به گفته وی اصولاً هر گاه فردی وارد محیطی می‌شود، تغییر کیفیت بدن آن فرد متناسب با محیط، تعیین کننده مزاج اوست. بنابراین براساس قانون «هر کیفیت از همجنس خودش تأثیر بیشتری می‌پذیرد».
این دستیار تخصصی طب سنتی ادامه داد: اگر فردی با وارد شدن به محیط سرد، دست و پاهایش سریعاً سرد شود، نشانگر سردی مزاج اوست و چنانچه در محیط گرم، اندام‌ها سریعاً گرم شد، نشانه ی گرمی مزاج است.
افراسیابیان اضافه کرد: این موضوع برای رطوبت و خشکی هم صدق می‌کند. نرم شدن بدن در محیط مرطوب، دال بر مزاج تر است و سفت و خشن شدن پوست در محیط خشک، دال بر مزاج خشک است.
وی گفت: افراد گرم و خشک یا صفراوی، به هوای سرد و مرطوب، زمستان تمایل بیشتری دارند. در تابستان، احساس بی‌قراری و ناراحتی می‌کنند و از زمستان لذت می‌برند.
این دستیار تخصصی طب سنتی بیان داشت: افراد دموی که گرم و تر هستند در بهار بدحال هستند و در پاییز حال خوبی خواهند داشت و افراد بلغمی، به تابستان که گرم و خشک است تمایل دارند و از هوای زمستان رنج می‌برند.
افراسیابیان خاطرنشان کرد: افراد سوداوی که مزاج سرد و خشک دارند، از بهار لذت می‌برند و در پاییز بدحالند. تمایل به هوای محیطی مشابه به این موارد نیز وجود دارد. همچنین افراد بلغمی یا سرد و تر، از زمستان آزار می‌بینند و به فصل تابستان علاقه دارند.
