به گزارش شفا آنلاين،
راهبان این کشور طبق رسوم نه تنها
جسد عزیزانشان را در خاک دفن نمیکنند بلکه جنازه ها را در جلو کرکس ها
انداخته تا گوشتشان را بخورند و سپس جمجمه ها را در بخشی از یک دیوار
سراسری و بزرگ قرار می دهند تا برای همیشه مانگارشوند گفته میشود از این
طریق جسم مرده ها به آسمان سپرده خواهد شد.
در بسياری از مناطق که شيوه های ديگر کفن و دفن رايج است،به آب سپردن جسد نشانه رتبه پايين فرد از نظر اجتماعی تلقی می شود.در مناطق محدودی در جنوب و جنوب شرقی تبت هم بعضی ها مرده هايشان را در تابوت های چوبی می گذارند و بعد اين تابوت های چوبی را در غارهای مرتفع يا در بالای درختان آويزان می کنند.
بيشتر مردم بام دنيا فکر می کنند جسد چيزی بيشتر از يک کشتی خالی نيست؛ يک کشتی که ديگر کسی نمی تواند سوارش بشود. بنابراين بايد به طبيعت- يعنی همان جايی که از آن آمده است- برگردد. به همين دليل درگذشته خيلي ها مرده هايشان را به آسمان مي سپردند.
براي آنها اين کار نشانه بي پايان بودن زندگي و پوچی مرگ بود. خيلي ها دليل اين مسأله را سرزمين های پوشيده از برف و يخ فلات تبت می دانند؛ يعنی زمانی که به هيچ طريقی نمي شود جسد را سوزاند و از بين برد، بايد رهايش کرد تا خورده شود. پس چه بهتر که برای خورده شدن در يک مکان بلند نزديک آسمان قرار بگيرد تا روح هم به دنبالش راه آسمان را در پيش بگيرد.
آنها برای اين کار لاشخورها و حيوانات مردار خوار را انتخاب کرده اند. در آنجا روي يک تخته سنگ مخصوص آن را تکه تکه مي کنند. بعد گوشتش را به کرکس ها مي دهند که از نظر آنها تجسمي از فرشتگان است. گاهي هم جسد را رها مي کنند تا لاشخورها خودشان آن را تميز کنند. بعد استخوان هايش را جمع مي کنند و با خودشان به پايين مي آورند و سپس جمجمه ها را در بخشی از یک دیوار سراسری و بزرگ قرار می دهند تا برای همیشه مانگارشوند گفته میشود از این طریق جسم مرده ها به آسمان سپرده خواهد شد.
