خشـونـت مجـازی خشـونـت واقعـی را موجب می‌شود

به گزارش شفا آنلاین،  دکتر دیمیتری کریستاکیس، رئیس مرکز بهداشت، رفتار و رشد کودکان در دانشگاه واشنگتن در سیاتل دراین‌باره گفت: «آنچه بیش از همه مورد نیازاست اراده قوی‌تر سیاسی است.» او گفت:‌ «ما می‌توانیم نظام درجه‌بندی سنی را بهبود بخشیم تا والدین بتوانند بهتر فیلم‌های سینمایی، اپلیکیشن‌ها، برنامه‌ها بازی‌های ویدئویی را بهتر غربال کنند.» کمیته ارتباطات و رسانه‌های آکادمی متخصصان کودکان اشاره می‌کند که کودکان امروز به میزان بی‌سابقه‌ای در معرض خشونت نمایش داده‌شده، نه‌فقط از طریق تلویزیون، بلکه از طریق کامپیوترها و بازی‌های ویدئویی هستند.نویسندگان این گزارش می‌افزایند که چنین وضعیت قرارگیری در معرض خشونتی آشکارا با رفتارهای پرخاشگرانه، افکار پرخاشگرانه و احساسات پرخاشگرانه مرتبط دانسته شده است.

       کریستاکیس گفت: «اغلب آمریکاییان باور دارند که رابطه‌ای میان خشونت نمایش داده‌شده و پرخاشگری در دنیای واقعی وجود دارد. اما آنان فکر نمی‌کنند که این وضعیت بر خودشان یا کودکان خودشان هم تاثیر می‌گذارد و فقط دیگران را دستخوش این وضعیت می‌دانند. به‌علاوه، خود رسانه‌ها اغلب این موضوع را مورد اختلاف ترسیم می‌کنند، درحالی‌که درواقع صدها بررسی و چندین فراتحلیل (متاآنالیز) بزرگ نشان داده‌اند که رابطه‌ای قطعی (هرچند به میزان کم تا متوسط) میان خشونت مجازی و پرخاشگری در دنیای واقعی وجود دارد. همیشه می‌شود دانشمندی را یافت که نظر مخالفی داشته باشد، اما حقیقت این است که برای اکثریت عمده پژوهشگران وجود این رابطه امری ثابت‌شده است.» این بیانیه خط‌مشی جدید آکادمی متخصصان کودکان می‌گوید زمان آن رسیده است که این در معرض قرارگیری خشونت را به‌عنوان بخشی از هدف کلی به حد مطلوب رساندن سلامت و بهزیستی کودکان و نوجوانان، کاهش داد و این شش توصیه را دراین‌باره ارائه می‌دهد:

        متخصصان کودکان باید در هنگام همه معاینات بهزیستی کودکان توجه داشته باشند که بر اهمیت هدایت کودکان ازلحاظ محتوای رسانه‌هایی که تماشا می‌کنند و نه‌فقط مقدار آن تاکید کنند.

        والدین باید مراقب برنامه‌های تلویزیونی که کودکان تماشا می‌کنند و بازی‌های کامپیوتری که بازی می‌کنند، باشند (برای مثال کودکان زیر 6 سال باید از خشونت مجازی محافظت شوند و بازی‌های کامپیوتری تیراندازی برای کودکان مناسب نیستند).

        سیاست‌گذاران باید مقرراتی را وضع کنند تا اطلاعات بهتری درباره محتواهای رسانه‌ای در همه اشکال فراهم شود باید قوانینی را اعمال کنند تا مانع دسترسی آسان به خشونت رسانه‌ای برای افراد کم سن شود.

        متخصصان کودکان باید رسانه‌های دوستدار کودک را ترغیب کنند.

        رسانه‌های خبری و اطلاعاتی باید واقعیت ارتباط ثابت‌شده میان خشونت مجازی و پرخاشگری در دنیای واقعی را بپذیرند و باید از انتشار نظرات غیرعلمی گمراه‌کننده و مطالب بازاریابی صنعت سرگرمی پرهیز کنند و پژوهش‌های علمی با بازبینی هم‌تراز را موردتوجه قراردهند.

        دولت فدرال باید بر ایجاد نظام درجه‌بندی مستحکم، معتبر، قابل‌اعتماد و والدمحور نظارت داشته باشد، نه اینکه این کار را به خود صنعت واگذارد.

       کریستاکیس به والدین توصیه می‌کند: «مراقب برنامه‌هایی که کودکان تماشا می‌کنند و بازی‌های کامپیوتری که بازی می‌کنند، باشند. همان‌قدر که به رژیم غذایی کودکتان توجه دارید، به «رژیم رسانه‌ای» آنان نیز توجه داشته باشید. در نظر داشته باشید که رابطه‌ای میان خشونت مجازی و پرخاشگری در دنیای واقعی وجود دارد که به همان اندازه رابطه میان استنشاق دود سیگار محیطی و سرطان ریه مستحکم است. برخی از کودکان بیش از دیگران تحت تاثیر خشونت مجازی قرار می‌گیرند. اگر کودکتان گرایش‌های پرخاشگرانه را نشان می‌دهد، رژیم رسانه‌ای‌شان را تغییر دهید.» دکتر رئا دبلیو بوید از دانشگاه استنفورد در کالیفرنیا و دکتر وندی سو سوانسون از بیمارستان کودکان سیاتل در مقاله‌ای مرتبط اظهار می‌کنند که قرارگیری در معرض خشونت واقعی به همان اندازه قرارگیری در معرض خشونت تخیلی اهمیت دارد.

       بوید دراین‌باره گفت:‌«قرارگیری مداوم به تصویرها و ویدئوهایی که خشونت واقعی را نشان می‌دهد، از طریق جریان‌های پخش زنده فیس‌بوک، پست‌های اینستاگرام خودپخش‌شونده، ویدئوهای اسنپ‌چت و مانند این‌ها به همه ما آسیب می‌رساند. این آسیب ممکن است به‌صورت ضربه عاطفی یا ترومای جمعی، تجربه قربانی‌سازی، سوگواری جمعی، هراسناکیِ و تغییرات رفتاری درنتیجه این تجربه‌ها خود را نشان دهد.» او افزود که کودکان بیش از همه در این موارد آسیب‌پذیر هستند، زیرا هنوز در حال به دست آوردن بلوغ عاطفی و فکری برای پردازش رویدادهای ناراحت‌کننده هستند و باید بر مظاهر والدین برای فراهم آوردن فضاهای ایمن در زندگی‌شان تکیه کنند.

       بوید گفت: «بنابراین نقش والدین، متخصصان کودکان و سایر متخصصانی که از کودکان مراقبت می‌کنند این است که این تاثیر پیچیده را درک کنند و به‌طور فعالانه‌ای با ارتباط با کودکان به آنان در پردازش این رویدادها کمک کنند و همدلی را به آنان بیاموزند و دراین‌باره مشوق آنان باشند و بگذارند آنان بفهمند چگونه در این دنیا ایمن باشند.»Reuters