به گفته وی به طوری که در کشور هند از سال 1946 میلادی وزارت بهداشت و درمان مکلف می‌شود در مورد طب‌های بومی و سنتی تحقیق کند و در مورد ایجاد انستیتوهای آموزشی اقدام کنند.
این دکترای تخصصی طب سنتی از دانشگاه شاهد افزود: هم اکنون این کشور علاوه بر وزارت بهداشت طب رایج دارای وزارت طب سنتی تحت عنوان آیوش AYUSH (آیورودا، یوگا، ناتروپاتی، طب یونانی، هومیوپاتی) است.
خدادوست عنوان کرد: در کشور چین در سال 1951 میلادی آکادمی طب سنتی چین ایجاد شد و در قانون اساسی این کشور به استفاده از این ظرفیت در کنار طب رایج تصریح شده است و هم اکنون تا حدود 50 درصد از خدمات درمانی در این کشور توسط طب سنتی چین ارائه شده می‌شود و در بسیاری از کشورهای دنیا این ظرفیت شناخته شده و از آن استفاده می‌شود.
وی بیان کرد: در ایلات متحده آمریکا در سال 1993 میلادی اداره طب جایگزین در سازمان ملی سلامت آمریکا (NIH) تأسیس شد که در سال 1998 میلادی به مرکز ملی طب مکمل و جایگزین NCCAMتبدیل شد.
این دکترای تخصصی طب سنتی از دانشگاه شاهد یاداور شد: در سال 1978 توسط سازمان جهانی بهداشت (WHO) اولین بیانیه در مورد طب سنتی صادر شد و در استراتژی 2005 -2002 ادغام خدمات طب سنتی در نظام جاری سلامت توصیه شده است و در استراتژی 2023 – 2014 این سازمان تأکید شده است که اولاً تقاضاها و گرایش به سمت طب سنتی و مکمل در سراسر جهان رو به افزایش است و ثانیاً طب سنتی و مکمل نه تنها برای درمان بیماری‌ها خصوصاً بیماری‌های مزمن کابرد دارد بلکه به طور گسترده‌ای در پیشگیری از بروز بیماری‌ها، حفظ و ارتقای سلامت نیز استفاده شده و کاربرد آن برای دولت‌ها مقرون به صرفه است.
خدادوست عنوان کرد: طب سنتی ایرانی (طب پارسی) به رغم قدمت چند هزار ساله و دارا بودن منابع غنی و معتبر طبی ولی به دلیل دوران فترت 150 ساله که آموزش این طب در نظام آموزش پزشکی رایج ممنوع شده بود، آشنایی با ظرفیت و قابلیت‌های این دانش بومی برای جامعه پزشکی و دست اندرکاران نظام سلامت به صورت منطقی و قانومند مسیر و محقق نشده بود.
