درمان انطباقی، شیوه ای امیدوار کننده برای غلبه بر سرطان

به گزارش شفا آنلاین،آنها دریافتند افراد مبتلا به سرطان ریه که تعداد زیادی آنتی‌ژن‌های برآمده از تنه درخت در آنها وجود دارد، همچنین نسبت آنتی‌ژن‌های تنه به شاخه‌ها در آنها بیشتراست، نسبت به بیمارانی که یا از آنتی‌ژن‌های تنه کمتر دارند یا نسبت بالایی از آنتی‌ژن‌های شاخه در آنها یافت می‌شود، بیشتر عمر می‌کنند.

از سوی دیگر، افرادی با آنتی‌ژن‌های فراوان تنه درخت، بهتر به درمان‌های ایمنی پاسخ می‌دهند. از آنجا که سیستم ایمنی آنتی‌ژن‌های تنه درخت را هدف قرار می‌دهد، اغلب سلول‌های سرطانی هدف قرار می‌گیرند، به جای آنکه آنتی‌ژن‌های شاخه‌های کوچک جدا شوند.

       این تحقیقات هنوز دوران کودکی خود را سپری می‌کنند، اما گروهی از محققان یک کارآزمایی بالینی به راه انداخته‌اند که یافته‌های آن می‌تواند به تائید این اطلاعات کمک کند. این کارآزمایی که تحت نام TRACERx شناخته می‌شود، 850 بیمار مبتلا به سرطان ریه را در طول دوره‌های درمانی و در بعضی موارد تا زمان مرگ بیمار پیگیری می‌کند. در این بیماران، تغییرات ژنتیکی در در تومورها در طول زمان بررسی می‌شود تا مشخص شود چگونه سرطان ریه تکامل پیدا می‌کند و درمان چگونه بر این روند تاثیر می‌گذارد.

       با توجه به داده‌های موجود، محققان امیدوارند منبع مالی مطمئنی به دست آورند تا استراتژی‌های درمانی را براساس تکامل سرطان آزمایش کنند. یک رویکرد، شناسایی سلول‌های ایمنی در تومور، رشد آنها در آزمایشگاه و سپس اینفیوژن مجدد آنها به بیمار است، روشی که انتقال سلول خوانده یا adoptive cel- transfer نامیده می‌شود. در حال حاضر، در استراتژی‌های مشابهی که استفاده می‌شوند، سلول‌های ایمنی انتخاب می‌شوند که هر نوع آنتی‌ژن سرطانی را تشخیص می‌دهند، اما گروه محققان کارآزمایی TRACERx، مواردی را انتخاب کردند که در ابتدا آنتی‌ژن‌های تنه را که در همه سلول‌های سرطانی بروز می‌کنند، شناسایی کنند.

       این استراتژی روش ارزانی نخواهد بود. هر دوره بیماری بین 10 تا 100 هزار دلار خرج برمی‌دارد. اگر محققان بتوانند درمانی را ابداع کنند که سرطان متاستاتیک را درمان قطعی کند، تمامی آنالیز هزینه ـ فایده و مدل‌های اقتصاد سلامت به‌طور اساسی تغییر خواهند کرد.

رقبای سلولی
       استفاده از اصول تکاملی ممکن است به سیستم ایمنی کمک کند تا بر سرطان فائق آید. البته بعضی محققان در این زمینه اهداف پیشروانه‌ای دارند: آنها امیدوارند به افراد کمک کنند تا با بیماری‌شان به زندگی خود ادامه دهند. آنها از اوایل دهه 1990 به سرطان به عنوان یک مشکل تکاملی می‌نگرند. آنها متوجه شده‌اند سرطان که در بسیاری از افرادی عود می‌کند، کمتر شبیه یک مشکل بیولوژیکی و بیشتر شبیه سحر و جادو است! شاید هم مانند یک نیروی شیطانی است که تمام نیرو و تلاش خود را به کار می‌گیرد تا بر همه امید و آرزو و تلاش شما برای غلبه بر سرطان فائق آید. زمانی که محققان خواستند به سرطان به صورت یک چشم‌انداز تکاملی نگاه کنند، مشکل مجددا رام شد و سر به زیر آورد.

       آنها شروع به تلاش کردند تا یک مدل ریاضی طراحی کنند و متوجه شوند که بیماری چگونه کار می‌کند و بهترین راه برای غلبه بر آن چیست. مدل پیشنهادی آنها جواب خیره‌کننده‌ای داد: تمامی آنکولوژیست‌ها رویکرد اشتباهی را برای غلبه بر سرطان در پیش گرفته‌اند. به‌طور معمول، پزشکان حداکثر دوز کموتراپی را به بیمار می‌دهند که برایش قابل تحمل باشد و تا آنجا که امکان داشته باشد، اغلب سلول‌های سرطانی را از بین ببرد. آنها امید دارند که پیش از مقاوم شدن سرطان، بتوانند آن را محو کنند.

       اما مطالعات چند سال اخیر نشان داده تومورها، مدت‌ها قبل از آنکه با درمان روبرو شوند، پناهگاهی برای سلول‌های مقاوم به درمان می‌شوند. جمعیت سلول‌های مقاوم کوچک می‌مانند، زیرا هزینه مقاوم ماندن خود را می‌پردازند. زمانی که بیمار دوزهای سنگین کموتراپی را دریافت می‌کند، سلول‌های مقاوم مناسب‌تر از سلول‌های حساس می‌شوند. محققان مقاومت دارویی را به یک چتر تشبیه می‌کند: «اگر باران ببارد، چتر وسیله‌ای بسیار مفید خواهد بود. اما اگر باران نبارد، باری برای فرد به حساب می‌آید.» محققان فکر می‌کنند با سرمایه‌گذاری روی رقابت طبیعی میان سلول‌های مقاوم و حساس، به‌وسیله مدیریت دوزاژ دارویی یا زمان تجویز دارو با دقت بیشتر، به موفقیت‌های بیشتری دست یابند.

       اخیرا این ایده روی موش‌ها و دو نوع از سرطان پستان آزمایش شده است. زمانی که به موش‌ها درمان استاندارد و با حداکثر دوز قابل تحمل از داروی پاکلیتاکسل داده شد، به محض قطع دارو، تومور با سروصدای زیادی برگشت. در گروه دیگری از موش‌ها، محققان سعی کردند زمانی که تومور شروع به کوچک‌تر شدن می‌کند، از دوزهای پرشی استفاده کنند، اما نتیجه بهتری نسبت به گروه قبلی به دست نیامد. گروه سوم از موش‌ها، در ابتدا تحت درمان با دوزهای بالای استاندارد از کموتراپی قرار گرفتند، اما زمانی که تومورها شروع به کوچک‌تر شدن کردند، محققان دوز را دوباره برگرداندند. این استراتژی به بهترین نتیجه و بقا برای موش‌ها منجر شد و حتی 3 موش از مجموع 5 موش تحت درمان با این روش، توانستند دارودرمانی را کاملا قطع کنند. این درمان به معنای انطباق با میزان پاسخ‌های توموری و نگهداشتن بالانس میان مقاومت دارویی و سلول‌های حساس است. محققان فکر می‌کنند، این استراتژی درمانی یکی از مهیج‌ترین پیشرفت‌ها در زمینه بیولوژی سرطان است، زیرا کار نسبتا راحتی است که می‌تواند انجام شود.

       در ماه مه 2015، مطالعه پایلوتی انجام شد تا محققان بررسی کنند آیا این نوع درمان انطباقی به افراد مبتلا به سرطان پستان هم کمک می‌کند یا خیر. پزشکان سطح PSA خون بیماران را بررسی می‌کنند. سپس براساس آنکه چه می‌بینند، برای آنها درمان استاندارد را انجام داده یا آن را متوقف می‌کنند. محققان درمان متناوب را هم در گذشته آزمایش کرده‌اند، اما در پروتکل‌ها اغلب دوره‌های سخت کنترل شده گنجانده شده است. در درمان انطباقی، دوره on–off با پاسخ توموری تعیین می‌شود. محققان در تلاشند تا با استفاده از ثروت داده‌های مولکولی و بالینی که از کارآزمایی‌ها به دست آمده، مدل‌های کامپیوتری ابداع کنند که شاید راهنمایی باشد برای درمان انطباقی در آینده.

       لازم به یادآوری است که هیچ یک از این استراتژی‌ها درمان قطعی را گارانتی نمی‌کنند، اما لااقل در کارآزمایی‌های انجام شده، محققان پی به ناشناخته‌ها و مشکلات می‌برند و سعی در برطرف کردن آنها در مطالعات بعدی خواهند کرد.سپید