اگر نبود تمنای عاشقانه برای زندگی که ما دست روی شانه اش بگذاریم و بایستیم، دردِ همسرم استخوان در بدنمان خرد می کرد. او خیمه ای از عشق بود که من و فرزندانمان - آرمین و ثمین- زندگی را در سایه اش مزمزه می کردیم و حالا باور نمی کنیم که مرگ از راه رسیده است و هیبت، شکوه و مادر زندگی ما را با خود برده است. می دانم که این تلخ ترین اتفاق روزگار و دوران زندگی ما خواهد بود، اما یقین داریم که تا ابد در هر ثانیه از زندگی ما جاری است و لحظه به لحظه از عمق جان صدایش خواهیم زد. همین حالا همسرم،جایی روشن از آسمان ایستاده و دل دل زدن های مادرانه اش را مثل باران روی زمین می ریزد و آن را با تمام وجود حس می کنم.این روزها درد ندیدن سیمای او را فقط گریستن و حضور شما بزرگواران که رسم رفاقت را زنده کرده اید سبک می کند. می خواهم از همه شما ارجمندان، از دکترعلی ربیعی وزیرتعاون،کارورفاه اجتماعی و بودن هایش در روزو شب هایی که همسرم شهلا کشاورزنژادبار سفر می بست، ازدکترمحمد فطانت رئیس محترم سازمان بورس که در واپسین روزهای کاری آن مرحوم آرامشی به یادمادندنی به همسرم هدیه داد، از معاونین، مدیران و همکاران همسرم دربورس و حوزه بازارسرمایه، از دانشگاهیان و البته همکاران خودم در وزارت تعاون،کارورفاه اجتماعی به خاطر مرحمی که بر زخم های ما گذاشتند و سرانجام همه دوستان و رفقایم که وجودشان سایه شد تا زیر سایه محبت و حضور آنها، من و فرزندانم، با درد همسرم خموده نشویم، تشکر کنم. شما دوستان روزنامه نگار و بستگان همراه دریازده سال پیش تنها پناهگاه ما بودید. سپاس از این که هستید و دست از روی شانه خانواده کوچک ما بر نمی دارید. پاینده باشید.
بیژن رمضانی
مشاوررسانه ای وزیر تعاون ،کار ورفاه اجتماعی
