به گزارش شفا آنلاین، مجید امرایی - درمانگر نمایش، پژوهشگر و مدرس دانشگاه با اشاره به تعریف تئاتر درمانی اظهار داشت: نمایش درمانی، درمانی است کمکی و غیر دارویی که با مدد تکنینک‌ها و فرآیند‌های نمایشی و بهره گیری از تئوری‌های نمایشی در مسیر رفع مسائل روحی، روانی و رفتاری اشخاص گام بر می‌دارد.
وی همچنین در ادامه افزود: در ابتدای امر هر نمایش تکنیک‌ها و تئوری‌های نمایشی وجود دارد، اما در پس اجرای هر نمایش یک فرآیند پالایشی وجود دارد که منجر به پالایش روحی و روانی می‌شود، و واکنش افراد و تفکرات مختلف بر روی صحنه حس همزاد پنداری را افزایش داده و سبب راحتی فکری می‌شود.
این پژوهشگر حوزه درمانی تئاتر در خصوص شکل گیری تئاتر درمانی در دنیا گفت: وقتی که علوم مختلف تخصصی‌تر شد و نگاه ریزتری پیدا کرد، هنر نمایش را در زاویه دید خود قرار داد.
وی با اشاره به صبغه 170 ساله تئاتر درمانی در جهان گفت: زمانی که تئوری‌های روانشناسی از هنرها کمک خواستند، بحث تئاتر درمانی پیش آمد، به عبارتی دیگر هنر ابزاری شد برای اصلاح رفتاری انسان‌ها و نمایش‌های مختلف از آن به بعد کار پالایش انسانی را هم بر عهده داشتند.
امرایی با اشاره به مرز بین نمایش درمانی و تئاتر درمانی گفت: نمایش درمانی هیچگاه برای مخاطب اجرا نمی‌شود و برای صحنه طراحی نشده است بلکه با فرد و شخص کار دارد، اما تئاتر درمانی همواره با حضور مخاطب و رابطه آن با بازیگران و عوامل اجرایی روی صحنه می‌رود و شامل نمایشنامه و قوانین جاری در تئاتر است.
همچنین غلامرضا عربی - «کارگردان و نمایش درمانگر» نیز در بخش دیگر این برنامه رادیویی در خصوص آخرین اجرای نمایشی خود (فصل بهار نارنج) با افراد نابینا گفت: روزی که قرار شد با افرادی که دچار عارضه بینایی هستند روی صحنه برویم، با مجموعه ای از انسان‌هایی رو به رو بودیم که علاقه ای به صحنه نداشتند و به هر شکل ممکن از جامعه کوچک خویش کنار گذاشته شده بودند.
وی با بیان اینکه اساساً انسان تمایل به حضور در گروه را دارد، اظهار داشت: وقتی شخصی از گروه کنار گذاشته می‌شود، دچار درگیری‌ها و افسردگی می‌شود.
این کارگردان تئاتر همچنین در ادامه افزود: بازیگران نمایش فصل بهار نارنج به طوری از جامعه خویش کنار گذاشته شده بودند که هیچ رغبتی به حضور در گروه‌های اجتماعی نداشتند، اما وقتی که گروه شکل گرفت با ایجاد دوستی‌ها وارد محیط گفت‌وگو شده و روند رو به رشدی داشتند.
وی در همین خصوص اضافه کرد: اکثر بازیگران نمایش با ابراز تاسف از عارضه خویش (بینایی) بازی در این نمایش را کاری سخت و دور از ذهن می‌دانستند. در حالیکه هدف اصلی نمایش ایجاد گروه و دوستی بود.
عربی با اشاره به گفته‌های استاد عباس جوانمرد، تاکید کرد: تمام تئاتر آن چیزی نیست که روی صحنه اجرا می‌شود، بلکه بخش عمده ای از تئاتر را معاشرت‌ها و دوستی‌های در آن تشکیل می دهد.
وی با بیان اینکه در نمای فصل بهار نارنج ارتباط و دوستی در راس کار بود، عنوان کرد: بازیگران این نمایش با اعتماد به ما و خارج از هر گونه ترحم از سوی عوامل در فضایی کاملاً دوستانه و مطلوب مشغول به فعالیت شدند.
این پژوهشگر حوزه درمانی تئاتر در خصوص مخاطبان این نمایش گفت: تمام تلاش ما این بود که مخاطبان این نمایش به دور از هرگونه ترحم و حس حمایتی در سالن حضور پیدا کرده و نمایش را ببینند.
وی همچنین در ادامه افزود: اکثر مخاطبان نمایش بهار نارنج در روند اجرا به قدری تحت تاثیر نمایش و اتفاقات در آن قرار می‌گرفتند که پس از مدتی کوتاه شرایط جسمی بازیگران را فراموش کرده و فقط در گیر سیر داستان می‌شدند.
عربی با اشاره به نمایشنامه تئاتر، در خاتمه خاطرنشان کرد: نمایشنامه این کار طوری پیش می‌رفت که تمام اعضای نمایش خودشان را به جای بازیگران گذاشته و همراه با آنان پیگیر داستان می‌شدند.
