به گزارش شفا آنلاین،از سال 1379 و با تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی، روز 27 شهریورماه به عنوان "روز ملی"شعر و ادب فارسی" ثبت شد.
این نامگذاری با پیشنهاد و پیگیری دکتر علی اصغرشعردوست که نماینده مردم تبریز در مجلس بود، به وقوع پیوست و از آن پس، فرصتی شد تا مردم و مسئولان لااقل یک روز در سال به شکل سیستماتیک نگاه ویژه به وضعیت ادبیات داشته باشند.
معرفی شهریار در ویکی پدیا:
شهریار در سال ۱۲۸۵ در تبریز متولد شد. دوران کودکی را -به علت شیوع
بیماری در شهر- در روستاهای قایش قورشاق و خشگناب بستان‌آباد سپری نمود.
پدرش «حاج میرآقا بهجت تبریزی» نام داشت که در تبریز وکیل بود. پس از پایان
سیکل (راهنمایی) در تبریز، در سال ۱۳۰۰ برای ادامه تحصیل از تبریز عازم
تهران شد و در مدرسه دارالفنون تا سال ۱۳۰۳ و پس از آن در رشته پزشکی ادامه
تحصیل داد.
حدود شش ماه پیش از گرفتن مدرک دکتری به‌علت شکست عشقی و ناراحتی خیال و
پیش‌آمدهای دیگر ترک تحصیل کرد. پس از سفری چهارساله به خراسان برای کار در
ادارهٔ ثبت اسناد مشهد و نیشابور، شهریار به تهران بازگشت. در سال ۱۳۱۳ که
شهریار در خراسان بود، پدرش حاج میرآقا خشگنابی درگذشت. او به‌سال ۱۳۱۵ در
بانک کشاورزی استخدام و پس از مدتی به تبریز منتقل شد. دانشگاه تبریز
شهریار را یکی از پاسداران شعر و ادب میهن خواند و عنوان دکترای افتخاری
دانشکده ادبیات تبریز را نیز به وی اعطا نمود.
در سال‌های ۱۳۲۹ تا ۱۳۳۰ اثر مشهور خود -حیدربابایه سلام- را می‌سراید. این منظومه به چندین زبان دیگر ترجمه شده است.
در تیر ۱۳۳۱ مادر استاد درگذشت و شهریار احساساتش را سوگواره بی نظیری سرود.
استاد در مرداد ۱۳۳۲ به تبریز آمده و با یکی از بستگان خود به‌نام «عزیزه عبدخالقی» ازدواج می‌کند که حاصل این ازدواج سه فرزند -دو دختر به نام‌های شهرزاد و مریم و یک پسر به نام هادی- می‌شود.
شهریار در دوران انقلاب اشعاری درباره قیام مردم سرود که شعر ترکی "صدای اذان" از جمله آنهاست. پس از انقلاب نیز اشعاری برای انقلاب و نظام جمهوری اسلامی، بسیج و رهبر انقلاب سرود که باعث خشم و دشنام گویی چهره های ضد انقلاب و مدعیان آزادی شده است.
استاد شهریار روز ۲۷ شهریور ۱۳۶۷ در بیمارستان مهر تهران درگذشت و بنا به وصیت خود در مقبرةالشعرای تبریز مدفون گشت.
