راهنمای بالینی جدید تجویز اوپیوئیدها در درمان درد‌های مزمن

به گزارش شفا آنلاین،در این راهنمای بالینی اشاره شده که درمان با داروهای غیراوپیوئیدی رویکرد ترجیحی برای مدیریت درد مزمن است، البته بیماران مبتلا به سرطان فعال و بیماران تحت مراقبت‌های تسکینی و در انتهای زندگی از این قاعده مستثنی هستند.

       در این راهنمای بالینی، 12 توصیه گنجانده شده که مرتبط با اصل فوق و دو مورد دیگر است: 1) استفاده از کمترین دوز موثر ممکن در هنگام تجویز اوپیوئیدها و 2) ارائه احتیاطات لازم و پایش بیماران از نزدیک، زمانی که اوپیوئیدها تجویز می‌شوند. به‌طور خاص در این راهنمای بالینی آمده که: «پزشکان باید درمان با اوپیوئیدها را فقط در مواردی درنظر بگیرند که تصور می‌شود مزایایی برای کاهش درد و حفظ عملکرد بیمار دارند و این مزایا بر خطرات بالقوه آن ارجحیت دارد.» و اینکه: «درمان باید با درمان‌های غیردارویی و غیراوپیوئیدی، اگر مناسب باشند، همراه شود.»

       در این راهنمای بالینی به قدم‌هایی که باید پیش از شروع یا ادامه دادن درمان با اوپیوئیدها برداشته شود، همچنین انتخاب دارو، دوزاژ، طول مدت درمان، پیگیری و قطع درمان، اشاره شده است. توصیه‌هایی نیز برای ارزیابی خطر و مضرات استفاده از اوپیوئیدها در این راهنمای بالینی آمده است.

       مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده این راهنمای بالینی را به عنوان قسمتی از پاسخ فوری دولت آمریکا به اپیدمی مرگ در اثر مصرف بیش از حد دارو، که با 4 برابر شدن تجویز و فروش آنها از سال 1999 شعله‌ور شده، منتشر کرده است. هدف از این راهنمای بالینی کمک به پیشگیری از سوء استفاده و مصرف بیش از اندازه داروهای اوپیوئیدی است.

       مدیر CDC، دکتر تام فریدن، معتقد است: «راهنمای بالینی سال 2016 CDC برای تجویز اوپیوئیدها در درد مزمن، به مراقبین سلامت و ارایه دهندگان خدمات کمک می‌کند تا مطمئن شوند ایمن‌ترین و موثرترین درمان را برای بیمارانشان درنظر گرفته‌اند. در حقیقت، تجویز بیش از اندازه اوپیوئیدها که اغلب برای کنترل دردهای مزمن است، یک راهبر کلیدی در این اپیدمی مصرف بیش از اندازه داروها محسوب می‌شود.»

       امروزه بیش از هر زمان دیگری مشخص است که اوپیوئیدها خطرات قابل‌توجه، اما فقط مزایای نامشخصی دارند، خصوصا در مقایسه با دیگر درمان‌هایی که برای درد مزمن تجویز می‌شوند. آغاز درمان با یک اوپیوئید یک تصمیم مهم است و باید با آگاهی کامل هم بیمار و هم پزشک، از خطرات قابل‌توجه و مزایای نامشخص آنها تجویز شوند. پزشکان باید بدانند که هر یک از داروهای تجویزی به‌وسیله آنها می‌تواند مهر پایانی باشد بر زندگی بیمار.

       مطالعه‌ای که در سال 2015 در آمریکا انجام شد، نشان داد از هر 550 بیمار، یک نفر با داروهای اوپیوئیدی و برای دردهای غیرسرطانی درمان می‌شود و یک بیمار از هر 32 بیماری که بیشترین دوز دارو (معادل بیش از 200 میلی‌گرم مورفین در روز) را دریافت می‌کردند، در طول 5/2 سال پس از نخستین تجویز فوت کرده‌اند.

       سال گذشته، تعداد آمریکایی‌هایی که در اثر مصرف بیش از اندازه دارو مردند، بیشتر از تعداد کشته‌شدگان در اثر تصادفات بوده است.

توصیه‌های اوپیوئیدی CDC
        درمان‌های غیردارویی و درمان‌های دارویی غیراوپیوئیدی برای درد مزمن ارجحیت دارند. پزشکان فقط زمانی باید داروهای اوپیوئیدی را به رژیم درمانی بیمار بیفزایند که مزایای قابل انتظار آنها برای درد و عملکرد بیمار بر خطرات آنها ارجحیت داشته باشد.

        پیش از آغاز درمان با اوپیوئیدها برای درد مزمن، پزشکان باید هدف‌های درمانی را برای همه بیماران تعیین کنند، از جمله هدف‌های واقعی برای درد و عملکرد. باید پزشکان فقط زمانی ادامه درمان را با اوپیوئیدها در نظر داشته باشند که بیمار از نظر بالینی بهبود قابل توجهی در درد و عملکرد خود نشان داده است.

        پیش از آغاز درمان و همچنین ادامه درمان دوره‌ای با اوپیوئیدها، پزشکان باید خطرات و مزایای واقعی درمان با اوپیوئیدها را با بیماران در میان بگذارند و مسئولیت پزشک و بیمار در این نوع درمان مشخص باشد.

        با آغاز درمان با اوپیوئیدها برای درد مزمن، پزشکان باید اوپیوئیدهایی با اثر زودرس را به جای داروهای گسترده‌رهش ـ طولانی‌اثر تجویز کنند.

        زمانی که درمان با اوپیوئیدها آغاز می‌شود، پزشکان باید کمترین دوز موثر را تجویز کنند و هشدارهای لازم را به بیماران در مورد این دسته از داروها با هر دوزی که هست، ارایه کنند. همچنین زمانی که دوز دارو به معادل 50 میلی‌گرم یا بیشتر مورفین در روز رسید، احتیاطات بیشتری را به عمل آورند. به‌طور کلی نیز از افزایش دوز دارو به معادل 90 میلی‌گرم یا بیشتر مورفین در روز اجتناب کنند.

        زمانی که اوپیوئیدها برای درد حاد تجویز می‌شود، پزشکان باید کمترین دوز موثر را از اوپیوئیدهای با آزادسازی سریع تجویز کنند. 3 روز یا کمی بیشتر نیز اغلب کفایت می‌کند.

        پزشکان باید مزایا و معایب تجویز اوپیوئیدها را در بیماران، در طول 1 تا 4 هفته که از آغاز تجویز آنها برای درد مزمن یا افزایش دوز دارو می‌گذرد، ارزیابی کنند. همچنین باید هر 3 ماه یکبار یا کمتر، مزایا و معایب ادامه درمان را در بیمار مجددا بررسی کنند. اگر مزایای ادامه درمان، ارجحیتی بر مضرات آن نداشته باشد، پزشکان باید با همکاری بیمار اقدام به کاهش دوز یا قطع مصرف آن کنند.

        در طول درمان، پزشکان باید عوامل خطر را برای مضرات مرتبط با اوپیوئیدها ارزیابی کنند. آنها باید استراتژی‌های مختلف برنامه‌های درمانی را برای کاهش خطر با هم در نظر گرفته و اعمال کنند، مثلا اگر عواملی وجود دارند که خطر مصرف بیش از اندازه را از اوپیوئیدها افزایش می‌دهند، مانند سابقه مصرف بیش از اندازه، سابقه اختلالات استفاده از مواد مخدر یا دوزهای بالاتر اوپیوئیدی (معادل 50 میلی‌گرم مورفین در روز یا بیشتر) در فرد وجود دارد، پیشنهاد نالوکسان را به بیمار در نظر داشته باشند.

        پزشک باید سوابق بیمار را بررسی کرده و از نظر اینکه آیا بیمار دوزهای بالایی از اوپیوئید مصرف می‌کند یا تحت درمان با ترکیب خطرناکی از داروها است که آنها را درمعرض خطر بیشتر اوردوز دارو قرار می‌دهد، ارزیابی‌های خود را انجام دهد.

        اگر اوپیوئیدهای تجویزی برای دردهای مزمن استفاده می‌شوند، پزشکان باید بیمار را با تست‌های اوپیوئید در ادرار، پیش از آغاز درمان، بررسی کنند. همچنین حداقل سالانه این تست‌ها را به کار گیرند تا وضعیت بیمار از نظر داروهای تجویز شده، همچنین دیگر داروهای تجویزی کنترل شده و داروهای غیرمجاز مشخص شود.
پزشکان باید از تجویز همزمان داروهای ضد درد اوپیوئیدی و بنزودیازپین‌ها، تا جایی که امکان دارد، اجتناب کنند.

        پزشکان باید درمان‌های مبتنی بر شواهد (اغلب درمان دارویی با بوپرنورفین یا متادون در ترکیب با درمان‌های رفتاری) را برای بیمارانی که دچار اختلال استفاده از اوپیوئیدها هستند، پیشنهاد کرده یا به کار گیرند.سپید
CDC Website