متاسفانه بر پایه آمارها سال‌هاست که هیولای خون‌آشام تصادفات جاده‌ای، جان ده‌ها هزار نفر را گرفته و هزاران معلول و مصدوم و از کار افتاده برجا گذاشته است؛ پدیده‌ای که گویی در کشور ما به مثابه سرطانی لاعلاج هرساله هزاران نفر را به تخت بیمارستان‌ها و سینه قبرستان هدایت می‌کند.
شفاآنلاین>سلامت> آبی شدن نقشه کرونا در کشور ما خبر خوب این روزها ست. پنج پیک بیماری را در طول شیوع این ویروس آدم‌کش پشت‌سر گذاشتیم و متاسفانه عزیزان زیادی را از دست دادیم و هنوز هم با ترس و لرز نگران شکل مرموزتر کرونا هستیم. این بیماری همه‌گیر تلفات و خسارات آن باعث وحشت مردم شد و مسوولین را برای مقابله به صف کرد. تشکیل ستاد ملی کرونا و حضور تمام‌قد سازمان‌ها و دستگاه‌های مسوول، در کنار فعالیت گسترده رسانه‌های دیداری، نوشتاری و گفتاری، همه‌و‌همه بسیج شدند تا مردم به تدریج فرهنگ مقابله با کروناویروس را فرا گرفتند و در متن کار و زندگی خود دستورالعمل‌های مراقبتی را به کار بستند. هر چند که نقش و اهمیت واکسیناسیون گسترده و میلیونی جمعیت هدف در کاهش و کنترل مرگ‌های کرونایی تعیین‌کننده است، اما نباید نقش همراهی مردم و دغدغه‌مندی مسوولان کشور را در این میان نادیده گرفت .اما با حذف محدودیت‌ها در آمدوشدهای شهری و جاده‌ای که به دلیل مقابله با شیوع کرونا اعمال می‌شد، اینک شاهد عادی شدن سفرها در حوزه شهری و بین‌شهری هستیم و متاسفانه باز هم باید نسبت به ایمنی سفرهای شهری و جاده‌ای نگران بود؛ نقشه آبی کرونایی کشور شاید زنگ خطر دیگری را در کف جاده و خیابان به صدا درآورد .
متاسفانه بر پایه آمارها سال‌هاست که هیولای خون‌آشام تصادفات جاده‌ای، جان ده‌ها هزار نفر را گرفته و هزاران معلول و مصدوم و از کار افتاده برجا گذاشته است؛ پدیده‌ای که گویی در کشور ما به مثابه سرطانی لاعلاج هرساله هزاران نفر را به تخت بیمارستان‌ها و سینه قبرستان هدایت می‌کند. انسان، وسیله نقلیه و جاده، محور اصلی صدها همایش و تحقیق و کنگره بوده و هر ساله هم با فرا رسیدن موسم سفرها، موضوع تصادفات برای چند صباحی بر سرزبان‌ها می‌افتد و دوباره مسکوت می‌ماند تا با وقوع تصادفی مرگبار و واژگونی اتوبوسی به ته دره، مجددا تحلیل و بررسی صحنه تصادف و مقصران احتمالی شناسایی و مجازات شوند .
البته در تشخیص علت تصادفات دیواری کوتاه‌تر از راننده نیست و کمتر به سایر عوامل مانند ایمنی تاریخ گذشته خودرو و بیراهه‌هایی به‌نام جاده اشاره می‌شود . بر اساس آمارهای منتشرشده در پنج ماهه امسال هفت هزار و ٣٢ انسان جان خود را در تصادفات رانندگی از دست دادند. تنها در مرداد امسال تصادفات جان هزار و ٣٩٨ نفر را گرفت. این آمارها به نقل از پزشکی قانونی کشور، رشد ١١ درصدی مرگ‌و‌میر را در پنج ماهه امسال نسبت به مدت مشابه سال قبل نشان می‌دهد که مایه تاسف است. همین آمارها حاکیست به‌طور میانگین ۴٨ نفر روزانه در تصادفات جان می‌بازند که چند برابر این تعداد مصدوم و معلول می‌شوند. اما سوال اینجاست که چرا برای مهار آمار تصادفات فوتی و جرحی هیچ‌گاه عزم جدی دیده نمی‌شود؟ آیا مقابله با ویروسی به‌نام تصادفات مرگبار کم‌اهمیت‌تر از کرونا در کشور ماست؟
آیا فقط کرونا سالانه هزاران نفر را به کام مرگ می‌کشاند و مرگ سالانه ١٧ هزار انسان در جاده‌های کشور اهمیتی ندارد؟
شاید در نگاه اول به این آمارها عادت کرده‌ایم و با ذهنیت حادثه در کمین است دچار نوعی بی‌تفاوتی شدیم که ککمان هم نمی‌گزد، اما با کمی دقت به این مرگ‌ها و معلولیت‌های ملال‌آور در خواهیم یافت که چگونه زندگی‌ها با همین حوادثی که برایمان عادی شده، به ورطه نابودی کشیده شده‌اند و ما همچنان نظاره گریم تا بلکه معجزه‌ای رخ دهد تا هموطنانمان در کف جاده‌ها نمی‌رند و خانواده‌ها بی‌سرپرست و فرزندان یتیم نشوند!
به هر تقدیر چه ویروس کرونا باشد چه ویروس تصادفات هر دو قربانی می‌گیرند، به بیمارستان می‌کشانند، هزینه‌های میلیونی دارند و… اما رویکرد ما در قبال این دو عامل مرگ یکسان نیست. متولیان امر با احساس همدردی کردن با بازماندگان، به تماشای صحنه‌های مکرر تصادفات نشسته‌اند، خودروسازان به سر دادن شعار ایمن و مطمئن برانید بسنده کرده‌اند و جاده‌های هراس هم به میدان نبرد نابرابر انسان و آهن تبدیل شده‌اند. اگر این ادعای کارشناسان که خطای انسانی دلیل وقوع ٧٠ درصد تصادفات مرگبار رانندگی است را بپذیریم، این سوال مطرح می‌شود که آیا سازوکاری برای ارتقای فرهنگ رانندگی مردم اندیشیده‌ایم یا فقط حرف زدیم باید فرهنگ‌سازی شود و به مقررات راهنمایی و رانندگی توجه شود، باید با متخلفان برخورد شود و باید باید …
به راستی آموزه‌های ترافیکی چه سهمی در کتب درسی دانش‌آموزان دارد؟ آیا صرفا با پوشاندن لباس همیاران پلیس بر تن دانش‌آموزان در گرامیداشت‌های تقویمی و به نمایش گذاشتن در رسانه ملی، رسالت خود را انجام داده‌ایم؟ چه تعداد از آثار سینمای کشور با موضوع سوانح رانندگی تولید و اکران شده است؟
مسوولان و متولیان امر به غیر از برنامه‌های مناسبتی و انگشت‌شمار، چقدر در موضوع تصادفات برنامه و راهکار ارائه کرده‌اند؟ آیا رسانه‌های جمعی چنانکه در موضوع ویروس کرونا با جدیت عمل کردند و آمار مرگ و میر کرونا را در قاب تمام برنامه‌های تلویزیون و صفحات خبرگزاری‌ها لحظه‌به‌لحظه به‌روزرسانی می‌کردند، در موضوع مرگ‌های دلخراش تصادفات رانندگی، علل، پیامدهای اجتماعی و اقتصادی ناشی از آن اطلاع‌رسانی موثری دارند؟ آیا محتوای تولیدی با موضوع فرهنگ ترافیک در رسانه ملی در اقناع‌سازی مخاطبان کم و بیش خود اقبالی داشته است؟
به نظر می‌رسد تا عزم و همت مضاعفی در دستگاه‌های مسوول و متولی نباشد و آحاد جامعه که از کاربران ترافیک هستند نسبت به موضوع تصادفات حساسیت لازم را پیدا نکنند، نمی‌توان اهریمن مرگ را از رانندگان، مسافران و عابران دور نگه داشت. بیش از هفت هزار نفر از هموطنانمان را در نیمه نخست امسال در تصادفات رانندگی از دست دادیم و اگر به موقع اقدام نکنیم شاید نیمه دوم خوبی در انتظار ما و عزیزانمان نباشد.
بهزاد طهماسبی / روزنامه‌نگار آزاد
نظرشما
آخرین اخبار