هنوز شعله‌های تند و سرکش آتشی که از بخاری در حال اشتعال مدرسه شین‌آباد بر صورت زیبا و معصوم دانش‌آموزان پنجه کشید، پیش چشمانمان روشن است و متاسفانه همچنان از گوشه و کنار، خبرهای تلخ حوادث سوختگی را می‌شنویم؛ گاه نتیجه سهل‌انگاری و گاه محصول فقر و فقدان امکانات. حاصلش هم می‌شود افرادی که نیازمند درمان‌های خاص هستند و در کمال تاسف، امکانات فعلی بخش سوختگی کشور پاسخگوی نیاز آنان نیست؛ بیمارانی که اگر به‌موقع و به درستی درمان شوند، می‌توانند به زندگی با نشاط در جامعه ادامه دهند.
اما ... دیشب نشستی داشتم با اعضای انجمن حمایت از بیماران سوختگی و یک بار دیگر به سال‌های تحصیل برگشتم؛ روزهای کار در بخش سوختگی ... در انتهای نشست، نقاشی‌ای به دستم دادند که برایم بسیار با ارزش بود ... از دانش‌آموزان شین‌آباد؛ نوجوانانی که روزی انگشتان کوچکشان در حادثه‌ای از سر سهل انگاری سوخت، به هم چسبید و از حرکت باز ایستاد و امروز پس از چندین نوبت درمان و عمل جراحی قادر به هنرنمایی روی بوم نقاشی است.
برای بچه‌های شین‌آباد و همه بچه‌های سرزمینم سلامتی آرزو می‌کنم و امیدوارم هیچ وقت در آتش سهل‌انگاری ما نسوزند.
کسی روی این هدیه نمی‌تواند قیمت بگذارد. پس آن را به عنوان نمادی از مظلومیت و احساسات پاک بچه‌های شین‌آباد به موزه‌ای خواهم سپرد.»
چهارشنبه ۱۵ آذر ۱۳۹۱، یک کلاس درس مدرسه ابتدایی در
روستای شین‌آباد از توابع شهرستان پیرانشهر طعمه حریق شد. بر اثر این حادثه
حدود 30 دختر دبستانی دچار سوختگی شدید شدند و دو نفر از آنان نیز جان خود
را از دست دادند. ایسنا
