مشکلات جراحان عمومی

   در مورد جراحان عمومی، یعنی افرادی که درآمد اصلی خود را از درمان بیماران و عمل‌های جراحی به دست می‌آورند، طرح تحول سلامت خیلی مفید و کارآمد نبوده است.

       جراحانی که در دانشگاه تدریس نمی‌کنند، به مشاغل جانبی مشغول نیستند یا در سازمان‌های دولتی و بیمه‌گر سمت اجرایی ندارند، نمی‌توانند به تنهایی با جراحی درآمد لازم خود را به دست بیاورند. مسئله اینجا است که در تدوین طرح تحول سلامت به پزشکان و خصوصاً جراحان عمومی توجه زیادی نشده است. در صورتی که این جراحان عمومی هزینه‌های جانبی بسیار زیادی دارند. هزینه کرایه مطب، خرید تجهیزات پزشکی، راه‌اندازی کلینیک، پرداخت به دارایی و مالیات، همگی جزو هزینه‌هایی است که یک جراح عمومی باید بپردازد و از سوی دیگر، اجازه افزایش تعرفه به وی داده نمی‌شود. در حال حاضر سه سال است که تعرفه فعالان این حوزه پزشکی افزایش نداشته و این در حالی است که هزینه‌ها و درآمد باقی اقشار جامعه حداقل افزایش خود را داشته است.

       این موضوع را باید در نظر داشت که جراحان و به صورت کلی پزشکان، همگی با وجدان حرفه‌ای فعالیت می‌کنند. یک جراح به همه بیماران به یک اندازه توجه می‌کند، فارغ از اینکه چه میزان درآمد داشته باشند. مسئله اینجاست که هر فردی برای ادامه فعالیت حرفه‌ای خود به انگیزه احتیاج دارد و اگر این موضوع وجود نداشته باشد و سیاست‌های موجود منجر به از دست دادن انگیزه و سرد شدن روحیه شود فعالیت حرفه‌ای جراحان با مشکل مواجه می‌شود.

       مشکل جراحان عمومی به اینجا ختم نمی‌شود. مسئله اینجاست که بیمار به مسئول احتیاج دارد. در صورتی که تمام قوانین تصویب شده و آیین‌نامه‌های اجرایی که در چند سال گذشته در کشور اجرا شده است، همگی به پزشک به چشم مجرم نگاه می‌کنند. در این آیین‌نامه‌ها، کمترین توجهی به حقوق پزشک نشده است و پزشک در صورت خطا هیچ پشتیبان و تکیه‌گاهی نخواهد داشت. به همین علت است که پزشکان دیگر علاقه‌ای به پذیرش بیماران با ریسک بالا ندارند و فقط بیمارانی را درمان می‌کنند که نتیجه جراحی آنها امیدوارکننده است. این شرایط عواقب خطرناکی برای سلامت عمومی جامعه خواهد داشت و به جای اینکه به نفع بیماران باشد به ضرر آنها است. زمانی که قانون پزشک را به عنوان مسئول و دلسوز بیمار نشناسد، پزشک نیز این دید را نسبت به خود و بیمارش از دست خواهد داد. این موضوع خصوصاً در بخش‌های خصوصی خود را نشان خواهد داد. چرا که بدون پشتیبانی بخش‌های دولتی و بیمارستان‌های عمومی، جراح و پزشک معالج احساس مسئولیت بیشتری می‌کند. یکی از عللی هم که گاه مردم از بخش‌های خصوصی استقبال می‌کنند، دقیقاً همین موضوع است. اما زمانی که جراح حس کند در برابر پاسخ‌دهی به بیمار و سازمان‌های مسئول تنهاست، دیگر حس مسئولیت‌پذیری خود را از دست می‌دهد.

       بنابراین به طور کلی باید در نظر داشت که عدم افزایش تعرفه در جراحان عمومی و تنها گذاشتن آنها در سیاست‌گذاری و تصمیم‌گیری‌های بخش درمان و سلامت جامعه می‌تواند به ضرر جامعه و مردم باشد. پزشکان حامی منافع مردم هستند و دولت نیز با حمایت پزشکان می‌تواند سلامت جامعه را در آینده تضمین کند.سپید

محمود شفاهی
نایب رئیس هیئت مدیره انجمن علمی جراحان عمومی ایران