در هر سني مي‌توان به ام‌اس مبتلا شد، اما نتايج تحقيقات و شواهد
نشان داده است، افراد بيشتر در سنين بين 20 تا 40 دچار اين بيماري مي‌شوند.
انواع مختلفي از اين بيماري وجود دارد که شدت وضعيت بيماران را مشخص
مي‌کند.
دانشمندان هنوز به نتيجه مشخصي از اينکه چه چيزي باعث وجود ام‌اس
در فرد مي‌شود و يا چرا جلوگيري از شدت يافتن بيماري تا اين اندازه دشوار
است، نرسيده‌اند. با اين همه خبر خوب اين است که تمامي افراد مبتلا به
ام‌اس لزوماً ناتوان نمي‌شوند و طول عمر يا نزديک به طبيعي دارند.
هنوز
به طور قطعي نمي‌توان گفت چه ميزان بيمار مبتلا به ام‌اس در دنيا وجود
دارد. اما با نگاه به آخرين آمار گفته مي‌شود در دنيا به شکل تقريبي حدوداً
5/2 ميليون بيمار مبتلا وجود دارد که نزديک به 400 هزار نفر از آنها در
کشور ايالات متحده آمريکا هستند. آمارها همچنين نشان داده است که کانادا
بيشترين ميزان مبتلايان به ام‌اس را در دنيا دارد. اين در حالي است که در
آمريکا هر هفته نزديک به 200 بيمار جديد مبتلا به ام‌اس گزارش مي‌شوند. در
ايالت‌هاي جنوبي اين کشور از بين هر 100 هزار نفر، 57 تا 78 بيمار ام‌اس
وجود دارد. اين رقم در ايالت‌هاي شمالي به 110 تا 140 بيمار در هر 100 هزار
نفر افزايش پيدا مي‌کند. تحقيقات نشان داده است که در دماي هواي سردتر
امکان بروز بيماري ام‌اس در افراد بسيار بيشتر مي‌شود.
غير از مردم
کشور کانادا و ايالت‌هاي شمالي آمريکا، مردم کشورهاي شمالي اروپا و
اسکانديناوي نيز بيشتر در معرض خطر ابتلا قرار دارند. همانگونه که آمار
بيماران مبتلا در کشور کانادا 291 بيمار در هر مبتلا است، در سن مارينو در
ايتاليا، 250 و در کشور دانمارک 227 بيمار در هر 100 هزار نفر وجود دارد.
شواهد نشان مي‌دهد تغيير و جابه‌جايي اين افراد به کشورها و مناطقي با هواي
گرم‌تر، احتمال ابتلا به بيماري را کاهش نمي‌دهد. از سوي ديگر، مردم
کشورهاي آفريقايي و آسيايي و بوميان آمريکا در معرض کمتر خطر ابتلا هستند.
اين
در حالي است که به شکلي عجيب کودکاني که در دوران کودکي خود از منطقه
کم‌خطر به پرخطر مهاجرت مي‌کنند، به اندازه بوميان منطقه در معرض ريسک
ابتلا قرار دارند.
خلاف اين شرايط هم صادق است و کودکاني که از مناطق
سردسير به گرمسير مهاجرت کرده‌اند، کمتر از اعضاي بزرگسال خانواده خود
امکان ابتلا به ام‌اس را دارند.
همانطور
که پيش از اين گفته شد، هنوز دانش نتوانسته است دليل مشخصي براي آنچه باعث
بروز ام‌اس مي‌شود، پيدا کند. يکي از فرضيه‌هاي اصلي در اين زمينه، بخش
انتقال ارثي آن است که با يک عامل محيطي يا ويروسي ترکيب شده است. افرادي
که به بيماري‌هاي خودايمني، خصوصاً ديابت نوع يک، بيماري‌هاي تيروئيدي و يا
التهاب روده دچار هستند بيشتر از افراد سالم در معرض خطر ابتلا به ام‌اس
قرار دارند. پژوهش‌هاي ديگري نيز خبر از ارتباط معنادار بين احتمال بروز
بيماري ام‌اس در بيماراني که به بيماري‌هاي عفوني مانند تبخال و آبله‌مرغان
دچار هستند، مي‌دهد. با اين همه بايد در نظر داشت خود ام‌اس واگيردار
نيست.
از
بين انواع بيماري‌هاي ام‌اس بايد گفت 85 درصد بيماران مبتلا، از نوع
عود-بهبود (RRMS) رنج مي‌برند و 50 درصد اين بيماران هم پس از گذشت يک دهه
از بيماري خود، نوع پيش‌رونده-ثانويه (SPMS) مبتلا مي‌شوند. اما تنها 10
درصد از مردم به بيماري پيش‌برنده-اوليه (PPMS) در دوران اوليه ابتدايي
تشخيص داده مي‌شوند و 5 درصد آنان هم بيماري پيش‌رونده-عود (PRMS) يا مشکل
تحرک دارند که کمياب‌ترين نوع اين بيماري است.
منبع: healthline
