به گزارش شفا آنلاین، ازنظر تاريخي،
تغيير دادن جاي فک بالا، بسيار قبل از فک پايين ممکن شده است و به همين
دليل، بسياري از بيماران براي رفع بدشکلي‌هاي فک خود، تنها تحت جراحي فک
بالا قرار مي‌گرفتند. اين جراحي تا پيش از آنکه دکتر آبوگسر در سال 1965شيوه تغيير موقعيت فک پايين را ايجاد نکرده بود و در سال 1970 امکان تغيير جاي هم‌زمان دو فک بالا و پايين را گزارش نداده بود، کاملاً توسعه پيدا نکرده بود. گفتني است کلمه ارتوگناتيک از دو لغت يوناني orqos به معناي سفت کردن و gnaqos به معناي آرواره، تشکيل‌شده است و به‌اين‌ترتيب جراحي ارتوگناتيک معناي سفت کردن آرواره مي‌دهد.
البته تعريف شکل طبيعي فک، بستگي به شکل فک عموم مردم يک
منطقه دارد. با اين اوصاف، تغيير ارتوگناتيک صورت يک شخص، تقريباً به تعريف
ايده آل او از زيبايي بستگي پيدا مي‌کند. البته بايد اين نکته را هم به
ياد داشته باشيم که زيبايي صورت يک شخص، به عوامل بيشتري از فک بالا و
پايين او بستگي دارد.
ميزان شيوع جراحي فک و صورت در آمريکا
تخمين
وقوع دقيق بدشکلي‌هاي دهاني-صورتي که به جراحي ارتوگناتيک نياز دارند کار
سختي است؛ زيرا براي اين منظور به جامعه آماري گسترده‌اي از بيماراني نياز
داريم که فک آنها بدشکلي‌هايي با منشأ مادرزادي، رشد و نموي و تروماتيک
دارند. به‌هرحال تعداد افرادي که در ايالات‌متحده آمريکا به بدشکلي‌هاي رشد
و نموي دهاني-صورتي دچار هستند و نياز به جراحي ارتوگناتيک دارند 5/1 تا
2ميليون نفر تخمين زده مي‌شود که از اين ميزان حدود 1 ميليون نفر دچار
بدشکلي‌هاي کلاس 2 و نيم ميليون نفر دچار بدشکلي‌هاي کلاس 3 هستند، اما در
ديگر مناطق دنيا، توزيع جمعيتي که به اين کلاس‌هاي بدشکلي دچار هستند
متفاوت است.
جراحي فک و صورت در کشورهاي جنوب آسيا
مناطق
جنوب آسيا که شامل هند و کشورهاي همسايه آن ازجمله پاکستان، نپال، بوتان،
بنگلادش، سريلانکا و مالديو مي‌شوند، يکي از پرجمعيت‌ترين مناطق جهان به
شمار مي‌روند و تقريباً 24درصد جمعيت دنيا در اين مناطق زندگي مي‌کنند.
ازنظر تاريخي و فرهنگي مشابهات زيادي بين مردم اين مناطق وجود دارد و شرايط
اجتماعي-اقتصادي و ژنتيکي اين مردم تقريباً به هم شبيه است و به اين دليل
بيماري‌هايي که آنها را به خود دچار مي‌کند، يکديگر است. مشکلات فک و صورت
که اغلب اين مردم را به خود دچار مي‌کند، شامل سرطان دهان، فيبروم ساب
موکوس دهان و دندان، شکاف لب و کام و اختلالات مفصل گيجگاهي مي‌شوند و
نيروي کارآزموده‌اي که بتواند اين اختلالات را در اين مناطق درمان کند،
بسيار اندک است.
جراحي فک و صورت در اين مناطق يکي از تخصص‌هاي رشته
دندان‌پزشکي محسوب مي‌شود. هند با بيش از 330 دانشکده دندان‌پزشکي و 160
کوريکولوم آموزشي رسمي در رشته جراحي فک و صورت و سالانه 600فارغ‌التحصيل
متخصص در اين رشته، در اين منطقه پيشگام علم جراحي فک و صورت است. اخيراً
تعدادي از کشورهاي منطقه در حال تدوين برنامه‌هاي آموزشي جراحي فک و صورت
هستند و ماه ژوئن 2014 اولين گروه از دانش‌آموختگان اين رشته در نپال
فارغ‌التحصيل شده‌اند.
همچنين بسياري از کشورهاي ديگر مانند بنگلادش و
پاکستان در حال بازگشايي دانشگاه‌هاي پزشکي و دندان‌پزشکي هستند که عمدتاً
مربوط به بخش خصوصي مي‌شوند و در مناطق روستايي احداث‌شده‌اند.
اما نکته‌اي که وجود دارد زيرساخت‌هاي مبهم اين واحدهاي آموزشي است. با توجه به کيفيت و امکانات آموزشي پايين در هندوستان، آيا علم جراحي فک و صورت به کشورهاي اين منطقه از هند به ساير کشورها نشأت مي‌يابد و در اين صورت کيفيت آن چگونه خواهد بود؟ روشن است که هندوستان منبع خوبي براي گسترش علم جراحي فک و صورت در اين کشورها نيست و اين کشورها نياز دارند به پروتکل‌ها و راه‌حل‌هايي براي مشکلات رايج سلامتي اشخاص دست يابند. منبع: emedicine و ncbi
