باورهای غلط پزشکی درباره آب‌تنی و شنا

شناگران خوب غرق نمی‌شوند.

این باور کاملاً نادرست است. دست بالا گرفتن توانایی شنا کردن و جریان‌های گسلاب (پرموج شدن بخشی از دریا که ناشی از برخورد دو رشته موج در جهت مخالف یا برخورد یک‌رشته موج با بادهای مخالف است) برای همه حتی بزرگ‌سالانی که شنا کردن را خوب می‌دانند، خطرناک هستند. حتی شناگران باتجربه‌تر و در سنین بالاتر نیز باید با یک همراه شنا کنند.

غرق‌شدگی خشک یا ثانوی واقعی نیست
این پدیده‌ها گاه‌گاهی پس از بیرون از آمدن از آب رخ می‌دهند، البته کارشناسان دیگر اصطلاحات «غرق‌شدگی خشک» یا «غرق‌شدگی ثانوی» را برای آن به کار نمی‌برند.

اصطلاح غرق‌شدگی خشک به بلعیدن مقادیر اندک آب هنگام دست‌وپا زدن در آب و ایجاد مشکلات تنفسی پس از خارج شدن از آب اشاره دارد. غرق شدن ثانوی به مشکلات تنفسی پس از فعالیت شدید در آب به علت تجمع مایع در ریه اشاره می‌کند.

هردوی این مشکلات نادر هستند. تصور بر این است که حداکثر یک تا ۲ درصد حوادث غرق‌شدگی مربوط به آن‌ها باشد.

بااین‌حال، آگاهی از این موضوع که مشکلات تنفسی ساعت‌ها پس از تقلا در آب ممکن است رخ دهد، اهمیت دارد، چون باعث می‌شود زودتر به پزشک مراجعه کنید.

افرادی که دارند غرق می‌شوند داد می‌کشند و دست تکان می‌دهند.
همیشه این‌طور نیست. غرق شدن را اغلب قاتل خاموش می‌نامند. شما ممکن است تا پیش رفتن به زیر آب متوجه مشکلی دچار آن شده‌اید نباشید و این امر به‌خصوص برای کودکان مصداق دارد.

کودکانی دارند غرق می‌شوند، نمی‌توانند برای کمک داد بزنند- همه قدرت آنان بر بالا ماندن در آب متمرکز است. آنان ممکن است حتی تقلا هم نکنند و به‌سادگی به زیر آب فروروند و غرق شوند.

بزرگ‌سالانی که شناگران خوبی نیستند و نمی‌توانند شنا کنند هم ممکن است به شیوه مشابهی رفتار کنند. افرادی که به‌خوبی می‌توانند شنا کنند، معمولاً دست تکان خواهند داد- ممکن است آنان با دست به سطح آب بزنند- و با احتمال بیشتری برای کمک خواستن فریاد بکشند.

بیماری‌های زمینه‌ای هم که بزرگ‌سالان به آن مبتلا هستند، ممکن است در غرق شدن نقش داشته باشد. برای مثال افراد ممکن است در حین شنا کردن دچار حمله قلبی شوند یا نرسیدن جریان خوب کافی ممکن است باعث کرامپ یا گرفتگی عضلانی شود. بزرگ‌سالانی که دچار مشکل قلبی یا حملات تشنجی هستند، ممکن است بدون سروصدا به زیر آب فرو برند. هنگامی‌که شناگری دچار گرفتگی عضلانی می‌شود یا به زیر یک جریان گسلابی می‌رود- ممکن است خبری از دست تکان دادن و فریاد زدن نباشد.

شوک الکتریکی یک عامل شایع غرق شدن است.
شوک الکتریکی عامل شایع غرق شدن نیست، اما ممکن است مواردی در غرق شدن نقش داشته باشد.

غرق شدن ناشی از شوک الکتریکی خطری است که هنوز کاملاً شناخته نشده است. اخیراً برخی حوادث غرق شدن را به آن نسبت داده‌اند. این پدیده هنگامی رخ می‌دهد یک جریان الکتریکی مستقیم به‌شدت کم از قایق‌ها یا لنگرگاه‌های مجاور به شناگران در آب شوک وارد می‌کند و آنان را طوری فلجی می‌کنند که دیگر نمی‌توانند حرکت کنند یا کمک بخواهند.

در حال حاضر آمار دقیقی درباره تعداد موارد مرگ‌ومیر ناشی از چنین غرق‌شدگی در دست نیست، اما اغلب موارد آن در بندرگاه‌ها یا لنگرگاه‌ها رخ می‌دهد. تقریباً همه بندرگاه‌ها دارای سرویس الکتریکی هستند و بسیاری از لنگرگاه‌های خصوصی هم تجهیزات برقی دارند. برق همچنین از قایق‌هایی که متصل به منبع برق بندرگاه یا لنگرگاه هستند، به آب وارد می‌شود.

مرگ‌های ناشی از این نوع غرق‌شدگی با احتمال بیشتری در آب شیرین رخ می‌دهد که جریان برق را به‌طور متفاوتی نسبت به آب شور منتقل می‌کند. بدن در آب شیرین نسبت به آب شور بهتر جریان الکتریکی را از خود می‌گذراند.

برای جلوگیری از این خطر باید صاحب قایق‌ها باید آن‌ها را بازرسی و قطع کننده مدار معیوب اتصال زمین ‌(GFCI) بر روی آن‌ها نصب کنند. همچنین نباید در اطراف لنگرگاه‌هایی که منبع برق مستقیم دارندِ شنا کرد. حدود ۱۰۰ متر از هر لنگرگاه دارای برقی دورتر شنا کنید.

کودکان بیشتر از بزرگ‌سالان غرق می‌شوند
واقعیت این است که کودکان با احتمال بیشتری نسبت به بزرگ‌سالان ممکن است غرق شوند، اما هنگامی‌که به ارقام واقعی غرق شدن نگاه می‌کنیم، شمار بزرگ‌سالان غرق‌شده بیشتر است. یک علت این است که شمار بزرگ‌سالانی که شنا می‌کنند، بیشتر است.

آمار در آمریکا نشان می‌دهد که یک‌پنجم موارد غرق شدن به کودکان ۱۴ سال و پایین‌تر مربوط می‌شود. همچنین در آمریکا در میان کودکان زیر ۵ سال، غرق شدن دومین علت اصلی مرگ ناشی از حوادث است.

غرق شدن همیشه مرگبار است
اغلب افراد غرق‌شدگی را با مردن یکی می‌دانند، اما کارشناسان ماجرا را به شکلی دیگر می‌بینند. تعریف رسمی سازمان جهانی بهداشت از غرق‌شدگی مشکل تنفسی ناشی از زیر آب ماندن است.

به گفته این سازمان پس از وقوع غرق‌شدگی برخی از افراد می‌میرند، اما برخی دیگر همه زنده می‌مانند.

آمار چندانی دراین‌باره هم وجود ندارد، اما کارشناسان تخمین می‌زنند که دست‌کم شمار موارد غرق‌شدگی غیرمرگ‌بار چهار برابر غرق‌شدگی‌های مرگبار باشد.

غرق‌شدگی در تعریف‌های جدید شامل طیفی می‌شود که از آنچه اصطلاحاً «نزدیک به غرق‌شدگی» (near-drowning) تا مرگ متفاوت است.

آسیب‌های ناشی از غرق‌شدگی غیرمرگ‌بار ممکن است به آسیب شدید مغزی و اثرات درازمدت ازجمله مشکلات حافظه و ناتوانی‌های یادگیری بینجامد.

آسیب مغزی در غرق‌شدگی چه مرگبار باشد و چه مرگبار نشد، می‌تواند به سرعت ایجاد شود. پس از ۷ دقیقه بدون اکسیژن، آسیب

بازگشت‌ناپذیر به مغز رخ می‌دهد و پس از ۱۵ دقیقه مرگ یا آسیب مغزی بازگشت‌ناپذیر قابل‌توجه به دنبال می‌آید.

فقدان اکسیژن آسیب‌زننده‌ترین جنبه غرق‌شدگی است.

بازوبندهای بادی که برای شناور شدن کودکان به کار می‌روند، می‌توانند از کودکانی که به‌خوبی شنا نمی‌کنند، محافظت می‌کنند.
این‌گونه نیست. این وسایل ممکن است خطرناک باشد، زیرا ممکن است باعث این برداشت اشتباه این شود که کودکی نمی‌تواند شنا کند، در آب ایمن است. این وسایل باعث ایجاد حس کاذب ایمنی می‌شوند.

موضوع این نیست که افراد نباید از این وسایل بادی استفاده کنند، اما نباید فقط به آن‌ها تکیه کنند. کودکی که با این وسایل روی آب شناور می‌شود، مثل بقیه نیازمند نظارت مداوم است.

کودکان همچنین می‌توانند جلیقه نجات بپوشند. والدینی که می‌خواهند از جلیقه‌ها برای کودکشان استفاده کنند، باید مطمئن باشند که جلیقه تأییدشده و مجوز دار است.

بسیاری از کارشناسان توصیه می‌کنند که بزرگ‌سالان هنگامی‌که کودکان دارند شنا می‌کنند، از میان خودشان یک نفر را به‌عنوان «ناظر آب» انتخاب کنند.

فرد بزرگ‌سالی کار به‌عنوان ناظر آب را در یک شیفت می‌پذیرد که همیشه چشمش به آب باشد (نه تلفن همراه یا کامپیوتر) و تا زمانی که جایگزینی برای او پیدا شود، محل را ترک نمی‌کند. کودکان هنگامی‌که گروه بزرگی از افراد در اطراف هستند، و معلوم نیست که چه کسی مسئول مراقبت از آنان است، در معرض خطر بیشتر غرق شدن هستند.