آخي... طفـــلکي!

طلاق به هر شکل و علتي، تاثير مخربي روي روحيه افراد مي گذارد. با توجه به احساس سردرگمي و خشم که بعد از جدايي به سراغ فرد مي آيد، مي توان گفت که در اين مقطع بيشتر تصميم گيري هاي فرد، احساسي است و ممکن است پيامدهاي ناخوشايندي براي او داشته باشد. آن چه باعث مي شود اين چرخه ناکارآمد (احساسات ناخوشايند و تصميم گيري هاي احساسي) تداوم يابد، نوع برخورد افراد و نزديکان آن ها با موضوع جدايي و طلاق است.معمولا افرادي که از همسرشان جدا مي شوند، حاضر به پذيرش حقيقت ومسئوليت پذيري در قبال آن نيستند. بايد توجه کرد که انداختن مسئوليت به گردن ديگري باعث فاصله گرفتن از واقعيت و آگاه نشدن از نقاط ضعف خويش مي شود. اين افراد بايد با اين واقعيت مواجه شوند که طلاق آن ها نتيجه انتخاب نادرست خودشان بوده و هرکسي مسئول انتخاب هايي است که مي کند اما براي اين که افراد بتوانند راحت تر اين مسئوليت را بپذيرند، اين راهکارها را پيشنهاد مي کنيم:

گاهي اوقات والدين بيش از حد فرزند خود را بابت طلاق سرزنش مي کنند و گاهي اوقات هم اين مسئله را خيلي کوچک و بي ارزش مي شمارند که هر دو مورد باعث افزايش احساسات ناخوشايند در فرد مي شود. والدين بايد بدانند خواسته فرد طلاق گرفته اين است که ديگران با او همدلي کنند و ناراحتي، غم و اندوه او را درک کنند.

والدين هرگز نبايد با فرد طلاق گرفته اين گونه صحبت کنند که: نبايد ناراحت باشي، خوب شد که از آن زندگي لعنتي بيرون آمدي، از زماني که طلاق گرفتي راحت شدي و... اين گونه صحبت کردن يعني ناديده گرفتن احساسات طرف مقابل. در صورتي که همدلي باعث مي شود فرد اسير وزنداني احساسات ناخوشايندش نشود.

اطرافيان بايد بدانند فردطلاق گرفته بعد از جدايي بيشتر از هر کمکي نيازمند يک ارتباط خوب است، بنابراين بايد تلاش کنند که از سرزنش کردن او به خصوص در روزهاي اوليه پس از جدايي که باعث پايين آمدن اعتماد به نفس و ترديد در تصميم گرفته شده مي شود، اجتناب کنند.

والدين پس از جدايي فرزندشان نبايد نقش مشاور را بازي کنند. وظيفه والدين فراهم کردن زمينه حمايت اجتماعي و تنها نگذاشتن فرزندشان است. بهتر است براي کمک هاي تخصصي به مشاور و روان شناس مراجعه کرد.بسياري از مردم، با اين که از مشکلات فرد طلاق گرفته اطلاع چنداني ندارند، به محض شنيدن اين خبر، درباره زن و شوهر قضاوت و سعي مي کنند مقصر را پيدا کنند. هيچ کسي بهتر از خود زن و مرد از روند زندگي و دلايل جدايي شان اطلاع ندارد. پس سعي نکنيد در اين باره به آن ها کمک کنيد. گاهي اوقات فرد طلاق گرفته آن قدر براي ما عزيز است که مي خواهيم به هر قيمتي که شده، نگراني و ناراحتي او را کاهش دهيم و چه بسا براي نيل به اين مقصود از روش هاي نادرستي استفاده مي کنيم.مثلاً پدر و مادري سعي مي کنند همه خواسته هاي مالي و عاطفي فرزندشان را که به تازگي جدا شده است برآورده سازند تا از بار غم و اندوهش کم کنند. همه آن هابا رفتار غلطشان به جاي کمک به اين فرد، باعث مي شوند تا او هر روز بيشتر و بيشتر از واقعيت فاصله بگيرد.

تا به حال به اين موضوع فکر کرده ايد که چرا شيوه هايي که به آن ها اشاره شد پيامدهاي منفي به بار مي آورند و نه نتايج مثبت؟

روان شناسي به نام ويليام گلاسر (William Glasser) در نظريه خود به نام نظريه انتخاب، اين مطلب را به خوبي توضيح داده است.

وي روش هايي را که روان شناسان تاکنون براي از بين بردن مشکلات رواني و ارتباطي از آنها سود جسته اند، «روان شناسي کنترل بيروني» نام نهاده است. فرض عملي ساده، روان شناسي کنترل بيروني که بيشتر ما از آن استفاده مي کنيم اين است که: «کساني را که اشتباه مي کنند تنبيه کنيد تا آن کاري را انجام دهند که به نظر ما درست است؛ بعد به آن ها پاداش دهيد تا آن چه را که خودمان مي خواهيم، انجام دهند.»

اين فرض والدين يا کساني است که به سرزنش و توبيخ فرد طلاق گرفته مي پردازند؛ اما واقعيت اين است که تنها از طريق تنبيه و تشويق نمي توانيم رفتار کسي را کنترل کنيم. تنها کسي که ما قادر به کنترل رفتارش هستيم خودمان هستيم و لاغير.