بسیار سال‌ها گذشت تا بفهمیم آنکه روی پرده نقره‌ای مویه می‌کند، از آنکه روی صندلی‌های سینما و در اوج خاموشی اشک‌آلود می‌شود غمگین‌تر است.
شفاآنلاین>سلامت> بسیار سال‌ها گذشت تا بفهمیم آنکه روی پرده نقره‌ای مویه می‌کند، از آنکه روی صندلی‌های سینما و در اوج خاموشی اشک‌آلود می‌شود غمگین‌تر است.
حالا که چله نشینی هنر هفتم به پایان رسیده و اربعین جشنواره چشم‌ها را خیره کرده است، لابد می‌توان با فوران مشکلات و مصایب اقتصادی و جیب‌های پر از خالی ساعتی به اشتیاق آکتورها خیره شد و غرق در ریسه و چراغ و کاغذ رنگی به این فکر کرد که برادران لومیر با خلق این رسانه دیداری و شنیداری و با تاباندن نور کاری کردند که جهان پوست بیندازد و کهکشان شیری‌تر شود و زندگی بسان سینما آکنده از اشک و شادی و حسرت و حرمان گردد.
گذر دهد باز این سینماست که سنت چشم‌های ما را به جهانی مدرن پیوند می‌زند تا روی صندلی‌های یخ زده با تماشای دستپخت سینماگران از «بیرو» تا «بازنده» و از بازنده تا «خائن کشی» سر به زیر و آرام در سکانس‌های مه‌آلود غرقه شویم و یادمان برود تخمه‌های آفتابگردان را بشکنیم و برای نور منعکس شده از اتاق پخش کمی تا قسمتی جان دهیم.
جشنواره چهل در ازدحام امیکرون و گرانی و بیکاری و خط فقر و ناشادی آمده تا چند روزی لااقل اهالی سینما را از کوچه‌های ملال خارج کند تا پس از تماشای لبخند و ضجه و خون و تباهی خیال کنند که دنیا در اوج لجاجت‌هایش گاهی به سمت زیباتر شدن گام بر می‌دارد تا مداد رنگی‌ها در جعبه‌هایشان محبوس نشوند و درست وقت مقرر سیمرغ‌های لال بال بگشایند و روی شانه بازیگرانی بنشینند که در پس سال‌های آکنده از دلتنگی هنوز بر این باورند که عشق رازی است، لبخند رازی است و اشک شب‌های ارغوانی لبخند یک عشق آتش گرفته است.
نظرشما
آخرین اخبار