بيماري خاموش، زير پوست بي توجهي ميليون ها ايراني

به گزارش شفاآنلاین، نرخ افزايش تعداد بيماران نارسايي حاد كليه در ايران حتي از آمار جهاني هم فراتر رفته و در حالي كه آمار جهاني از افزايش ١٥ الي ١٧ درصدي تعداد اين بيماران در كشورها مي گويد، نتيجه بررسي هاي انجمن خيريه حمايت از بيماران كليوي حكايت از افزايش ١٧ الي ٢٠ درصدي اين بيماران در ايران دارد و هشدار مي دهد كه سالانه ٣ الي ٥ هزار نفر به جمع بيماران دچار نارسايي حاد كليه اضافه مي شود. عضو هيات امناي اين انجمن هم هشدار مي دهد كه تعداد بيماران مبتلابه نارسايي حاد كليه در آينده نه چندان دور و حداكثر تا ٥ سال آينده به بيش از دو برابر افزايش خواهد يافت. در حالي كه بنا بر گزارش اين انجمن هم اكنون ٥ الي ٩ ميليون بيمار مبتلابه ديابت (كه بيش از نيمي از آنها هم از بيماري خود مطلع نيستند) و بيش از ١٠ بيمار مبتلابه پرفشاري خون از مستعدترين افراد براي ابتلابه نارسايي حاد كليه هستند، داريوش آرمان در گفت وگو با «اعتماد» مي گويد كه تعداد اندكي هم به دليل ژنتيك و ابتلابه كليه پلي كيستيك گرفتار نارسايي حاد كليه مي شوند اما تعداد اين افراد در مقابل مبتلايان ديابت و پرفشاري خون و چاقي آنقدر اندك است كه بايد همچنان وزن كفه ترازو را به سمت بيماراني غير از مبتلايان كليه پلي كيستيك سنگين ديد. نگراني متوليان سلامت از تعداد رو به افزايش بيماران كليوي و نيازمند دياليز بيشتر از اين بابت تشديد شده كه با وجود هشدارهاي مكرر درباره لزوم كنترل عوامل خطر ساز سلامت، شاهد بي توجهي مردم به معاينات و آزمايش هاي ادواري و مستمر براي رصد اين عوامل هستند. معاون بهداشت وزارت بهداشت در هر مناسبتي تلاش مي كند با اعلام آمار درباره بيماران مبتلابه چاقي و پرفشاري خون و ديابت، زنگ خطر را در گوش مردم به صدا در بياورد اما ظاهرا صداي اين زنگ در هياهوي سايه انداخته بر سر شهرها و روستاهايي كه در موج زندگي صنعتي گرفتار شده اند شنيده نمي شود. با وجود هشدار نسبت به اينكه ٤٠ درصد از بيماران دياليزي به علت ابتلابه ديابت به جاده دياليز رسيده اند، افزايش تعداد مبتلايان نارسايي حاد كليه در حالي از سوي شهروندان ناديده گرفته مي شود كه عوارض اين افزايش كه بيش از محاسبه تعداد بيماران آسيب زاست، به نگراني جدي براي نظام سلامت تبديل شده است. كمبود دستگاه هاي دياليز به علت گراني قيمت دستگاه ها و ناتواني بخش خصوصي و دولتي از به روز كردن تعداد موجود دستگاه هاي دياليز كه عموما با عمر ٢٠ الي ٢٥ ساله گرفتار فرسودگي و كهنسالي شده اند، ممنوعيت و ايجاد موانع بر سر راه واردات دستگاه هاي دياليز طي سال هاي گذشته، كمبود تجهيزات مصرفي بيماران دياليزي و هزينه هايي كه دياليز بر دوش دولت و جامعه و نظام سلامت تحميل مي كند بيش از آنكه تعداد بيماران دياليزي، چقدر و تا چه زمان دچار افزايش تصاعدي خواهد شد نگران كننده است. آرمان در گفت وگو با «اعتماد» در نگاه اجمالي به وضعيت موجود تخت هاي دياليز و ضمن هشدار نسبت به كمبود جدي ٢ الي ٣ هزار دستگاه دياليز و لزوم تامين فوري، آن هم صرفا براي رسيدن به يك استاندارد حداقلي مي گويد: «در خوش بينانه ترين حالت بايد به ازاي دو بيمار دياليزي، يك دستگاه فعال باشد كه در حال حاضر فقط حدود ٣ هزار و ٥٠٠ دستگاه دياليز در كشور فعال است كه هر كدام دو الي ٣ شيفت كار مي كند. اگر قايل به محاسبه تعداد دستگاه به ازاي بيمار باشيم، اين تعداد دستگاه براي ٢٥ هزار بيمار دياليزي در واقع بيش از دو برابر ظرفيت و توان خود در حال فعاليت است كه حتما كيفيت دياليز از اين حجم بالاي فعاليت متاثر خواهد شد. به خصوص كه اين دستگاه ها طي سال هاي گذشته هم بازسازي يا نوسازي نشده و اين عامل هم در كيفيت دياليز موثر است. تا قبل از سال ٨٨ قيمت هر دستگاه دياليز حدود ٥ ميليون تومان بود اما در فاصله سال هاي ٨٨ تا ٩٢، قيمت دستگاه ها به ٥٠ الي ٧٠ ميليون تومان افزايش يافت و اين جهش چند برابري ضمن تشديد تحريم ها هم عامل ديگري بود كه كمبود دستگاه دياليز حتي توسط نيكوكاران هم قابل جبران نباشد. البته دولت وقت هم براي جبران كمبود دستگاه هاي دياليز قدمي برنداشت چنانكه بنا به اذعان مسوولان اجرايي وقت وزارت بهداشت، اعتبار ويژه هم در اختيار مسوولان قرار گرفت اما اين اعتبارات به جاي پرداخت براي خريد دستگاه دياليز به مصارفي همچون پرداخت حقوق معوقه و حل ساير مشكلات اعتباري رسيد.»رايگان بودن دياليز براي تمام بيماران در تمام مراكز درمان دولتي، خصوصي و خيريه و پوشش بيمه يي صددرصد براي دياليز در حالي يك اتفاق مثبت تلقي مي شود كه از سال ٦٥ اعزام بيماران كليوي نيازمند پيوند كليه به خارج از كشور هم متوقف شده و علت اين اتفاق، پيشرفت دانش پيوند در كشور بوده كه به صرفه جويي قابل توجه ارزي و اقتصادي براي دولت و خانواده بيماران منجر شده است. با اين حال به گفته معاون ارتباطات و امور بين الملل انجمن خيريه حمايت از بيماران كليوي، در حالي كه هر بيمار دياليزي بايد ٣ بار در هفته و هر بار به مدت ٥ ساعت زير دستگاه دياليز باشد، هر بار دياليز براي دولت حدود ٣٠٠ هزار تومان هزينه ايجاد مي كند. با اين حال فقدان مركز تخصصي درمان بيماري هاي كليوي يكي از مشكلاتي است كه مي تواند روند درمان، مراجعه و پيگيري بيماران را ناتمام بگذارد آن هم در حالي كه از سال ها قبل، ايجاد مراكز تخصصي براي بيماري هاي قلب و عروق، چشم، ريه و سرطان به يكي از الزامات نظام سلامت تبديل شده است.