شفا آنلاین>سلامت>گروهي ازمحققان به رهبري پژوهشگران مؤسسه فناوري كاليفرنيا (كالتك) نشان داده‌اند كه نانوذرات مي‌توانند سلول‌هاي سرطاني را بدون آسيب رساندن به بافت سالم مورد هدف قرار دهند.
به گزارش شفا آنلاین، پروفسور كارك ديويس، استاد مهندسي شيمي در كالتك ورهبر اين
گروه پژوهشي، گفت: مطالعات نشان مي‌دهد كه اين ويژگي كه قبلا در آزمايش‌هاي
پيش‌باليني روي حيوانات آزمايشگاهي بررسي شده بود، روي انسان نيز كار
مي‌كند، قابليت هدفگيري سلول‌هاي سرطاني يكي از دلايل اصلي استفاده از
نانوذرات در درمان تومورهاي سرطاني به شمار مي‌رود.
نتايج اين تحقيق كه به صورت آنلاين در مجله Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است نشان مي‌دهد كه درمان‌هاي مبتني بر نانوذرات مي‌توانند به عنوان يك درمان دقيق عمل كرده و درعين هدف قراردادن سلول‌هاي سرطاني، به بافت‌هاي سالم اطراف آسيبي نرسانند.
دراين مطالعه ديويس و همكارانش تومورهاي گاستريك 9 بيمار را قبل و بعد از تزريق با داروي ضدسرطان camptothecin كه به صورت شيميايي به ذرات 30 نانومتري متصل شده بود، بررسي كردند.
اين پژوهشگران دريافتند كه 24 تا 48 ساعت پس از تزريق، اين نانوذرات در محل تومور جمع شده و داروي محتواي خود را رها ساختند، اين دارو توانست اثر زيستي مطلوب خود را كه پيشگيري از دو پروتئين مؤثر در پيشرفت سرطان است، به انجام برساند.
در بافت‌هاي سالم اطراف هيچ اثري از نانوذرات يا داروي ضدسرطان يافت نشد،نانوذرات به نحوي طراحي شده‌اند كه حامل‌هاي رسانايي اش انعطاف‌پذيري باشند.
ديويس بيان كرد: مي‌توانيم داروهاي مختلفي را به نانوذرات متصل كنيم، همچنين مي‌توانيم با تغيير شيميايي پيوند اتصالي ميان دارو و نانوذرات، سرعت رهاسازي داروها را تنظيم نماييم.
وي بيان كر: يافته‌هاي اين كار نشان مي‌دهد كه پديده‌اي به نام اثر نفوذ و نگهداري بهبوديافته (EPR) در انسان‌ها وجود دارد، بر اثر اين پديده، وجود رگ‌هاي خوني با نشتي بالاتر در تومورهاي سرطاني اين امكان را براي نانوذرات فراهم مي‌آورد كه از اين رگ‌ها عبور كرده و در اين تومورها تجمع نمايند، تاكنون وجود اين اثر تنها در مدل‌هاي آزمايشگاهي سرطان‌هاي انساني روي حيوانات به اثبات رسيده است.
ديويس اظهاركرد: نتايج ما وجود اين اثر در انسان را ثابت نمي‌كند، اما به صورت كامل با آن تطابق دارد. اين يافته‌ها همچنين مي‌توانند راه را براي توليد تركيبات دارويي مؤثرتر و با اثرات جانبي كمتر براي درمان سرطان‌هاي خاص هموار كند.
نتايج اين تحقيق كه به صورت آنلاين در مجله Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است نشان مي‌دهد كه درمان‌هاي مبتني بر نانوذرات مي‌توانند به عنوان يك درمان دقيق عمل كرده و درعين هدف قراردادن سلول‌هاي سرطاني، به بافت‌هاي سالم اطراف آسيبي نرسانند.
دراين مطالعه ديويس و همكارانش تومورهاي گاستريك 9 بيمار را قبل و بعد از تزريق با داروي ضدسرطان camptothecin كه به صورت شيميايي به ذرات 30 نانومتري متصل شده بود، بررسي كردند.
اين پژوهشگران دريافتند كه 24 تا 48 ساعت پس از تزريق، اين نانوذرات در محل تومور جمع شده و داروي محتواي خود را رها ساختند، اين دارو توانست اثر زيستي مطلوب خود را كه پيشگيري از دو پروتئين مؤثر در پيشرفت سرطان است، به انجام برساند.
در بافت‌هاي سالم اطراف هيچ اثري از نانوذرات يا داروي ضدسرطان يافت نشد،نانوذرات به نحوي طراحي شده‌اند كه حامل‌هاي رسانايي اش انعطاف‌پذيري باشند.
ديويس بيان كرد: مي‌توانيم داروهاي مختلفي را به نانوذرات متصل كنيم، همچنين مي‌توانيم با تغيير شيميايي پيوند اتصالي ميان دارو و نانوذرات، سرعت رهاسازي داروها را تنظيم نماييم.
وي بيان كر: يافته‌هاي اين كار نشان مي‌دهد كه پديده‌اي به نام اثر نفوذ و نگهداري بهبوديافته (EPR) در انسان‌ها وجود دارد، بر اثر اين پديده، وجود رگ‌هاي خوني با نشتي بالاتر در تومورهاي سرطاني اين امكان را براي نانوذرات فراهم مي‌آورد كه از اين رگ‌ها عبور كرده و در اين تومورها تجمع نمايند، تاكنون وجود اين اثر تنها در مدل‌هاي آزمايشگاهي سرطان‌هاي انساني روي حيوانات به اثبات رسيده است.
ديويس اظهاركرد: نتايج ما وجود اين اثر در انسان را ثابت نمي‌كند، اما به صورت كامل با آن تطابق دارد. اين يافته‌ها همچنين مي‌توانند راه را براي توليد تركيبات دارويي مؤثرتر و با اثرات جانبي كمتر براي درمان سرطان‌هاي خاص هموار كند.
نظرشما
آخرین اخبار