شفا آنلاین>سلامت>هیات مشورتی سازمان غذا و داروی آمریکا به تازگی روش جدیدی را برای تحویل دارو به بیمارانی تائید کرد که به اوپیوئیدها اعتیاد دارند. در این روش جدید وسیله‌ای شبیه چوب کبریت طراحی شده که زیر پوست قرار گرفته و در طول یک دوره چند ماهه دارو را آزاد کرده و وارد بدن می‌کند.
به گزارش شفا آنلاین،
بعضی از پزشکان
می‌گویند این وسیله کاشتنی، یک ابزار مفیدی است که به گزینه‌های درمانی
موجود افزوده شده و به درمان این دسته از بیماران کمک می‌کند. این وسیله میله‌مانند که پروبوفین Probuphine نامیده می‌شود، بوسیله دو کمپانی Braebur- Pharmaceuticals و Tita- Pharmaceuticals ابداع و وارد بازار شده است. این وسیله حاوی دارویی به نام بوپرنورفین buprenorphine است.
بوپرنورفین برای درمان اعتیاد به اوپیوئیدها در سال 2002 تائید شده و از آن زمان بهطور گسترده‌ای استفاده می‌شود. سازمان غذا و دارو اغلب توصیه‌های پانل‌های مشورتی خود را در تائید داروها مدنظر قرار می‌دهد.
این مولکول دارویی به گیرنده‌های اوپیوئیدی در بدن باند می‌شود، اما با قدرت موادی مانند هروئین و مورفین آنها را متاثر نمی‌کند. به این ترتیب، نیاز فرد بیمار را به این دسته از مواد افیونی کاهش می‌دهد، بدون آنکه نیاز به دوزهای بالایی داشته باشند. این وسیله اغلب همراه با دارویی با نام نالوکسان تجویز و استفاده می‌شود. نالوکسان اثرات هر نوع اوپیوئید اضافی را خنثی کرده و مانند یک آنتی‌دوت برای مصرف بیش از اندازه مواد مخدر عمل می‌کند. تا به امروز، بیماران باید هر روز یک قرص یا فیلم را زیر زبان یا داخل گونه خود نگاه می‌داشتند تا حل شود.
در حال حاضر، 4 دارو برای کمک به درمان اختلالات مصرف اوپیوئیدها در دسترس قرار دارند که همه آنها به صورت خوراکی و روزانه مصرف می‌شوند. هیات بررسی سازمان غذا و دارو توصیه کرده وسیله ایمپلنت بوپرنورپین که دارو را به آهستگی و طی 6 ماه آزاد می‌کند، تائید شود. این وسیله کاشتنی، چندین مزیت بر دوزهای خوراکی روزانه دارند. پروبوفین تا 6 ماه می‌تواند در بدن بیمار باقی بماند و تا زمانی که بیمار خود آن را بیرون نکشد، مشکلی ایجاد نمی‌کند. همچنین، داروهای خوراکی قابل تجویز می‌توانند بوسیله بیماران به صورت غیرقانونی به فروش برسند. گاهی نیز متاسفانه داروهای خوراکی بهطور تصادفی توسط کودکان خورده می‌شود، در حالی که وسیله کاشتنی پروبوفین می‌تواند این مشکلات را کاهش دهد.
نکته مهم دیگر آن است که طبیعت ایمپلنت‌های طولانی‌اثر به بیمار اطمینان خاطر می‌دهد. دیگر بیماران لازم نیست درباره داروهایشان نگران باشند و اینکه آنها را گم کنند یا فرد دیگری از آنها بدزد. مورد دیگری که خود بیماران ذکر می‌کنند و خواستار این ایمپلنت‌ها هستند، آن است که اگر به زندان هم بروند، کسی نمی‌تواند ایمپلنت را از آنها بگیرد.
البته پروبوفین برای همه مفید نیست. درواقع، برای بیمارانی اثربخش است که به بوپرنورفین پاسخ داده و به دوزهای بالایی هم نیاز ندارند. اگر این وسیله زیر پوست بدن بیمار کار گذاشته شود، تغییر دوز دارویی بیمار کار مشکلی خواهد بود. گاهی اوقات، در طول چند ماه بیماران نیاز دارند که دوزهای بالاتری را از بوپرنورفین دریافت کنند. بنابراین پروبوفین برای بیمارانی بهترین گزینه درمانی است که در طول زمان به دوزهای کم و ثابت دارو نیاز دارند. برای بیماران دیگر که مبتلا به اعتیاد هستند، دیگر درمان‌ها ممکن است مناسب‌تر باشند.
در حال حاضر، فقط 2 ماده دارویی دیگر برای درمان اعتیاد به مواد مخدر وجود دارد: متادون و نالترکسون. در نگاه کلی، هریک از این داروها برای بیماران مختلف و وضعیت‌های متفاوت مناسب خواهد بود.
با ورود پروبوفین به عنوان یک گزینه درمانی بالقوه، دوباره اختلاف‌های دیرینه در مورد این مساله زنده شده‌اند که این داروها چگونه تجویز شوند. بعضی پزشکان فکر می‌کنند که بیماران خاص نیاز دارند برای همیشه تحت درمان باشند. همیشه سوال‌های پاسخ داده نشده‌ای در این زمینه وجود دارد: آیا بیماران باید دوره‌های 6 ماهه متعددی را روی این درمان باشند؟ آیا لازم است تمام طول عمر خود را تحت درمان باقی بمانند؟ چه زمانی برای قطع درمان مناسب است؟
بعضی از پزشکان تصور می‌کنند بوپرنورفین‌ها، از جمله پروبوفین، می‌توانند راهی باشند برای قطع تدریجی داروهای اعتیادآور و آزادی فرد معتاد. نداشتن هیچ نوعی از اوپیوئیدها در بدن، ایده‌ای است که برای بعضی بسیار نگران کننده است. بوپرنورفین‌ها به این موضوع خاتمه می‌دهند و پس ازآن می‌توان برای بیماران از نالتروکسون استفاده کرد.
نالتروکسون اثرات هر نوعی از اوپیوئیدها را که یک فرد ممکن است مصرف کند، بلوک می‌کند و از بازگشت اثرات بالقوه آن پیشگیری می‌کند. این دارو می‌تواند ماهانه یکبار تجویز شود و برای بیمارانی که اخیرا مواد زیادی مصرف نکرده‌اند، گزینه مناسبی است. زمانی که فرد بیمار توانست به زندگی عادی خود بازگردد، می‌تواند پس از مدتی نالتروکسون را هم استفاده نکند.
البته گاهی اوقات نالتروکسون نیز برای بیماری جوابگو نیست و هیچگاه برای دوزهای بعدی خود بازنمی‌گردند. به همین دلیل، گزینه درمانی بعدی متادون است که آن هم مشابه روش بوپرنورفین به گیرنده‌های اوپیوئیدی متصل می‌شوند. این دارو برای کسانی که مصرف بالایی دارند، مناسب است، اما باید روزانه در کلینیک‌های متادون تجویز شود، هرچند این روش شاید برای بیماران معتاد مشکل باشد.
کمپانی‌های دارویی، مانند Sheldon، به دنبال ابداع داروها و درمان‌های جدیدی هستند. تزریق بوپرنورفین می‌تواند ماهانه یا هفتگی باشد. این روش برای بیمارانی که لازم است بوسیله پزشک مکررا ویزیت شوند، روش مناسب‌تری است. درنهایت، کمپانی شلدون می‌گوید نیاز به داروها و درمان‌های بهتر و بیشتری هست که متناسب با خصوصیات منحصر به فرد بیماران طراحی شوند.سپید
Health News
نظرشما
آخرین اخبار