سهم معلولان اعصاب و روان از امکانات اجتماعی تقریبا ً هیچ است

نکته قابل توجه در زندگی معلولان اعصاب و روان دامنه گسترده تأثیر بیماری آنها بر اعضای خانواده است. خانواده این گروه از معلولان نه‌تنها بار مشکلات جسمی ناشی از ناتوانی ادراکی آنها را بر دوش می‌کشند با مسائلی مانند برخورد نامناسب اطرافیان، باورهای غلط درباره معلولان اعصاب و روان، نیاز به کنترل و مراقبت مداوم و دائمی آنها و... دست و پنجه نرم می‌کنند. این خانواده‌ها در رویارویی با مشکلات خود دست تنها هستند و نهادهای حمایتی به لزوم همدلی و همیاری با این قشر باور و توجهی ندارند.
در قانون جامع حمایت از حقوق معلولان تأمین خدمات توانبخشی، حمایتی، آموزشی، حرفه‌آموزی و گسترش مراکز خاص نگهداری توانیابان از الزامات نهادهای متولی تعیین شده است. اگر چه این قانون در مورد هیچ‌یک از معلولان به‌درستی محقق نشده اما معلولان اعصاب و روان بیشتر از سایر معلولان مورد اجحاف قرار گرفته‌اند و در مرحله اجرای قانون به کلی از قلم افتاده‌اند. درحالی‌که نهادهای متولی حمایت از این گروه از معلولان محدود و انگشت شمارند، براساس قوانین جدید حمایت از معلولان ذهنی و اعصاب و روان از دوش کمیته امداد برداشته شده و کاملا به سازمان بهزیستی سپرده شده، اما حمایت‌های بهزیستی هم به بهانه کمبود بودجه به حقوق و مزایای ناچیزی محدود است که پاسخگوی نیازهای اولیه این افراد هم نیست.