وی در این باره افزود: از سال 90-89 بودجه‌هایی برای ایجاد اردوگاه‌های مصرف‌کنندگان مواد تصویب شد که البته ما با این کار موافق نیستیم. دیدن یک مصرف کننده مواد در شهر خوشایند نیست، ولی زندانی کردن آن نیز هیچ مشکلی را حل نمی‌کند بلکه وضع بدتر هم می‌شود. تمام دلایل علمی نشان می‌دهد که این کار درست نیست و هزینه اثربخش نخواهد بود. حتی اگر معتادان در این اردوگاه‌ها مصرف مواد را ترک کنند، با خروج از آن دوباره به سمت مصرف مواد می‌روند. در بسیاری از موارد معتادان حتی در این اردوگاه‌ها هم به مصرف مواد ادامه می‌دهند. اصولا برنامه‌های ترک که بر مبنای جامعه گذاشته شوند، موثرند، البته تا حدی.
فرهودی که در یک برنامه رادیویی صحبت می‌کرد، افزود: برنامه‌های کاهش آسیب متوقف نشده، اما رشد آن کند شده است. از اواسط دهه 70 وزارت بهداشت در بخشنامه‌ای داروخانه‌ها را مکلف به دادن سرنگ و سوزن به معتادان کرد، البته به صورت پولی. ما اگر بودجه کافی به این برنامه‌ها اختصاص دهیم باید انتقال ایدز از طریق معتادان تزریقی را به صفر برسانیم. این تجربه در دنیا بوجود آمده است. ما نیز به آن نزدیک شده ایم، اما هنوز فاصله داریم.
وی با اشاره به روند ابتلا به ایدز در معتادان تزریقی مواد گفت: می‌توان با برنامه‌های کاهش آسیب این آمار را صفر کرد. لازمه این کار در اختیار قرار دادن سرنگ و سوزن به معتادان تزریقی است. باید سرنگ را برای آنها و در جایی که زندگی می‌کنند ببریم. حتی در زندان‌ها هم سرنگ توزیع کنیم مانند اسپانیا و آلمان. به مردم هم بگوییم که دادن سرنگ و سوزن رایگان به معتادان به معنای تبلیغ مصرف مواد نیست، بلکه باعث می‌شود مصرف کننده مواد آن را به شیوه‌ای ایمن‌تر مصرف کند، ایدز و هپاتیت نگیرد و آن را به همسر و رفیق معتاد خود گسترش ندهد. در ایران در اواسط دهه 70 شمسی اشتراک در تزریق مواد مخدر باعث شد HIV از صفر به بالا گسترش یابد. اکنون با توجه به برنامه‌های کاهش آَسیب و ارایه سرنگ و سوزن رایگان این اپیدمی در حدود 14 تا 15 درصد باقی ماند.
این متخصص عفونی افزود: در زمینه اطلاع رسانی و دادن هشدار درباره انتقال HIV از طریق جنسی نیز واقعا ضعف داریم. باید دائما از طریق رادیو و تلویزیون در این زمینه اطلاع رسانی شود، چراکه در حال حاضر بخش مهمی از موارد انتقال ایدز از طریق انتقال جنسی است و جزء مهم جلوگیری از آن نیز اطلاع رسانی است.
وی گفت: در رابطه با کنترل بیماری HIV برنامه کشوری تدوین و به گروه‌ها و
سازمان‌های مختلف ابلاغ شده است. اما هیچکدام از آنها به اندازه اطلاع
رسانی روزنامه‌ها و بخصوص صداوسیما اهمیت ندارد. الان هنوز هم شرکای جنسی
تزریق کنندگان مواد نمی‌دانند که باید نزدیکی‌های محافظت شده داشته باشند.
به عنوان مثال بهزیستی نمی‌تواند به در همه خانه‌ها مراجعه کند و اطلاع
رسانی کند، اما رادیو و تلویزیون می‌توانند این کار را انجام دهند و مرتبا
تکرار کنند. هنوز همسران تزریق کنندگان مواد و همسران زندانیان، HIV
می‌گیرند و این به علت عدم اطلاع رسانی است.
ایسنا
