وضعیت بیماران سوختگی در ایران را چگونه می‌بینید؟
در
حال حاضر سوختگی‌ها به بهترین شکل درمان می‌شود و مساله مهم خود سوختگی‌ها
نیست. مساله روانی بعد از آن و وارد اجتماع شدن این افراد از هر مساله
دیگری مهم‌تر است. باید به این مساله توجه بیشتری داشته باشیم. ما در حال
حاضر می‌توانیم بیماران دچار 60 الی 70 درصد سوختگی را نجات داده و در
بیمارستان‌ها درمان کنیم.
اما این افراد چگونه باید وارد اجتماع شوند؟ این مساله مهم‌تری است که پیش روی ما قرار دارد. داشتن توانایی برای زنده نگه داشتن بیماری که دچار 70 درصد سوختگی است، فایده‌ای نخواهد داشت. اگر این افراد نتوانند وارد جتماع شوند، خودکشی می‌کنند یا خود را محبوس نگه می‌دارند.
به علت چهره و وضعیتی که پیدا کرده‌اند، نمی‌توانند پا به اجتماع بگذارند. در چنین شرایطی نجات دادن این افرد و درمان آنها نیز کارایی خود را از دست می‌دهد. ما امیدوار هستیم که در آینده این افراد را به گونه‌ای درمان کنیم که بتوانند وارد جامعه و حلقه دوستان خود شوند. روانپزشک‌ها باید بتواند با این بیماران همکاری داشته باشند، تا این بیماران بتوانند وضعیت خود را قبول کنند و به کار سابق خود و به فعالیت‌های اجتماعی بازگردند. مساله مهم‌تر این است که اجتماع نیز باید این افراد را قبول کند. خانواده باید با وضعیت آنها کنار آمده و آنها را بپذیرد.
مردم باید در این زمینه آگاه باشند که این افراد دچار حادثه و بیماری شده‌اند و مردم باید بتوانند این افراد را نیز مانند افرادی که بینایی خود را از دست داده‌اند، بپذیرند. افراد نابینا هم مشکل دارند، اما فرهنگ جامعه ما به گونه‌ای شده است که نابینایان را بسیار راحت می‌پذیرند و می‌توانند شغل داشته باشند و با جامعه وارد تعامل شوند. این در حالی است که در زمینه سوختگی و بیماران سوختگی هنوز این فرهنگ ایجاد نشده است.
درمان سوختگی در ایران پیشرفت‌های
زیادی داشته است، اما آنچه که پیشرفتی نداشته است، این مساله است که پس از
درمان و رها شدن از بیمارستان، مشکلات افراد آغاز می‌شود و چاره‌ای برای آن
اندیشیده نشده است. باید برای این افراد درمان‌های اساسی ایجاد کرد.
مددکاران اجتماعی و روانپزشکان باید در تعامل با این افراد باشند.
متاسفانه بیمارستان‌های سوختگی فاقد روانپزشکان بالینی هستند و یا اگر روانپزشک بالینی داشته باشند، این امکان را ندارند که به همه بیماران سوختگی رسیدگی کنند. کار مددکار اجتماعی این است که وقتی بیمار دچار سوختگی وارد بیمارستان می‌شود، از ابتدا کار او را دنبال کند و تمامی مشکلات او را کنترل و درمان کند. تعداد روانپزشکان بالینی در کل کشور بسیار کم است.
اما باید در بیمارستان‌های سوختگی حداقل برای هر شیفت یک روانپزشک وجود داشته باشد. که بتواند این افراد را به‌طور اساسی درمان کند. بیماران سوختگی وقتی در بیمارستان هستند، اصلا متوجه نیستند که برای آنها چه اتفاقی رخ داده و چه اتفاقی رخ خواهد داد.
بیمار بعداز سوختگی بهبود پیدا می‌کند، اما اثرات آن باقی می‌ماند، آنگاه جلوی آیینه می‌رود و متوجه می‌شود، چه اتفاقی برای آنها رخ داده است. ازآن زمان به بعد این افراد حتما باید تحت نظر روانپزشک بالینی باشند، آن هم به صورت مرتب! زیرا همواره این احتمال وجود دارد که این افرد خودکشی کنند.
