حوزه علمیه جای وزارت بهداشت؟!

در پی  این اظهارات، در درجه نخست انتظار بود مقامات ارشد حوزه‌های علمیه که متولیان امور دینی هستند، عکس‌العمل منطقی نشان می‌دادند از یک‌سو ، روحانیون را از چنین اظهاراتی منع می‌کردند و از آنان می‌خواستند از ورود به حوزه‌های تخصصی غیردینی خودداری کنند و از دیگر سو، اظهارات فوق را نفی می‌کردند تا به این ترتیب ارج و منزلت مقامات دینی در جامعه محفوظ بماند و بیشتر از آنچه امروز است، مخدوش نشود. در درجه بعد، وظیفه دست اندرکاران وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشکی به عنوان متولی امور بهداشتی و درمانی کشور است که به دفاع از وزارتخانه متبوع خویش برخیزند و اعلام کند پزشکی کشور به اندازه کافی غنی است و از نظر علمی و عملی به حدی قوی است که کشورهای دیگر هم بر توانمندی پزشکان ایرانی مهر تایید می‌زنند و نیاز به مداخله دیگران که تخصصی در امور پزشکی ندارند، نمی‌باشد .
پیامبر، اصحاب و امامان هیچگاه مدعی نبودند که در همه کارها صاحب‌نظرند و در هنگام بیماری، به حکیمان آن زمان که همان طبیبان فعلی هستند مراجعه می کردند. برای مثال ، حضرت علی بعد از ضربت خوردن در ۱۹ رمضان و انتقال به منزل و با این که فرزندانش در کنارش بودند مدعی درمان آن حضرت نشدند؛ جهت درمان «اثیر بن‌عمرو» از قبیله سکون که جراح زبردستی در کوفه بود، را برای درمان بر بالین حضرت امیر آوردند اگر چه شدت ضربه به حدی بود که اثیر بن عمرو هم نتوانست درمان کند .سیف‌الرضا شهابی (تحلیلگر سیاسی)/ همدلی