به گزارش شفا آنلاین، امروزه درمان بیماران پارکینسونی معطوف به درمان های دارویی دوپامینرژیک مانند levodopa است. این امر می تواند به طور قابل توجهی به ویژه در مراحل اولیه زندگی بیماران به آن ها کمک کند.
با این حال با پیشرفت بیماری، کارایی این دارو نیز پایین آمده و خود می تواند منجر به اختلالات حرکتی دیگری شود. این امر موجب شده است که محققان روی به استفاده از سلول درمانی و پیوند سلولی بیاورند.
به همین منظور آن ها در ادامه مسیری که سال هاست بوسیله سایر محققین آغاز شده است سعی در ایجاد راه حلی برای افزایش کارایی و بهبود آماده سازی سلول ها برای پیوند داشته اند و با ارائه راهکارهایی مانند بهبود فرایند ذخیره سازی سلول ها پیش از پیوند، روشی را ارائه داده اند که بیش از همه بیماران جوان از آن سود می برند.
محققان در پروژه ای پژوهشی در EU به صورت جاه طلبانه دست به انجام روشی زده اند که هدف آن بهبود زندگی بیماران مبتلا به پارکینسون بوده است. به این منظور آن ها بیماران نسبتا جوانی که در مراحل اولیه و شروع بیماری پارکینسون قرار داشتند انتخاب کرده و تحمل آن ها در برابر پیوند بافت مزنسفال شکمی جنینی را مورد مطالعه قرار دادند.
نتایج نشان داده است که بسیاری از علایم مربوط به این بیماری مانند لرزش و کاهش حافظه بهبود یافته و افراد از نظر حرکتی نیز شرایط بهتری را بدست آوردند. محققین امیدوارند که بتوانند با استفاده از نورون های دوپامینی مشتق از سلول های بنیادی در سال های ۲۰۱۸ یا ۲۰۱۹ راهکاری قطعی را برای درمان این بیماری ارائه کنند.
