از انتقـاد تا انحـلال

 لذا با این شرایط، هر حرکتی که محدودیت بیشتری برای انجمن‌ها به دنبال داشته باشد، قطع به یقین آنها را از شمول مردم‌نهادی خارج و به بخشی از بدنه وزارت بهداشت تبدیل می‌کند.

       یکی از کارکردها و درواقع محاسن انجمن‌ها و سازمان‌های مردم نهاد در همه جای دنیا این است که فعالیت‌های آنها بدون اینکه مغایرتی با قانون اساسی و امنیت آن کشور داشته باشد، منجربه ارتقای همان رشته فعالیت ‌شود.

 انجمن‌های علمی پزشکی نیز قصد دارند تا در حوزه فعالیت خود، این دست کمک‌ها را به حوزه بهداشت و درمان ارائه کنند. در متن قانون همه کشورها، اعم از بی‌نظم‌ترین یا منضبط‌‌ترین آنها، همیشه این تفکر وجود دارد که به‌منظور کوچک کردن دولت، مقداری از اختیارات به عوامل غیردولتی واگذار شود که این مساله باعث کاهش هزینه و همچنین مسئولیت آنها می‌شود. اگر دولت بخواهد در تمام مسائل دخالت کند، دیگر نهادی به نام انجمن علمی یا هر چیز دیگر باقی نمی‌ماند و سازمان‌ها و تشکیلات مردم نهاد معنا و مفهومی نخواهد داشت. البته به نظر نمی‌رسد که وزارت بهداشت قصد اعمال محدودیت‌های بیشتر از این را داشته باشد.

       اساسا نگارش اساسنامه انجمن‌های علمی از سوی وزارت بهداشت، معنا و مفهومی ندارد. نه تنها وزارت بهداشت بلکه هیچ وزارتخانه‌ای نباید در کار سازمان‌های مردم نهاد دخالت کند. خدمت به مردم، رفاه جامعه و بازسازی آن تنها با انتقاد و راهنمایی سازمان‌های مردم نهاد امکان‌پذیر است. اگر قرار باشد وزارت بهداشت به انجمن‌ها دستور دهد و از فعالیت‌های آنها جلوگیری کند، هیچ‌گاه این هدف به دست نمی‌آید.

       کافی است لبه انتقاد انجمن‌های علمی تنها یک مقدار تیز باشد تا منجربه واکنش سریع مسئولان وزارت بهداشت شود.

اینجاست که وزارت بهداشت این انجمن‌ها را تحت نظر قرار می‌دهد و بحث جلوگیری از فعالیت و ایجاد محدودیت در فعالیت‌های آنها پیش می‌آید. این درست همان نقطه‌ای است که ما می‌گوییم حداقل در حوزه فعالیت‌های علمی و اجتماعی نباید وجود داشته باشد. چراکه انجمن‌های علمی جدا از مباحث سیاسی و اقتصادی، باید در سایر حوزه‌ها آزادی عمل برای انتقاد داشته باشند تا بتوانند کارکرد راهنمایی و نقش سازنده خود را در حوزه مدیریتی بالا و کلان دنبال کنند.

 دولت نباید تمام ریزه‌کاری‌ها را کنترل و از این طریق یک حکومت درمانی ایجاد کند. این نوع حکومت‌های درمانی جواب خود را سال‌ها پیش در کشورهای سوسیالیستی داده است و ثابت کرده که الگوی موفقی نخواهد بود. رفع مسائل حوزه درمان باید به صورت منطقه‌ای و ازسوی فعالان همان حوزه‌های تخصصی صورت گیرد. چراکه این افراد بهتر از هر کس دیگری می‌دانند که نقطه ضعف آنها در کجاست.
سپید