جانی که به لب رسیده است

درحالی‌که در اکثر کشورهای توسعه یافته جهان تخلف پزشکی خط قرمز بسیار پررنگی است که با مجازات‌های شدید مواجه می‌شود، در ایران همه‌چیز شوخی گرفته می‌شود و با اعلام یک شماره تلفن شکایات سروته ماجرا را هم می‌آوردند. فساد در بخشی از بدنه تخصصی پزشکی آنقدر نفوذ کرده است که مردم بیمار همواره خود را برای رشوه دادن آماده می‌کنند و هرگز امیدی به اثرگذاری گزارش‌های خود ندارند. از سوی دیگر سلامت و جان آدمی آنقدر برایش مهم هست که حاضر نیست یک پزشک حاذق اما فاسد را گزارش کند چون می‌داند بعد از این اتفاق نه‌تنها اتفاق خاصی نخواهد افتاد، بلکه از دریافت خدمات توسط آن پزشک نیز محروم می‌شود. از منظر حقوقی زیرمیزی پزشکان می‌تواند تحت عنوان «وصول و دریافت مال نامشروع» تلقی شود که این بزه از عناوین کلاهبرداری محسوب شده و مرتکب آن از یک سال تا هفت سال زندان محکومیت خواهد داشت.اما تابحال چند خبر درباره حبس هفت ساله پزشکان متخلف خوانده‌اید، کدام موارد را به یاد دارید که برخوردهای نمایشی آماری به ریشه‌کن شدن فساد در حوزه خدمات پزشکی منجر شده باشد. اصلا چقدر دغدغه این بحران اخلاقی و اقتصادی را در وزرای بهداشت دیده‌اید یا چشمتان به کدام طرح جامع و مانع روشن شده است!؟
از سوی دیگر پروسه شکایت و اثبات ادعا آنقدر پیچیده است که بعید نیست بیمار شاکی نهایتا خودش متهم شده و ناچار به عذرخواهی از پزشک متخلفی شود که به لطف ثروتش از بهترین وکلا بهره می‌برد. این فاجعه نه‌تنها درمان نشده، بلکه بی‌تفاوتی نسبت به تخلف آشکار پزشکانی که علنا مشهور به دریافت زیرمیزی هستند موجب شده روش‌های تازه‌تری از جمله دریافت زیرمیزی دلاری یا سکه به جریان بیافتد که عملا هیچ ردپایی از خود به جا نمی‌گذارد، چون نه خبری از فیش بانکی در میان است، نه نشانی از برداشت هنگفت از حساب توسط بیمار در زمان مراجعه به پزشک. در مملکتی که هر روز شتر را با بارش می‌برند و یک آب خنک هم رویش می‌خوردند. در کشوری که فسادهای چند هزار میلیاردی عادی شده، در مملکتی که سر زنان و کودکانش در سطل زباله است و مستأجران به پشت بام خوابی و کانکس خوابی رسیده‌اند، انتظار برخورد با زیرمیزی پزشکان، واقعا توقع زیادی است. فساد ساختاری در ایران و بی توجهی حاکمیت به تنزل روزانه اخلاق در کشور موجب شده که سیستم جنگل حاکم شود و هرکسی فقط به فکر منافع خود باشد. در این سرزمین دیگر هموطن معنای خود را از دست داده و اندک ناجیان اجتماعی نیز با انواع و اقسام موانع امنیتی، سیاسی و اجتماعی مواجه‌اند و هزینه درستکار بودن به مراتب بیش‌از خیانتکار بودن است. در این میانه‌ی ظلمانی تنها باید دعا کرد که بیمار نشد، وگرنه بعد از بیماری باید خود را برای مارتنی غیراخلاقی آماده کنید که دردش به مراتب بیشتر از خود بیماری است.