شفاآنلاین-اميرمومنان عليه السلام مي‌فرمايد: كثْرةُ الثّناءِ ملقٌ يحْدُثُ الزّهْد و يدْني مِن الْعِزّةِ. بسيار ستايش كردن از افراد، چاپلوسي است كه تكبر را سبب مي‌شود و شخص را از عزت دور مي‌سازد.
به گزارش شفا آنلاین،بنابراين، از يك سو، ستايش شونده
را به فخرفروشي و كبرورزي وا مي‌دارد و از سويي ديگر، عزت نفس را از گوينده
مي‌گيرد. اين مساله از عقده حقارت و پايين بودن اعتماد به نفس ناشي
مي‌شود. از آن جا كه فرد متملق، در خود احساس بي‌ارزشی مي‌كند، براي
جلب‌توجه، به چاپلوسي ديگران پناه مي‌آورد. چنين شخصي به برخي افراد اين
فرصت را مي‌دهد كه از تملق و ستايش ديگران لذت ببرند. بدين‌ترتيب، با دامن
زدن. به اين تملق‌ها، خود نيز احساس رضايت مي‌كند و در عين حال در خود كم
بيني زيان باري به سر مي‌برد. چاپلوسي و تملق، غرور مي‌آورد و مغرور به پند
ناصحان گوش نمي‌دهد و اگر اين حركت او با قدرت همراه شود، هر دم را به
سختي و بدبختي مي‌افكنند. بر اين اساس، پيامبر گرامي اسلام فرمود: اِذا
مدحْت اخاك في وجْهِهِ امْررْت علي حلْقِهِ مُوسي؛ هرگاه برادرت را پيش
رويش بستايي، چنان است كه تيغ بر گلويش نهاده اي». فرد چاپلوس، افزون بر
اينكه مرتكب دروغ، نفاق و ميدان دادن به ستمگران مي‌شود، به نسبت موقعيت
ستمگران و آثار ناگواري از تملق و چاپلوسي او پديد آمده، خود، يكي از عوامل
فساد و شريك جرم زيان‌ها و خسارت‌هاي وارد شده از اين ناحيه به شمار
مي‌رود. هر كس به مقدار دخالت، همكاري، تاييد و تشويق خود از ديگران، در
پيدايش فساد و ارتكاب جرم‌ها و ظلم، سهيم و شريك است.
آرمان
آرمان
نظرشما
آخرین اخبار