پزشکان چيني اين پديده را عارضه‌اي باليني مي‌دانند وبراي درمان آن مراکز بازپروري ايجاد کرده‌اند. در اين مراکز، نوجوان مبتلا به‌مدت چندين ماه تحت مراقبتي بسيار سختگيرانه قرار مي‌گيرد و از دسترسي به هر نوع رسانه‌اي منع مي‌شود.
براي حصول اطمينان از موثر بودن اين روش درماني بايد منتظر بمانيم . در آمريکا، تا کنون با اعتياد به اينترنت به‌عنوان بيماري باليني برخورد نشده است، اما واقعيت آن است که نوجوانان و کودکان آمريکايي مدت زمان خيلي طولاني‌تر ازحد مجاز براي رشد عادي ذهني در دنياي مجازي بسر مي‌برند و مشکل ديگر اين که سن شروع ارتباط با اين دنيا بسيار پايين است. کودکان نوپا حتي قبل از اينکه شروع به سخن گفتن کنند به‌جاي اينکه، نظاره‌گر دنياي پيرامون خود باشند و با اطرافيانشان ارتباط برقرار کنند، مشغول بازي با گوشي‌هاي هوشمند يا تبلت والدينشان هستند.
در سال 2013 ميلادي آکادمي پزشکي کودکان ايالات متحده در بيانيه سياست‌گذاري خود براساس آمار شوک‌آور بنياد حمايت از خانواده کايزردر سال 2010، اعلام کرد: «به طور متوسط يک کودک 8 - 10 ساله آمريکايي روزانه 8 ساعت با اشکال مختلف رسانه ديجيتال سروکار دارد واين زمان براي نوجوانان 11 ساعت است. تلويزيون که از گذشته نقش پرستار کودک را بازي کرده است، هنوز جايگاه محکمي دارد، ولي کامپيوتر، تبلت و گوشي هوشمند به‌سرعت در حال گرفتن جاي تلويزيون هستند.
آکادمي اعلام مي‌دارد که امروزه والدين قوانين و
محدوديت‌هاي کمتري را براي استفاده از اين رسانه‌ها بر فرزندانشان اعمال
مي‌کنند و دوسوم کساني که در آمارگيري کايزرشرکت داشته‌اند، گفته‌اند که
پدرومادرشان هيچ قانوني براي محدوديت يا ممنوعيت استفاده از رسانه‌ها
ندارند. پدر ومادرها از اينکه سر فرزندانشان به اين وسايل گرم است وآرام
گرفته‌اند و مزاحم آنها در امور شخصي‌شان نمي‌شوند آنقدر راضي‌اند که خطرات
بالقوه سيروسفر فرزندانشان در دنياي مجازي را ناديده مي‌گيرند.
کاترين
اشتاينر، روانشناس باليني دانشگاه هاروارد و نويسنده کتاب پرفروش «محافظت
از کودک و خانواده در عصرديجيتال» مي‌گويد: «ما براي آنکه فرزندانمان را از
سرخود باز کنيم، آنها را به سوي صفحه تلويزيون و کامپيوتر روانه مي‌کنيم،
درحالي‌که بايد به آنها بياموزيم که خود را سرگرم کنند و با وسايل
غيرالکترونيکي آرام شوند.
پيش
از سن دوسالگي بچه‌ها نبايد در معرض رسانه‌هاي الکترونيک قرارگيرند.
آکادمي پزشکي کودکان اعلام کرده که به‌علت اينکه مغز کودک تا دوسالگي رشد
سريعي دارد، کودک بايد بيشترين ميزان يادگيري را از طريق ارتباط با
اطرافيانش تجربه کند و برقراري ارتباط از طريق رسانه الکترونيک انتخاب خوبي
نيست. بچه‌هاي بزرگتر و نوجوانان مي‌توانند روزانه 2 ساعت از وسايل سرگرمي
الکترونيکي استفاده کنند که بهتراست از موضوع و محتويات بالاي فرهنگي
برخوردار باشد و باقي زمان فراغت خود را به بازي‌هاي فيزيکي مثل
دوچرخه‌سواري و توپ‌بازي در فضاي آزاد بگذرانند يا در صورت حضور در محيط
بسته خانه کتاب بخوانند و بازي‌هاي خلاقانه انجام دهند. استفاده زياد
کودکان و نوجوانان از رسانه‌هاي الکترونيک مي‌تواند آثار مخرب بي‌شماري بر
رفتار، سلامت و عملکرد درسي آنها بگذارد. افرادي که بازي‌هاي کامپيوتري
پرخشونت انجام‌مي‌دهند، نسبت به رفتارهاي خشن بي‌اعتنا مي‌شوند وانتظار
واکنش‌هاي عطوفت آميز از آنها بعيد است و بيشتر دچار رفتارهاي خشونت آميز
مي‌شوند. بچه‌هايي که بازي‌هاي پرخشونت مي‌کنند يا به ديدن فيلم‌هاي خشن
تمايل دارند، به‌طور طبيعي دچار پرخاشگري شده و تمايل به ايجاد درگيري با
همسالان خود و جروبحث با آموزگارانشان را دارند. پرشدن وقت کودک و نوجوان
با بازي کامپيوتري و تماشاي فيلم وقتي براي کتاب خواندن باقي نمي‌گذارد. از
سوي ديگراز آنجا که اين نوع کارها با تحرک جسماني همراه نيست، وزن کودک هم
به‌دليل مصرف خوراکي‌هاي پرکالري حين انجام اين بازي‌ها بالا مي‌رود. چاقي
يکي از معضلاتي است که نسل جوان ايالات متحده را تهديد مي‌کند.
تکنولوژي جانشين شايسته‌اي براي ارتباطات متقابل انسان‌ها نيست. بچه‌ها بايد بفهمند که آن سوي صفحه الکترونيکي زندگي مي‌تواند چقدر جذاب باشد. خوب است که به آدم‌هاي اطرافشان توجه کنند و از آنها بياموزند. بدين‌ترتيب، هوش اجتماعي و عاطفي آنها پرورش مي يابد.
کار با وسايل الکترونيک ممکن است، هوش علمي بچه را زياد کند و وي قادر به حل هم‌زمان چند مسئله با هم شود ولي به موازات آن وي توانايي او را در تمرکز بر روي يک موضوع خاص کاهش داده و حتي ممکن است، توان لازم براي مقابله با مسائل مهم‌تر را از دست بدهد. از کنار پيامدهاي جسمي اعتياد به وسايل الکترونيکي نيز نمي‌توان گذشت: درد انگشتان و مچ دست‌ها، تنگي عروق خوني چشم‌ها، گردن‌درد و پشت‌درد از جمله آسيب‌هاي جسماني در اين افراد است.
