دلیلی قوی برای اثبات اینکه هر نوع از هورمون‌درمانی می‌تواند بقای بیماران با PSA بالا رونده را افزایش دهد، وجود ندارد. اگرچه هیچ مطالعه‌ای عنوان نکرده که هورمون‌درمانی باعث بهبود بقای بیماران می‌شود، ولی پیشنهادهایی مبنی ‌بر برتری هورمون‌درمانی زودهنگام نسبت به دیرهنگام وجود دارد.

       سوالی که بیماران معمولا می‌پرسند این است که «اگر من PSA خود را تحت نظر بگیرم، چقدر طول می‌کشد تا سرطان گسترش پیدا کند؟» در واقع ممکن است سرطان از قبل گسترش پیدا کرده باشد ولی ما نمی‌توانیم آن را پیدا کنیم. مطالعات اخیر پیشنهاد می‌کنند زمانی‌که بیمار متعاقب برداشتن کامل پروستات شکست بیوشیمی را می‌بیند تا زمانی‌که در آنها بیماری متاستاتیک ثبت می‌شود، چیزی حدود 8-5 سال طول می‌کشد. به‌منظور درمان این مشکل، درمان‌های دارویی جدید زیادی مثل فیناستراید و فلوتامید (عوامل ضدآندروژنی) موجود است. از ژن‌درمانی نیز استفاده شده است. علاوه براین عوامل تمایزدهنده که باعث کاهش رشد سرطان می‌شوند، ضدآنژیوژنز (که روی عروق خونی تاثیر می‌گذارند) و ترکیبات دیگر به‌منظور ارزیابی سودمندی‌شان در این رابطه بررسی شده‌اند. استراتژی‌ای که باید در نظر گرفت این است که اگر می‌شود «زمان دو برابر شدن» این سرطان‌ها حتی به مقدار کم افزایش پیدا کند، احتمال مرگ بیمار به‌علتی غیر از سرطان پروستات افزایش پیدا می‌کند. در واقع ثابت کردن میزان PSA به‌وسیله بعضی از این روش‌های جدید، یافته‌ای مهم است. در این بیماران به‌منظور علاج ممکن است نیازی به سقوط PSA به صفر (0) نباشد. در واقع بیماری ثابت خیلی مهم است.

       افزایش PSA بعد از یک درمان موضعی مثل برداشتن کامل پروستات، پرتودرمانی خارجی یا قرار دادن مواد «دانه» پرتوزا (پرتودرمانی داخلی) نشان‌دهنده شکست است. در گذشته تنها راهی که ما از آن می‌فهمیدیم یک مرد در درمان شکست خورده است، علائمی بود که به‌علت گسترش بیماری ظاهر می‌شد. اکنون ما آزمایش ساده خون را داریم که به ما فرصتی چند ساله می‌دهد، قبل از آنکه مشکلی رخ دهد.

       افزایش در PSA بعد از درمان موضعی به ما امکان انتخاب رویکردهای درمانی متفاوتی را می‌دهد که می‌تواند شامل تحت نظر گرفتن میزان PSA باشد.