شام آخر روزنامه‌نگاری

حرف آخر
حال این نامه به دست  ما رسیده است. متن کامل نامه‌ علی صادقی از این قرار است: «‌‌به‌نام نادی عشق؛ زندگی، چند صباحی است که قلمم را چنان لبریز از رنج و درد کرده که حتی در توصیف حال خودم با واژه‌ها کلنجار می‌روم. برادران عزیزم (علیرضا و حسین) و خواهر فرهیخته و فرهنگی‌ام زهرا جان، می‌دانم مرگ من کام‌تان را تلخ می‌کند، اما این مسیری بود که انتخاب کردم تا شاید حمله‌های پانیک در نیمه‌های شب بر پیکرم خنجر نزند. سال‌ها پیش در بیمارستان گلستان اهواز بر بالین پدر دچار شدیدترین حملات عصبی شدم. این افسردگی چنان بر سلول به سلول وجودم سایه افکند که این ثانیه‌ها حتی نای گام برداشتن را ندارم. اولین‌بار در مورد حملات پانیک عصبی‌ام با حسین صحبت کردم و به دکتر مراجعه کردیم ولی هنوز می‌دانم هیچکس عمق فاجعه حملات پانیک و اعصاب را درک نمی‌کند.
حملات پانیک گاه یک جرقه کوچک است که انتهای آن انفجار عظیمی است که با واژگان قابل بیان نیست. بعد از فوت پدر دوباره قدم‌های رنج‌کشیده مادرم بارهای بار مرا در مسیر تاریکی قرار می‌داد. همچنین دیدن که نه، بلکه لمس واقعی این تصاویر که این چه دنیایی است که مادر نازنینم اکنون نای برداشتن یک گام ساده برای نوشیدن آب را ندارد ذهن، روح و روان را چنان لبریز از واژه‌های نا‌امیدی کرده که مرگ را انتخاب کردم. می‌دانم انتخاب من برایتان اندوه است، اما به انتخابم احترام بگذارید شاید آرام شوم. شاید دیگر حملات پانیک عصبی آزارم ندهد.
دایی عزیزم خوب مرا درک می‌کرد و شاید تنها کسی بود که موقع حملات پانیک آرامبخش بخشی از خاطراتم بود. دوست داشتم در این آخرین ثانیه‌ها به نیکی از محبت‌ها یاد کنم؛ در این ثانیه‌هایی که شاید دیگر هیچ‌گاه رخسار خانواده، دوستان، بستگان آشنایان را نبینم. دلم آشوب است و همه می‌دانید، پرنیا را چقدر دوست داشتم و او برادرزاده، رفیق و تمام دلخوشی‌ام بود. پرگل من نکند اندوهگین شوی. همچنان بخند و شادزیستن را فریاد بزن تا روحم شاد شود.
روشنایی خانه‌مان رفت
وی افزود: علی بسیار پسری سرزنده و شادابی بود، او دو تا مدرک لیسانس مهندسی و صنایع غذایی داشت. اما با این حال به صورت حق‌التحریر با خبرگزاری‌ها و چندتا از روزنامه‌ها همکاری داشت ولی به صورت تمام وقت و ثابت جایی مشغول نبود. علی در زمینه ورزش، شعر و طنز فعالیت زیادی داشت، اما خب بیکار بود البته در حال حاضر بیکاری دامان همه اقشار جامعه را گرفته و علی هم از این امر مستثنا نبود. با این حال ما هنوز هم در شوک هستیم. علی بارها درخصوص مشکلات روحی و روانی خودش با ما صحبت کرده بود، اما سهل‌انگاری از خودمان بود. حتی چندین بار به او پیشنهاد ازدواج دادیم، اما به خاطر بیکاری‌اش نتوانست خانواده تشکیل دهد.
مرگ خودخواسته فراتر از مساله فردی
تاثیر مرگ خودخواسته روی دیگران
او با این اعتقاد که در تراژدی خودکشی، آشفتگی و مشکلات عاطفی به حدی شدید می‌شود که فرد را در یافتن راه‌های مختلف حل مشکل خود ناتوان می‌سازد، ادامه می‌دهد: همه ما در طول زندگی احساس تنهایی، افسردگی، بی‌کسی و ناامیدی را تجربه کرده‌ایم. مثلا مرگ یکی از اعضای خانواده و شکست در برقراری ارتباط از جمله مواردی هستند که عزت نفس ما را تحت تاثیر قرار داده و احساس بی‌ارزشی به‌وجود می‌آورند، اما اگر فردی را که قصد خودکشی دارد می‌شناسید، لازم است خونسرد باشید. بنشینید و واقعا به صحبت‌های فرد گوش کنید و ضمن درک او و به جای نصیحت و راهکار فقط حمایت‌های عاطفی به او دهید. سعی نکنید نقش یک مشاور را ایفا کنید، چراکه نه تنها علم آن را ندارید بلکه مسوولیت سنگینی را به دوش خود می‌گذارید. بهتر است در پی افرادی که بتوانند به شکل تخصصی به فرد کمک کنند برآیید، حتی اگر به قیمت از بین رفتن اعتماد او به شما شود. اجازه دهید او متوجه همدلی در شما شود و بفهمد که شما برایش اهمیت قائل هستید و هر کاری حتی به قیمت خدشه‌دار شدن رابطه برایش انجام می‌دهید.
گفتنی است، عمده دلیل انتخاب مرگ خودخواسته در علی و بسیاری از جوانان شاید مشکلات افسردگی ناشی از بیکاری و مشکلات اقتصادی باشد، اما به عقیده بسیاری از روانپزشکان اصولا تمام این موارد دست به دست همدیگر می‌دهد تا جوان به پوچی می‌رسد و این مرگ را انتخاب می‌کند. با این حال اگر خواننده این صفحه به مرگ خودخواسته فکر می‌کند باید بداند که زندگی ارزش زیستن دارد. در نهایت این نکته ضروری است که اگر کسی را در اطرافیان می‌شناسیم که بر این باور است آنان که مرگ خودخواسته را انتخاب می‌کنند، شجاع‌تر از دیگرانی هستند که زندگی می‌کنند و همواره آنان را تحسین می‌کنند، می‌توان به آنها پیشنهاد داد با خط تلفن ۱۲۳ اورژانس اجتماعی تماس برقرار کنند یا با یک خط تلفنی دیگر یعنی مشاوره در بهزیستی با شماره ۱۴۸۰ احساسات خود را در میان بگذارند زیرا این نگاه خود نیز خطرناک است.جهان صنعت