شادی در سطح ملی

به گزارش شفا آنلاین،پس از آن، وی بی‌مقدمه سراغ ریشه‌شناسی نبود شادی در بین مردم رفت و گفت: «یک ضرب‌المثل چینی از جنگ بزرگ می‌گوید، که هرچیزی که دیده می‌شود، مانع از دیده شدن چیز دیگری می‎شود. احساسات ما هم همین است. اگر به ناراحتی و غم اجازه دیده شدن بدهیم از بروز شادی در خودمان جلوگیری کرده‌ایم که همین باعث می‌شود بیشتر در غم باشیم

. مشکل همه ما تقریباً همین است و باید توجه کنیم به کدام‌یک از احساسات‌مان بیشتر اجازه بروز می‌دهیم تا اگر مخرب است و به خودمان و دیگران آسیب وارد می‌کند، آن «را اصلاح کنیم.» جوان، در ادامه از کارنامه فعالیت خود گفت و توضیح داد: «مردم من را به عنوان انسان شاد و خلاق و پرانرژی می‌شناسند و اکثر کارهایی که من در گذشته چه در تلویزیون و چه در سینما انجام داده‌ام دیده شده است. اما مسئله اینجاست که همه اینها از ابتدا اینگونه نبوده و من در کودکی بسیار سربه‌زیر و خجالتی بودم. در مدرسه با بچه‌های زیادی حرف نمی‌زدم و کم‌حرف بودم. اما به مرور متوجه شدم با حرف‌هایم می‌توانم دیگران را بخندانم و این موضوع را بسیار دوست داشتم.

 اما هیچ‌وقت تلاش نکردم دنبال تایید و تحسین دیگران بروم و تمام تلاشم این بود که خود واقعی‌ام باشم تا بتوانم شادی شخصی‌ام را حفظ کنم. چرا که در زندگی یادگرفتم باید برای ادامه حیاتم شاد باشم و بدون آن نمی‌توانم ادامه زندگی دهم.» به عقیده جوان شاید توجه به اهمیت همین موضوع بود که وی را برآن داشت نه تنها برای شادی خود بلکه برای شادی مردم هم احساس مسئولیت داشته باشد و به آن اهمیت دهد. جوان در ادامه با بیان چند خاطره از دوران کودکی و نوجوانی خود از شیطنت‌های کودکی و تاثیر آنها در ادامه زندگی‌اش گفت و در ادامه به حاصل آن اشاره کرد: «درنهایت تصمیم گرفتم شادی را در سطح ملی برای مردم به وجود بیاورم.

 به همین خاطر بود که سراغ برنامه خندوانه رفتم و از انجام این کار بسیار خوشحالم. چرا که در این تجربه اتفاقات بسیار خوبی برای من افتاد.» جوان در ادامه از تجربیاتش گفت که مردم برای وی تعریف کرده بودند. یکی از آنها کسانی بود که در برنامه شرکت کرده بود و به مجری این برنامه معروف گفته بود، روز بعد سالگرد فوت دخترش است ما این برنامه به او کمک کرده با مرگ فرزندش کنار بیاید و شاد باشد. جوان در نهایت سخنان خود را با بیان ارزش شادی به پایان رساند و گفت: «شادی هیچ‌گاه ضرررسان نبوده و باید به آن به عنوان درمانی جدی برای بیماری‌های جامعه نگاه کنیم.» سپید