این نشانگر به عنوان یک راهنمای احتمالی برای درمان بالینی در آینده و کنترل تاثیر داروهای پارکیسنون در طول درمان عمل می کند.
اندرو وست، عضو تیم تحقیق، در این باره می گوید: «هیچ کس فکر نمی کرد ما قادر به ارزیابی و اندازه گیری فعالیت این پروتئین عظیم موسوم به LRRK۲ (لارک۲) در مایعات زیستی باشیم چراکه این پروتئین معمولا در نورون های مغز وجود دارد.»
به مدت بیش از ۵ سال، نمونه ادرار و مایع نخاعی بیماران مبتلا به پارکینسون در فریزرهای در موسسه ملی سکته و اختلالات نورولوژیکی (NINDS) نگهداری شده بود.
محققان با بررسی این نمونه ها دریافتند وجود نشانگر زیستی به پیش بینی، تشخیص یا کنترل بیماری پارکیسنون کمک خواهد کرد. البته میزان آن در ادرار براساس میزان پیشرفت بیماری تغییر می کند.
