پیمان مولوی / اقتصاددان
از زمانی که سیاست انقباضی دولت روحانی انبساطی شد، متاسفانه شاهد عدم کنترل تورم هستیم. عدم کنترل تورم باعث شد تا همه ایرانی ها درآمد کم تری داشته باشند.
شفاآنلاین:جامعه>براساس اعلام مرکز آمار ایران، در سال ۱۴۰۲ متوسط هزینه
خالص سالانه یک خانوار شهری و یک خانوار روستایی به ترتیب ۲۰۷ و ۱۱۱
میلیون تومان اعلام شد. بر اساس این آمار هزینه خانوار شهری نسبت به سال
پیش از آن بیش از ۵۰ درصد افزایش داشته است. سوال اساسی این است که این
اتفاق نتیجه چیست؟به نظر می رسد این وضعیت اقتصادی نتیجه سه تورم بزرگ در اقتصاد ایران است و طی سه سال گذشته نیز روند آن افزایش یافته است، اما از زمانی که سیاست انقباضی دولت روحانی انبساطی شد، متاسفانه شاهد عدم کنترل تورم هستیم. عدم کنترل تورم باعث شد تا همه ایرانی ها درآمد کم تری داشته باشند.
تورم هم در اقتصاد ایران نتیجه عدم رشد اقتصادی و خلق پول است. عدم رشد اقتصادی نیز نتیجه تحریم است. دلیل رشد نقدینگی نیز افزایش هزینه های دولت و کسری بودجه است که هنوز راه حلی برای آن اتخاذ نشده است.
ما مثل قورباغه ای که در آب جوش گذاشته شده زندگی می کنیم. خانواده های ایرانی هرچه پیش می رویم قدرت انتخاب کم تری دارند. باید نگاه کنید چند درصد درآمد خانوارها برای اجاره و مسکن می رود. خیلی از افراد کالری لازم برای زندگی را دریافت نمی کنند.
اما آن سوی قضیه کسانی هستند که ذینفع تورم هستند. چون بدهی ایجاد می کنند و دارایی آن ها ارزش پیدا می کند. در نهایت باید گفت این دولت برای تغییر کار سختی پیش رو دارد، اما تا زمانی که ذینفعان اقتصادی برای این شرایط وجمد دارند، امکان پذیر نیست. نرخ بهره حقیقی باید مثبت شود و باعث رکود می شود. در رکود تولیدکنندگان انحصاری معترض می شوند و این سیاست را تغییر خواهند داد. برای مثال، در اقتصاد آمریکا ۴۴ سال گذشته نرخ بهره حقیقی کم تر از سه سال منفی بوده، اما بخش عمده این تاریخ نرخ بهره در ایران منفی بود و تنها حدود ده سال از آن مثبت بوده است. نرخ منفی اقتصاد به ضرر مردم است.
نظرشما
آخرین اخبار