پزشکان ایرانی از بهترین پزشکان دنیا هستند/لودگی با مقدسات مردم ممنوع!

به گزارش شفاآنلاین،مصطفی جابرانصاری عضوهیات مدیره جامعه جراحان ایران با اشاره به این مطلب درحاشیه کنگره جامعه جراحان، طی گفتگویی به تشریح مهم ترین مسایل ومشکلات جامعه پزشکی پرداخت.مشروح این گفتگو را می خوانید:

مهم‌ترين موضوعاتي که به نظر شما در کنگره جامعه جراحان ايران به آن پرداخته شده، چيست؟

در کنگره ساليانه جامعه جراحان ايران مباحث مهمي که معضلات امروز پزشکي کشور است، در دوازده رشته تخصصي جراحي مورد بحث قرار گرفت. به طور کلي حاصل تلاش‌هاي علمي و توليدات علمي جراحان کشور به بحث گذاشته مي‌شود، اما در کنار اين موارد مباحث صنفي و مسائل آموزنده ديگري نيز از جمله ميزگردي درباره مسائل مربوط به شکايات پزشکي مورد بحث قرار گرفت.

در اين ميزگرد آقاي فتاحي، دادستان محترم سازمان نظام پزشکي آماري را ارائه کردند که حتماً توصيه مي‌کنم رسانه‌هاي ما اين آمار را منعکس کنند. نتايج اين آمار نشان دهنده اين است که پزشکان اين مملکت برخلاف هجمه‌ها و مسائلي که در ماه‌هاي اخير عنوان شده است، با افتخار بايد گفت که جزو بهترين جوامع پزشکي دنيا هستند.

طبق اين آمارهاي مستند ميزان شکايت‌هاي پزشکي در کشور ما نسبت به کشور آمريکا کمتر از 1درصد بوده است. در طول يکسال براي سازمان نظام پزشکي 1250مورد شکايت مطرح شده است که پس از گفت‌و‌گو با بيماران 500 مورد از آنها متقاعد شده‌اند که دليلي براي شکايت وجود ندارد و اين اتفاق يک عارضه طبيعي بوده است و در بقيه 750 موردي که بوده است، در50 درصد موارد پرونده به طور کامل مختومه اعلام شده است و در بقيه موارد نيز مسائل بسيار جزئي بوده است.

رسانه‌هاي ما بايد اين واقعيات را منعکس بکنند و در واقع اين رسالت رسانه‌ها است که اين موارد را منعکس کنند. اين همه سروصدا براي کمتر از 10 مورد رخ داده است که از تعرفه تخطي شده است. اين همه زماني که صداوسيما و ساير رسانه‌ها به اين موضوع اختصاص داده‌اند و موجب تشويش اذهان عمومي شده‌اند.

چرا صداوسيماي ما آن روي سکه را نمي‌بيند؟ چرا درباره اين موضوع صحبت نمي‌کند که جامعه پزشکي ما جزو بهترين جوامع پزشکي در دنيا است و علي رغم همه مشکلات موجود از جمله8سال جنگ، تحريم، کمبود وسايل و امکانات و بسياري مشکلات ديگر وظيفه خود را به بهترين نحو موجود انجام داده‌اند و خواهند داد. چرا نبايد در کشورمان با افتخار، خدمت گذاران مملکت را معرفي کنيم.

چرا نبايد بگوييم که معلمان کشور ما جزو بهترين معلمان دنيا هستند، چرا نبايد بگوييم که قضات ما جزو بهترين قضات دنيا هستند، چرا نبايد از خدمات پليس قدرداني لازم را انجام دهيم. صرف اينکه در هر صنفي ممکن است، چند نفر متخلف پيدا شود، بايد همه آن صنف را زير سؤال ببريم و سامانه1620‌ تعبيه کنيم و به مردم بگوييم هر چيزي که باب ميلتان نبود را به اين سامانه گزارش داده و شکايت کنيد؟

به نظر شما يکي از دلايل بالا بودن اين هجمه نسبت به پزشکان، نمي‌تواند پايين بودن ظرفيت نقد در جامعه پزشکي باشد؟ به عنوان مثال درباره همين سامانه 1690که مي‌توانستاثباتي باشد بر پايين بودن تخلفات پزشکي، اما با اعتراضات بالاي پزشکان در حاشيه قرار گرفت.

شما الان دو موضوع را با هم مخلوط مي‌کنيد. اولاً اينکه جامعه پزشکي ظرفيت نقدپذيري ندارد به هيچ وجه صحيح نيست.

در مورد سامانه 1690 و سريال «در حاشيه» فکر مي‌کنيد اينطور نبود؟

اگر مي‌خواهيد وارد داستان سريال‌هاي صداوسيما بشويد، من نمي‌دانم چقدر ديگر لازم است به اين داستان تکراري ادامه بدهيم، ولي من کوتاه خدمت شما عرض مي‌کنم. در تمام جوامع دنيا مواردي وجود دارد که جزو مقدسات و خطوط قرمز شناخته مي‌شوند. اتاق عمل يکي از اين موارد است.

اتاق عمل جايي است که بيماران جان و مال و ناموس خود را به امانت در اختيار جامعه پزشکي قرار مي‌دهند که در يک محيط امن و بسته به درمان آنها بپردازند. اتاق عمل مکاني براي به سخره گرفتن و خنداندن مردم نيست. در هيچ جاي دنيا چنين کاري صورت نمي‌گيرد.

اعتراض پزشکان در اين باره، مربوط به ظرفيت نداشتن پزشکان در زمينه نقدپذيري نيست. ما مي‌گوييم که شما نمي‌توانيد با مقدسات مردم لودگي بکنيد و مردم را بخندانيد. حرف ما اين است که خنداندن به هر قيمت؟ آيا کسي در اين مملکت جرأت دارد با روحانيت از اين شوخي‌ها بکند و مردم را بخنداند؟ آيا مي‌شود دستگاه قضايي مملکت را به سخره بگيريد و مردم را بخندانيد و اگر دستگاه قضائي واکنش نشان بدهد مي‌گوييد که شما ظرفيت نداريد؟ هرچيزي جايي دارد.

سريال‌هايي که در سال‌هاي گذشته در صداوسيما توليد شده‌اند، عمدتاً با رسالت صداوسيما که قرار بود دانشگاه باشد، فاصله دارد. سريال‌هايي که سرتاسر پر هستند از زير پا گذاشتن آداب و ادب ايراني، ترويج خشونت و ضد فرهنگ‌ها. پدر و مادري با فرزند خود روبروي کانال‌هاي صداوسيما نشسته‌اند و به تماشاي سريال مي‌پردازند، بازيگر براي خنداندن مردم، کلمات رکيک به زبان مي‌آورد.

پدر و مادر به بچه مي‌گويند که مبادا تو از اين الفاظ استفاده کني. اين چه جور طنزي است که پر است از خشونت، حرکات تند و عبارات زشت. آيا طنزي که تميز و پاک است، با هزل و لودگي يکي است؟

مگر موضوعاتي که در اين سريال مطرح مي‌شود موضوعات بي‌سابقه و حاصل تخيل نويسنده هستند؟ جا گذاشتن ابزار در بدن بيمار و.. مواردي هستند که گزارش شده هستند.

بسيار خب. در همه دنيا مواردي بوده است. ما حتي مباحثي در کتابنامه‌ها و درسنامه‌هاي خود داريم که درباره باقي ماندن جسم خارجي در حفرات بدن، حين جراحي است. امروز هم وجود دارد و بر روي آن کار مي‌کنند تا حل شود و راهکارهايي نيز براي آن ارائه شده است که بسيار هزينه بر هستند و هنوز امکان اجرايي شدن آن در ايران وجود ندارد. راهکار اين است که تمام ابزار جراحي بايد بارکد داشته باشند و قبل از بستن شکم، قفسه سينه يا هر عملي بايد چک شود و اگر کمبودي وجود دارد برطرف شود. سؤال من اين است که جا ماندن يک پنس در داخل شکم خنده آور است يا گريه آور؟

کار طنز اين است که اتفاقات گريه دار را با خنده بيان کند...

کار طنز اين نيست. بعضي‌ها که خود را تئوريسين در زمينه طنز مي‌دانند، مي‌گويند که اغراق کردن در هر چيزي طنز است. به اعتقاد من اين‌طور نيست. کشور ما جزو کشورهايي است که در آن طنز بيش از ?? سال سابقه دارد، بايد هر اتفاق بدي را به طنز تبديل کرد؟ دليل اين اتفاق اين است که اولاً طنز‌پرداز در اين مملکت نداريم. دوماً تنها کساني که مي‌توان به آنها حمله کرد و آنها در جايگاه دفاع نيستند، ورزشکاران، پزشکان و معلم‌ها هستند.

در کشور ما به سراغ صنف ديگري جرأت ندارند بروند بنابراين به همين قشر‌ها مي‌پردازند. آيا اين قشر‌ها مواد خوبي براي طنزسازي هستند؟ هنگامي که در مردم نسبت به يک حرفه شک ايجاد مي‌شود چه اتفاقي مي‌افتند؟ مردم مضطرب مي‌شوند و بعد از آن با اعتماد کم به پزشک مراجعه مي‌کنند.

رابطه بين پزشک و بيمار به هم مي‌خورد. پزشکان بيمار را ولي نعمت خود مي‌دانست و مي‌داند. ولي در اين شرايط بيمار با جبهه گيري مقابل پزشک مي‌نشيند و پزشک نيز با اين جبهه گيري براي خود يک ديوار دفاعي درست مي‌کند. در اين ميان لطمه اصلي را از عدم برقراري ارتباط چه کسي مي‌بيند؟ بيمار. بنابراين کساني که اين نوع طنز‌ها را مي‌سازند خادم مردم و بيماران نيستند.

به نظر شما غلط بودن نوع سريالي که ساخته شده است از طريق ارائه آمارهاي صحيح از جانب پزشکان بهتر نشان داده مي‌شود يا جلوگيري از ادامه پخش آن؟

جاي ارائه اين آمار صحيح در اين نوع سريال‌ها نيست. اين وظيفه اهالي رسانه است که اين اطلاعات صحيح را منعکس کنند تا مردم خوب را از بد تميز دهند. در زمينه جراحي در طول 35 سال گذشته، به مرحله بي‌نيازي از نظر فناوري و تسلط بر کارهاي تخصصي رسيديم.

يادمان نرفته است که تا قبل از انقلاب بسياري از بيماران اين کشور براي درمان بايد به خارج از کشور مي‌رفتند. امروز هيچ بيماري براي درمان جراحي نيازي به خارج از کشور رفتن ندارد. تا امروز در کشور ما هزاران پيوند انجام شده است. در مرکز پيوند دانشگاه شيراز نزديک به 4000 هزار پيوند کبد انجام شده است. امروز در کشور ما بيماران مي‌توانند در عرض چند ساعت به بهترين متخصصان دسترسي پيدا کنند. علم جراحي ما امروز با علم جراحي دنيا فاصله چنداني ندارد. دو يا سه وسيله مانند ربات بر اثر تحريم‌ها در اختيار ما نيست.

به نظر شما مشکلات اصلي حوزه جراحي امروز چيست؟

اصلي‌ترين مشکل در اين زمينه ارتباط مالي پزشک و بيمار است. نه فقط در زمينه جراحان که همه بخش‌هاي ديگر نيز. در همه جاي دنيا اين مسئله را اينطور حل کرده‌اند که دولت‌ها 15 تا 18و نيم درصد از توليد ناخالص ملي را در کشورهاي مترقي به بخش سلامت اختصاص داده‌اند، چرا که اين حوزه براي آنها بسيار حائز اهميت است. در کنار اين موضوع بيمه‌ها وظيفه خود را به درستي انجام مي‌دهند، به اين معنا که بيمه‌ها از لحظه‌اي که فردي به دنيا مي‌آيد، سلامت اين فرد را مورد پوشش قرار مي‌دهند و مسئول آن هستند.

پزشک و کادر درماني هيچ کاري به مسائل مالي ندارند و فقط وظيفه خود را انجام مي‌دهند، به موقع نيز حق الزحمه خود را دريافت مي‌کنند و هيچ رابطه مالي بين بيمار و پزشک و کادر پزشکي وجود ندارد. بيمه‌هاي ما متاسفانه در عين حال که اين وجوه را از مردم مي‌گيرند، اين مبالغ را در کارهاي اقتصادي ديگري هزينه مي‌کنند.

در عين حال که اين وجوه را از مردم گرفته‌اند، ديون خود را به موقع به بيمارستان‌ها پرداخت نمي‌کنند. بيمارستان‌هاي ما ميليارد‌ها تومان از بيمه‌ها طلبکار هستند و بيمه‌ها با تأخير شش ماهه تا 1 ساله اين ديون را پرداخت مي‌کنند، در حالي که در طول اين يک سال با اين پول کار مي‌کنند.

چه نهادي لازم است نسبت به حل اين مشکل اقدام کند؟

از آنجايي که حل اين مشکل به همکاري چندين ارگان نياز دارد، به نظر من بايد دکتر روحاني، هيئت دولت و شوراي عالي بيمه ابتکار عمل اين موضوع را بر عهده بگيرند، نياز به همکاري چندين ارگان سبب مي‌شود که وزارت بهداشت به تنهايي نمي‌تواند، اين مشکل را حل کند. تا امروز نيز تلاش‌هايي از سوي وزارت بهداشت انجام شده است، ولي متاسفانه زورشان نرسيده است.