باتوجه
به اينکه تنها 17 درصد از بيماران مبتلا 5 سال بعد از تشخيص زنده مي‌ماند،
ميزان بهبودي در اين بيماري زياد نيست و تنها نيمي از بيماراني که تحت عمل
جراحي قرار مي‌گيرند، تا 5 سال بعد از تشخيص زنده مي‌مانند.
براساس
نظر دکتر اوزارو گياگبون، از دانشگاه ممفيس، ميزان افزايش عمر در مبتلايان
به سرطان ريه در30 سال گذشته، تغيير چنداني نکرده است. براي انجام تحقيق،
اين محققان در پي آن بودند تا بفهمند کدام عوامل درماني بر نتايج حاصل از
درمان بيماران مبتلا اثر نامطلوب مي‌گذارد.
از هر 10 نفر مبتلا به سرطان ريه، تنها يک نفر آزمايش‌هاي ترکيبي تشخيصي داشته است.
دکتر اوزارو گياگبون و همکاران، سوابق بيمارستاني 614 بيماري را که با شک سرطان ريه بين سال‌هاي
2009-2013
مورد عمل جراحي قرار گرفته بودند را بررسي کرده‌اند. محققان مدتي را که
طول کشيده است تا اين افراد مورد جراحي قرار گيرند و نيز روشي را که با کمک
آن بهترين درمان براي بيمار انتخاب شده بود را درنظر گرفتند.
توصيه
مي‌شود که پيش از عمل جراحي بر روي بيماران مشکوک به سرطان ريه، يکسري
آزمايش تشخيصي شامل، توموگرافي کامپيوتري (سي‌تي)، انتشار مثبت توموگرافي
(پي‌اي‌تي) و سي‌تي‌اسکن و برخي آزمايش‌هاي تهاجمي مانند بيوپسي بر روي
آنها انجام شود.
بررسي
تيم محققان نشان داد که يک مورد از هر 10 مورد مشکوک به سرطان ريه اين
آزمايش‌هاي ترکيبي را پيش از عمل جراحي انجام داده‌اند. به صورتي جزئي‌تر،
88 درصد آزمايش‌هاي تهاجمي
22 درصد آزمايش‌هاي تصويرپردازي و 27 درصد
اصولا هيچ آزمايش تشخيصي تا پيش از عمل جراحي، انجام نداده بودند. براساس
اين تحقيق، بعد از تشخيص با کمک اشعه ايکس، در مورد اکثر بيماران 5/1-6 ماه
طول کشيده است تا جراحي شوند.
دکتر
اوزارو گياگبون دراين‌باره مي‌گويد: «مدتي دراز طول مي‌کشد تا بيمار مشکوک
به سرطان ريه درمان نهايي را دريافت دارد. بسياري از بيماران فرصت لازم
براي انتخاب بهترين درمان را از دست مي‌دهند. تاخير در درمان امکان پيشروي
بيماري را بيشتر و امکان زنده ماندن اين افراد را کمتر مي‌کند.»
به
نظر وي، نتايج تحقيق آنها اهميت نقش درمانگراني را که در مراحل ابتدايي
ابتلا با بيمار سروکار دارند، مشخص مي‌کند. اين درمانگران بايد بهترين روش
تشخيص براي بهترين درمان را انتخاب کند. علاوه بر اين موضوع، کارشناسان
عقيده دارند که خود بيمار نقش مهمي را در روند درمان ايفا مي‌کند.
او مي‌گويد: «بيماران بايد بتوانند با احساس راحتي در روند درمان نقش داشته باشند و سوالات بسياري بپرسند. بايد بدانند کدام درمان و به چه دليل براي آنها بهتر است و آنها چگونه مي‌توانند بهتر با درمان همراه شوند.»
