به گزارش شفا آنلاین،در اغلب
تحقيقات موجود، نتايجي به نفع ارتباط ميان استفاده از مهارکننده‌هاي پمپ و
شکستگي‌هاي استخواني به‌دست آمده؛ اما تعداد مطالعاتي که به همين نتيجه در
مورد مصرف آنتاگونيست‌هاي‌گيرنده هيستامين2 رسيده باشند، بسيار کم هستند.يک
متاآناليز در سال 2011 ميلادي، نشان داد که در زنان يائسه و مردان همسن
آنها مصرف آنتاگونيست‌هاي‌گيرنده هيستامين2 ، با افزايش خطر شکستگي‌هاي
استخواني همراه نيست. محققان انگليسي هم در بررسي بيماران 40 تا 89 ساله
دريافتند که خطر شکستگي لگن با مصرف مهارکننده‌هاي پمپ پروتون بيشتر مي‌شود
و اين اثر کاملا وابسته به دوز داروست. همين ميزان خطر وابسته به دوز، در
مورد دريافت‌کنندگان آنتاگونيست‌هاي‌گيرنده هيستامين2 نيز مطرح بود.
کنترل
اسيد معده با دوز متوسط دارو يعني اس امپرازول 40ميلي‌گرمي، امپرازول
20ميلي‌گرمي، لانزوپرازول 30 ميلي‌گرمي، پنتوپرازول 40ميلي‌گرمي، رابپرازول
20ميلي‌گرمي، سايمتيدين 800ميلي‌گرمي، فاموتيدين40ميلي‌گرمي،
نيزاتيدين300ميلي‌گرمي و رانيتيدين300ميلي‌گرمي نيز بررسي شد.
دوزهاي
بيشتر از مقادير ذکر شده، دوز بالاي دارويي درنظر گرفته شد. همچنين محققان
دريافتند که وضعيت سلامت عمومي و بيماري‌هاي زمينه اي، نقش قابل توجهي در
وقوع شکستگي‌هاي لگن به دنبال مصرف مهارکننده پمپ پروتون و
آنتاگونيست‌گيرنده هيستامين2 دارد. جالب آن که در مطالعه مذکور، وضعيت
عمومي و بيماري‌هاي زمينه‌اي مهمترين عامل پيش بيني‌کننده ميزان خطر شکستگي
لگن در سالمندان تعيين شد. سپید
