به گزارش شفا آنلاین،انسان های نئاندرتال را می توان نزدیک ترین خویشاوندان انسان های امروزی که انسان هوشمند یا هومو ساپینس نام دارند معرفی کرد. این دو گروه انسانی برای مدتی نسبتا طولانی به همراه یکدیگر در بخش های مختلفی از کره زمین زندگی کرده و به مرور نئاندرتال ها منقرض شده و انسان امروزی باقی ماند.

به تازگی پژوهشگری به نام جیمی هاگکینز از دانشگاه کلورادو در مطالعات خود به بررسی روند تغییرات اب و هوائی و تاثیر آن بر زندگی انسان در روزگار باستان پرداخته و به نتایج جالبی در این رابطه دست پیدا کرده است.  به اعتقاد این پژوهشگر، تغییرات آب و هوائی یکی از مهمترین عوامل تاثیر گذار در انقراض انسان های نئاندرتا در حدود 40 هزار سال پیش بوده است.

همزمان با افزایش روند سرد شدن هوا، انسان های نئاندرتال سعی در استفاده از تمامی اجزا و ذرات استخوان حیوانات شکار شده داشته و این موضوع به دلیل کم شدن منابع غذائی در دسترس این انسان ها رخ داده است. ما در حقیقت  در این برهه از زمان، انسان های نئاندرتال حتی نازک ترین استخوان های حیوانات را برای مصرف مغز استخوان موجود در آن شکسته و مصرف می کردند.

وی در این مطالعات به بررسی بقایای شکار شده استخوان حیوانات توسط انسان های نئاندرتال پرداخته و طی تجزیه و تحلیل و مطالعه ویژگی های این استخوان ها دریافت که هر چه میزان سرمای هوا بیشتر شده است، میزان خراش ها و آثار جویدن استخوان های حیوانات شکار شده توسط انسان های نئاندرتال نیز افزایش پیدا می کند . در حقیقت این موضوع نشان می دهد که همزمان با بروز تغییرات آب و هوائی ، انسان های نئاندرتال از منابع غذائی کمتری برخوردار بوده و تلاش می کردند تا از تمامی ذرات و تکه های شکار ، نهایت استفاده را ببرند.

وی در این رابطه چنین توضیح می دهد: همزمان با افزایش روند سرد شدن هوا، انسان های نئاندرتال سعی در استفاده از تمامی اجزا و ذرات استخوان حیوانات شکار شده داشته و این موضوع به دلیل کم شدن منابع غذائی در دسترس این انسان ها رخ داده است. ما در این مطالعات دریافتیم که در این زمان، انسان های نئاندرتال حتی نازک ترین استخوان های حیوانات را برای مصرف مغز استخوان موجود در آن شکسته و مصرف می کردند.

گفتنی است پیش از این در پژوهش های دیگری، تاثیر تغییرات آب و هوائی و مهاجرت و فرار انسان های نئاندرتال توسط این عوامل در قاره اروپا مورد مطالعه قرار گرفته بود. مطالعات پژوهشگران دانشگاه لا لاگونا نشان دهنده ابعاد جدیدی از زندگی این انسان های باستانی در قاره اروپا است . در این پژوهش ها که با سرپرستی برتیلا گالوان انجام گرفت، مشخص شده است که انسان های نئاندرتال باید در حدود 45 هزار سال پیش در شبه جزیره ایبری از بین رفته باشند  که این موضوع نشان می دهد که نئاندرتال ها پنج سال زودتر در این بخش از قاره اروپا  از صفحه روزگار محو شده اند . این اطلاعات بر پایه مستندات به دست آمده از آخرین لایه استقراری سایت  El Salt نتیجه گیری شده است . به گفته باستان شناسان اسپانیائی ، این لایه استقراری دارای آثار بسیار با ارزش و مهمی است .

در همین راستا باستان شناسان و پژوهشگران نسبت به انجام لایه نگاری وسیعی در محوطه فوق اقدام کرده و اشیا سنگی و استخوان های باقی مانده از حیواناتی مانند اسب ، بز و گوزن ها را مورد آزمایش قرار دادند .

در این کاووش ها همچنین نمونه شش دندان یک فرد جوان که گمان می رود به آخرین گروه های باقی مانده انسان نئاندرتال در این منطقه تعلق داشته باشد ، مورد آزمایش قرار گرفته و تعیین قدمت شد . 

به اعتقاد پژوهشگران بر پایه این مطالعات جدید ، انسان های نئاندرتال در منطقه شبه جزیره ایبری در طی چند هزاره دچار زوال شده و به تدریج نابود شدند . عمده ترین دلیل این موضوع نیز تغییرات آب و هوائی بود که منجر به سرد و خشک شدن هوای منطقه شده است .

مدارک و یافته های موجود در سایت باستانی El Salt و سایر نقاط شبه جزیره ایبری نشان می دهد که گروه های انسان هوشمند پس از نابودی و ناپدید شدن نئاندرتال ها به این منطقه مهاجرت کرده و باقی ماندند .archaeology